ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਜਾਣ ਦਬੀਂਦੇ ਆਪ ਹੀ, ਅਨਪੜ੍ਹਤਾ ਲਾਵੇ।
ਆਲਮ ਦਾ ਸੰਸਾਰ ਜੇ, ਉਤਸ਼ਾਹ ਮਚਾਵੇ,
ਠੰਢੇ ਹੋਣ ਜਹਾਨ ਦੇ, ਜਦ ਵਹਿਣ ਵਹਾਵੇ।
ਆਲਮ ਸੂਰਾ ਕਲਮ ਦਾ, ਜਦ ਵਹਿਣ ਵਹਾਵੇ।
ਢਾਹੇ ਟਿਲੇ ਭਰਮ ਦੇ, ਤੇ ਬੰਨੇ ਲਾਵੇ।
ਰੋਂਦਾ ਹੈ ਪੰਜਾਬ ਕਿ ਇਕ ਆਲਮ ਆਵੇ।
ਸਾਇੰਸ
ਆ ਦੱਸੀ ਵਿਗਿਆਨ ਨੇ, ਹਰ ਗਲ ਅਸਮਾਨੀ।
ਸੈਂਸ ਬਣੀ ਵਿਚ ਸਾਗਰਾਂ, ਦਾਨੀ ਪਰਧਾਨੀ।
ਧਰਤੀ ਨੇ ਸਿਰ ਚਾ ਲਈ, ਜਿਉਂ ਹੋਂਦਾ ਜਾਨੀ।
ਸਾਇੰਸ ਸੰਗਤ ਜਾਪਦੀ, ਤੇ ਗੁਰ ਵਿਗਿਆਨੀ।
ਦੇਂਦੀ ਰਾਜ਼ ਜਹਾਨ ਦੇ, ਨਾ ਦਵੇ ਗਿਆਨੀ।
ਹੱਥੀ ਸਰ੍ਹੋਂ ਜਮਾ ਰਹੀ, ਇਹ ਅਜਬ ਭਵਾਨੀ।
ਸ਼ਕਤੀ ਇਹਦੀ ਦੇਖ ਕੇ, ਨਿਵ ਗਏ ਗੁਮਾਨੀ।
ਭਾਈ ਮੁਲਾਂ ਸਮਝਿਆ, ਅਪਣੀ ਨਾਦਾਨੀ।
ਤਕਤਾ ਪੰਡਿਤ ਰਹਿ ਗਿਆ, ਵਰਤੀ ਹੈਰਾਨੀ।
ਸਿਰ ਧੁਣ ਧੁਣ ਕੇ ਬਹਿ ਗਈ, ਉਹਦੀ ਵਿਦਵਾਨੀ।
ਰੱਦ ਦਿਖਾਈ ਏਸ ਨੇ, ਮਿਥਿਹਾਸ ਬਿਆਨੀ।
ਲਭੀ ਏਸ ਵਿਕਾਸ ਦੀ, ਜਦ ਆਦਿ ਨਿਸ਼ਾਨੀ।
੯੦.
