ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਧੁੰਦੂਕਾਰਾ
ਬਣਿਆ ਨਹੀਂ ਜਹਾਨ ਸੀ, ਸਨ ਅੰਧ ਗੁਬਾਰੇ।
ਸਮਝੋ ਗੁਫ਼ਾ ਹਨੇਰ ਦੀ, ਤੇ ਜੋਗੀ ਤਾਰੇ।
ਹੈ ਸਨ ਕਾਲੀ ਕੁੱਖ ਵਿਚ, ਫੁਲ ਮਹਿਕਣ ਹਾਰੇ।
ਪੈਂਦੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਓਸ ਜੁੱਗ, ਹੁਸਨੀ ਲਿਸ਼ਕਾਰੇ।
ਉਠਦੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਓਸਲੇ, ਮਨਤ੍ਰੰਗ ਨਿਆਰੇ।
ਮਮਤਾ ਸੁੱਤੀ ਘੂਕ ਸੀ, ਅਤ ਘੁਪ-ਚੁਬਾਰੇ।
ਨਾ ਹੀ ਮੂੰਹ ਸਨ ਓਸਲੇ, ਨਾ ਬੋਲ-ਛੁਹਾਰੇ।
ਬਦਲੇ ਹੁਸਨ ਪ੍ਰੀਤ ਨਾ, ਹੁਣ ਵਾਕਰ ਖਾਰੇ।
ਹਰਿਆਵਲ ਸੀਤਾ ਹਰੀ, ਜੁਗ ਰੌਣ ਕਰਾਰੇ।
ਬੱਦਲਾਂ ਝੂਲੇ ਪਾਏ ਨਾ, ਨਾ ਰੰਗ ਨਿਖਾਰੇ।
ਦਮ ਕਿਸੇ ਨਾ ਮਾਰਿਆ, ਚੁਪ ਪੈਰ ਪਸਾਰੇ।
ਨਾ ਹੀ ਕੋਇਲਾਂ ਕੂਕੀਆਂ, ਨਾ ਮੋਰ ਪੁਕਾਰੇ।
ਚੱਲੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਓਸਲੇ, ਕਿਰਨਾਂ ਦੇ ਚਾਰੇ।
ਦਿਸਦੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਇਹ ਬਰਫ਼-ਮੁਨਾਰੇ।
ਓਦੋਂ ਸਨ ਅਣਹੋਂਦ ਵਿਚ, ਇਹ ਝਰਣੇ ਸਾਰੇ।
ਰਿਸ਼ਮਾਂ ਨਹੀਂ ਸਨ ਮੌਲੀਆਂ, ਲੈ ਚੰਦ ਹੁਲਾਰੇ।
੧੭.
