ਪੰਨਾ:ਮਨੁਖ ਦੀ ਵਾਰ.pdf/30

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

ਧਰਤੀ ਮੇਚੀ ਮਿਸਰ ਇਸ ਗ੍ਰਹਿ ਚਾਲ ਪਛਾਣੀ।
ਸਾਲ ਮਾਹ ਨਪੀੜ ਕੇ, ਕਢੀ ਦਿਨ ਘਾਣੀ।
ਘੜੀ ਮਹੂਰਤ ਪਲ ਚਸੇ, ਹਰ ਵਸਤੂ ਜਾਣੀ।
ਲਿਖੀ ਏਸ ਕਿਤਾਬ ਵੀ, ਕਾਨੂੰਨ ਚਲਾਣੀ।

ਮਨੁਖ ਦਾ ਸੁਭਾ ਤੇ ਸਾਮਰਾਜ

ਮਿਲ ਗਿਲ ਕੇ ਮਾਨੁਖ ਨੇ, ਦੁਖ ਦਰਦ ਵੰਡਾਇਆ।
ਜਥੇ ਲਈ ਹੀ ਜੀਵਣਾ, ਉਸ ਚਿੱਤ ਵਸਾਇਆ।
ਧਰਮ ਇਹ ਈਮਾਨ ਇਹ, ਇਹ ਸੀ ਸਰਮਾਇਆ।
ਇੱਕੋ ਜਿੱਨਾ ਸਾਰਿਆਂ, ਬਹਿ ਝਟ ਲੰਘਾਇਆ।
ਭੇਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਸ ਸਮੇਂ, ਜੋ ਵਰਣਾਂ ਪਾਇਆ।
ਉੱਚਾ ਉੱਚਾ ਆਖ ਕੇ, ਨਾ ਸਿਰੇ ਚੜ੍ਹਾਇਆ।
ਨੀਵਾਂ ਨੀਵਾਂ ਆਖਿਆ ਨਾ ਬੁਰਾ ਮਣਾਇਆ।
ਚਾਲਾਂ ਨਾਲ ਨ ਸਾਥ ਨੂੰ, ਉਸ ਔਝੜ ਪਾਇਆ।
ਡਾਂਡੇ ਮੀਂਡੇ ਪੈਂਦਿਆਂ, ਨਿਤ ਪ੍ਰੇਮ ਵਧਾਇਆ।
ਕਹਿਰੀ ਝਗੜਾਂ ਪਰ੍ਹੇ ਵਿਚ, ਆਇਆ ਮੁਕਵਾਇਆ।
ਦਾਨੇ ਤੇ ਥੁੜ ਅਕਲੀਏ, ਦਿਲ ਫ਼ਰਕ ਨ ਆਇਆ।
ਮੂਰਖ ਬਣਿਆ ਨਾ ਕੋਈ, ਨਾ ਚਤਰ ਸਦਾਇਆ।
ਇਹਨੇ ਜੀਵਣ-ਖੋਜ ਦਾ, ਜਦ ਕਦਮ ਵਧਾਇਆ।
ਲਬ ਲੋਭ ਨੇ ਚਾਹ ਵਿਚ, ਆ ਧਾੜਾ ਪਾਇਆ।

੩੨.