ਪਹਾੜਾਂ ਤੇ ਨਦੀਆਂ ਉਤੋਂ
ਦੂਣਾਂ ਤੇ ਪੈਲੀਆਂ ਉਤੋਂ
ਜੰਗਲਾਂ ਤੇ ਚਰਾਂਦਾਂ ਉਤੋਂ,
ਖੁਲ੍ਹਿਆਂ ਮੈਦਾਨਾਂ ਉਤੋਂ।
ਏਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਉਹ ਇਲਾਨਾ ਕੋਸਿਨਜ਼ਾਨਾ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਪਿਆ। ਇਲਾਨਾ ਉਹਨੂੰ ਮਿਹਰ ਨਾਲ ਮਿਲੀ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਆਖਣ ਲਗੀ, ਕੁਝ ਚਿਰ ਅਟਕ ਜਾਏ ਤੇ ਆਰਮ ਕਰ ਲਵੇ।
ਨਿਆਜ਼-ਬੋ ਫ਼ੇਤ-ਫ਼ਰੂਮੋਸ ਨੇ ਖਾਧਾ ਪੀਤਾ ਤੇ ਸੌਂ ਗਿਆ। ਪਰ ਇਲਾਨਾ ਨੇ, ਜਿਹਨੂੰ ਜਿੰਨਾ ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ, ਉਸ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਬਹੁਤਾ ਪਤਾ ਸੀ, ਕੀ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਏ, ਪੰਛੀ ਦਾ ਦੁਧ ਲੁਕਾ ਦਿਤਾ ਤੇ ਨਿਆਜ਼-ਬੋ ਫ਼ੇਤ-ਫ਼ਰੂਮੋਸ ਦਾ ਘੜਾ ਆਮ ਗਾਂ ਦੇ ਦੁਧ ਨਾਲ ਭਰ ਦਿਤਾ।
ਕੁਝ ਚਿਰ ਪਿਛੋਂ ਨਿਆਜ਼-ਬੋ ਫ਼ੇਤ-ਫ਼ਰੂਮੋਸ ਜਾਗਿਆ ਤੇ ਉਹਨੇ ਆਪਣਾ ਘੜਾ ਚੁਕ ਲਿਆ:
"ਤੂੰ, ਭੈਣੇ, ਸਚੀ ਮੁਚੀ ਈ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਬੜੀ ਮਿਹਰ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਆਈਂ ਏਂ," ਉਹਨੇ ਆਖਿਆ, "ਤੇ ਤੇਰੇ ਘਰ ਆਰਾਮ ਕਰਨਾ ਮੇਰੇ ਲਈ ਚੰਗੈ; ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਚਲਣਾ ਚਾਹੀਦੈ, ਮੇਰੀ ਬੀਮਾਰ ਮਾਂ ਮੈਨੂੰ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਹੋਵੇਗੀ।"
ਤੇ ਜਵਾਬ ਵਿਚ ਇਲਾਨਾ ਨੇ ਆਖਿਆ:
"ਤਾਂ ਫੇਰ, ਬਹਾਦੁਰ ਜਵਾਨਾ, ਸਫ਼ਰ ਚੰਗਾ ਲੰਘੀਂ, ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਫੇਰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਆਣਾ ਨਾ ਭੁੱਲੀਂ।"
ਨਿਆਜ਼-ਬੋ ਫ਼ੇਤ-ਫ਼ਰੂਮੋਸ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਨਿਊਂ ਕੇ ਸਲਾਮ ਕੀਤਾ, ਉਹਨੂੰ ਅਲਵਿਦਾ ਆਖੀ, ਤੇ ਘੋੜੇ ਨੂੰ ਰਾਹੇ ਪਾ ਦਿਤਾ।
ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਹਿਲ ਤਕ ਆ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤੇ ਕਲੋਆਂਤਸਾ, ਉਹਦਾ ਆਉਣਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ, ਇੰਜ ਮਰੋੜੇ ਖਾਣ ਤੇ ਪਲਸੇਟੇ ਮਾਰਨ ਲਗ ਪਈ, ਜਿਵੇਂ ਅਗ-ਵਰ੍ਹਾਂਦੇ ਤੀਰਾਂ ਨਾਲ ਵਿੰਨੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਿਸਤਰੇ ਉਤੇ ਸੁਟ ਪਾਇਆ ਤੇ ਇੰਜ ਸਿਸਕਣ ਤੇ ਹਉਕੇ-ਹਾਵੇ ਲੈਣ ਲਗੀ, ਜਿਵੇਂ ਮਰਨ-ਕੰਢੇ ਹੋਵੇ।
"ਮਰ ਜਾਂ ਮੈਂ! ਮਰ ਜਾਂ ਮੈਂ!" ਉਹ ਕੁਰਲਾਈ।
ਪਰ ਜਦੋਂ ਨਿਆਜ਼-ਬੋ ਫ਼ੇਤ-ਫ਼ਰੂਮੋਸ ਨੇ ਦਹਿਲੀਜ਼ ਪਾਰ ਕੀਤੀ, ਉਹ ਉਹਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲਗੀ:
"ਬਚੜਿਆ, ਕਿੰਨੀ ਖੁਸ਼ ਆਂ ਮੈਂ, ਤੂੰ ਵਾਪਸ ਆ ਪਹੁੰਚਿਐਂ। ਕਿੰਨੇ ਚਿਰ ਤੋਂ ਤੇਰੀ ਉਡੀਕ ਲਗੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਦੁਧ ਲਿਆਂਦਾ ਈ ਮੇਰੇ ਲਈ?"
"ਲਿਆਂਦਾ ਏ," ਨਿਆਜ਼-ਬੋ ਫ਼ੇਤ-ਫ਼ਰੂਮੋਸ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿਤਾ, ਤੇ ਘੜਾ ਅਗੇ ਕਰ ਦਿਤਾ।
ਕਲੋਆਂਤਸਾ ਨੇ ਘੜੇ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਲਾ ਲਿਆ, ਤੇ ਸਾਰਾ ਦੁਧ ਪੀ ਗਈ।
"ਜਿਊਂਦਾ ਰਹੇਂ, ਮੇਰੇ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰੇ ਬਚਿਆ, ਮੈਨੂੰ ਹੁਣੇ ਈ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਆਰਾਮ ਲਗ ਰਿਹੈ," ਉਹਨੇ ਆਖਿਆ।
ਉਹ ਲੇਟ ਗਈ ਤੇ ਸੁੱਤੀ ਪਈ ਹੋਣ ਦਾ ਪਜ ਪਾਣ ਲਗੀ, ਪਰ ਨੀਂਦਰ ਉਹਨੂੰ ਇਕ ਪਲ ਵੀ ਨਾ ਆ ਸਕੀ। ਉਹ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ, ਨਿਆਜ਼-ਬੋ ਫ਼ੇਤ-ਫ਼ਰੂਮੋਸ ਨੂੰ ਕਿਥੇ ਘਲਿਆ ਜਾਏ, ਜਿਥੇ ਜਾ ਉਹਦਾ ਕਿਸੇ
