ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਧੌਂਸੇ ਮਾਰ ਕਲਿੰਗ ਤੇ, ਜਦ ਦਲ ਧਮਕਾਏ।
ਵੱਢ ਵੱਢ ਢੇਰ ਲਵਾਉਂਦਿਆਂ, ਘਮਸਾਨ ਮਚਾਏ।
ਰਾਜੇ ਰਾਜ-ਪਿਆਸ ਦੇ, ਰੱਤ ਰੇੜ੍ਹ ਵਗਾਏ।
ਮਾਰੇ ਸੂਰੇ ਕਾਲ ਨੇ, ਜੋਧੇ ਧੜਕਾਏ।
ਨਾੜਾਂ ਪਾਏ ਜਾਲ ਸਨ, ਜੀਵਣ ਫਸ ਜਾਏ।
ਹੱਥਾਂ ਤਲੀਆਂ ਅਡੀਆਂ, ਜਿਉਂ ਤਰਲੇ ਪਾਏ।
ਮੂੰਹ ਬਾਕੇ ਹੀ ਰਹਿ ਗਏ, ਪੰਖੇਰੂ ਧਾਏ।
ਸਾਸਾਂ ਦੀ ਹੀ ਤਾਂਘ ਵਿਚ, ਡੇਲੇ ਪਥਰਾਏ।
ਰਾਜ-ਪਿਆਸੀ ਆਸ ਨੇ, ਜਿੰਦ ਖੁਣੋਂ ਸੁਕਾਏ।
ਵਿਧਵਾਵਾਂ ਦੇ ਵੈਣ ਸਨ, ਸ਼ਸਤਰ ਝਣਕਾਰਾਂ।
ਮਾਵਾਂ ਹਿੱਕਾਂ ਪਿੱਟੀਆਂ, ਜਤਲਾਇਆ ਵਾਰਾਂ।
ਅਸਲ ਵਿਚ ਸਨ ਕੀਰਣੇ, ਜੋ ਜੁੱਧ-ਪੁਕਾਰਾਂ।
ਪੀਲੀ ਪਈ ਮਨੁੱਖਤਾ, ਕਢ ਰੱਤ ਝਲਾਰਾਂ।
ਜੇਠ ਮਹੀਨੇ ਵਿਚ ਕਦੀ, ਕੀ ਪੈਣ ਫੁਹਾਰਾਂ?
ਜਗਤ ਅਮਨ ਨੂੰ ਫੂਕਿਆ, ਭੋਂ-ਭੁੱਖਾਂ ਖਾਰਾਂ।
ਸਿਰ ਲਹਿੰਦੇ ਸਨ ਜਾ ਰਹੇ, ਇਉਂ ਬਾਝ ਸ਼ੁਮਾਰਾਂ।
ਜਿਉਂ ਟਿੱਡੀ ਨੂੰ ਮਾਰਦੇ, ਕਿਰਸਾਨ ਹਜ਼ਾਰਾਂ।
ਰੱਬਾ! ਖਾਲੀ ਰਹਿਣ ਰਹਿਣ ਦੇ, ਰਣ ਭੂਮੀ ਗਾਰਾਂ।
ਮਿੱਝਾਂ ਦੇ ਪਰਨਾਲਿਆਂ, ਸੜਿਹਾਂਦ ਉਠਾਈ।
੫੧.
