ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਅੱਤ ਨਾ ਰਹਿੰਦੀ ਜਗਤ ਵਿਚ, ਕਢ ਤਤ ਸੁਝਾਏ।
ਘਟਦੀ ਗਰਮੀ ਧਰਤ ਤੋਂ, ਜਦ ਜ਼ੁਲਮ ਵਰ੍ਹਾਏ।
ਕਿਸ ਨੇ ਅੱਤਾਂ ਚੁਕਦਿਆ, ਦਸ ਨਫ਼ੇ ਕਮਾਏ?
ਸੂਰਜ ਮੁਖੀਏ ਗੁੱਟਿਆਂ, ਨਾ ਮੁਖ ਵਖਾਏ।
ਟਹਿਕੇ ਨਹੀਂ ਗੁਲਾਬ ਸਨ, ਹੁਸਨਾਂ ਦੇ ਜਾਏ।
ਅਗਣ ਚੰਡੋਲਾਂ ਮੌਜ ਵਿਚ, ਨਾ ਟਪੇ ਗਾਏ।
ਦਈਅੜ ਤੇ ਕਸਤੂਰਿਆਂ, ਨਾ ਰਾਗ ਸੁਣਾਏ।
ਡਾਲਾਂ ਉਪਰ ਪਤਰਾਂ, ਨਾ ਗਿਧੇ ਪਾਏ।
ਹਾਲੀ ਉਠ ਉਠ ਸਾਗਰਾਂ, ਨਾ ਸੰਖ ਵਜ਼ਾਏ।
ਪੱਥਰ ਹੈ ਸਨ ਖੁਰਦਰੇ, ਜਿਉਂ ਦੈਂਤ ਬਹਾਏ।
ਬਾਘ ਉਨਾਘਾਂ ਚਿਤਰਿਆਂ, ਨਾ ਫੇਰੇ ਪਾਏ।
ਫਿਰੇ ਨਾ ਹੀਰੇ ਹਰਨ ਸਨ, ਹੁਸਨਾਂ ਦੇ ਜਾਏ।
ਜੀਵਣ ਜੁਗ
ਧਰਤੀ ਪਾਸਾ ਪਰਤਿਆ, ਤੇ ਮੌਜਾਂ ਲਾਈਆਂ।
ਕਿਰਨਾਂ ਬਰਫ਼ੀ ਵਸੀਆਂ, ਕੂਲ੍ਹਾਂ ਲਹਿਰਾਈਆਂ।
ਪਾਣੀ ਨੇ ਸਨ ਸਿੰਜੀਆਂ, ਥਾਵਾਂ ਹਰਿਆਈਆਂ।
ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਜਲ ਮਿਲ ਗਿਆ, ਆਸਾਂ ਬਰ ਆਈਆਂ।
ਮਹਿਕਾਂ ਮੌਲਣ ਲੱਗੀਆਂ, ਮਚੀਆਂ ਹਰਿਆਈਆਂ।
੨੨.
