ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਜੁਗ ਦੇ ਰਿਸ਼ੀ ਅਡੋਲ ਬਹਿ, ਠੰਢ ਜਾਪ ਜਪਾਇਆ।
ਬਰਫ਼ਾਂ ਦਾ ਭਗਵਾਨ ਸੀ, ਬਰਫ਼ਾਨੀ ਮਾਇਆ।
ਠੰਢ ਤਕੜੀ ਤੇ ਠੰਢ ਦਾ, ਕੁਲ ਤੋਲ ਤੁਲਾਇਆ।
ਪਾਸਾ ਸੁਟਿਆ ਬਰਫ਼ ਨੇ, ਦਾ ਬਰਫ਼ਾਂ ਲਾਇਆ।
ਜੁਗ-ਚਾਟੇ ਵਿਚ ਬਰਫ਼ ਦਾ, ਜਗ ਦਹੀਂ ਜਮਾਇਆ।
ਪਹਿਰਾ ਮੁੱਕਾ ਬਰਫ਼ ਦਾ, ਅੱਤ ਅੰਤ ਕਰਾਇਆ।
ਅੱਤ ਦਾ ਅੰਤ
ਅੱਤ ਦਾ ਹੋਂਦਾ ਅੰਤ ਹੈ, ਰਬ ਨੂੰ ਨਾ ਭਾਏ।
ਦੂਹਰਾ ਹੋਂਦਾ ਬੈਂਤ ਹੈ, ਜੋ ਧੌਂਸ ਦਿਖਾਏ।
ਰੁਖ ਚੜ੍ਹਦਾ ਅਸਮਾਨ ਨੂੰ ਜੜ੍ਹ ਮੂਲ ਵਢਾਏ।
ਜਿਸ ਦਿਨ ਫੁਲਦਾ ਚੰਦ ਹੈ, ਮੁੜ ਨਜ਼ਰ ਨ ਆਏ।
ਮਸਿਆ ਚੁਕਦੀ ਅੱਤ ਜਦ, ਚੰਦ ਰੂਪ ਦਿਖਾਏ।
ਗਰਮੀ ਦੀ ਅੱਤ ਸਾਉਣ ਨੂੰ, ਸਦ ਸਿਰੇ ਚੜ੍ਹਾਏ।
ਭਾਦੋਂ ਬੜ੍ਹਕਾਂ ਮਾਰਦਾ, ਤਾਂ ਸਰਦੀ ਆਏ।
ਸਰਦੀ ਹੱਥ ਦਿਖਾਉਂਦੀ, ਪੱਤ-ਝੜ ਛਾ ਜਾਏ।
ਪੱਤ ਝੜ ਚੁਕਦੀ ਅੱਤ ਜਾਂ, ਰੁੱਤ ਰੂਪ ਫਬਾਏ।
ਰੁੱਤ ਬਹਾਰੀ ਆਉਂਦੀ, ਜਦ ਜੋਸ਼ ਦਿਖਾਏ।
ਓਸੇ ਵੇਲੇ ਰੂਪ ਜੀ, ਤਾ ਆਣ ਸੁਕਾਏ।
੨੧.
