________________
ਇਕ ਲਾਲ ਸੀ , ਤੇ ਦੂਜੀ ਕਾਲੀ , ' ਉਬੀਰ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿਤਾ। “ਬੇਬੇ , ਲਾਲ ਤੇ ਕਾਲੀਆਂ ਊਮੜੀਆਂ ਦਾ ਕਦੀ ਵੀ ਵਸਾਹ ਨਹੀਂ ਖਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ , ਲੂੰਮੜੀ ਨੇ ਆਖਿਆ। ਉਹਨਾਂ ਜਿਹਾ ਵੀ ਝੂਠਾ ਕੋਈ ਹੁੰਦੈ। ਸਿਰਫ਼ ਸਾਡਾ , ਚਿੱਟੀਆਂ ਲੂੰਮੜੀਆਂ ਦਾ , ਅਤਬਾਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦੈ। ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਤੈਨੂੰ ਚਾਰਨ ਲਗੀ , ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਹਥ ਵਟਾਵਾਂਗੀ । ਉਬੀਰ ਨੂੰ ਲੂੰਮੜੀ ਉਤੇ ਅਤਬਾਰ ਆ ਗਿਆ , ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਕੁਹਾੜਾ ਫੜਾ ਉਹ ਸੌਂ ਗਈ। ਤੇ ਲੂੰਮੜੀ ਨੇ ਕੁਹਾੜਾ ਤੇ ਉਹ ਦੰਦ , ਜਿਹੜਾ ਉਬੀਰ ਨੇ ਸਾਣ ਬਣਾ ਕੇ ਵਰਤਿਆ ਸੀ , ਝੀਲ ਵਿਚ ਸੁਟ ਦਿਤਾ , ਤੇ | ਤੀ - ਛੇਤੀ ਛੋਡੇ ਇਕੱਠੇ ਕਰ , ਦਰਖ਼ਤ ਵਿਚ ਪਏ ਵੱਢੇ ਵਿਚ ਟਿਕਾ ਦਿਤੇ। ਉਹਨੇ ਉਹਨਾਂ ਉਤੇ ਕਿਆ ਹੋ ਉਹਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਚਟਿਆ , ਤੇ ਉਹ ਦਰਖ਼ਤ ਨਾਲ ਪੱਕੇ ਜੁੜ ਗਏ। | ਲੂੰਮੜੀ ਨੇ ਅਲਤੀਨ - ਸਕੇ ਨੂੰ ਆਖਿਆ : "ਅਲਤੀਨ - ਸਕੇ , ਸੁਨਹਿਰੀ ਸੰਖੀ , ਤਿੰਨ ਵਾਰੀ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਏ , ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜਤ ਨੂੰ ਪਹਿਲੋਂ ਕਾਲੀ ਤੇ ਫੇਰ ਚਿੱਟੀ ਮਿੱਟੀ ਨਾਲ ਲਬੇੜਿਆ , ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਉਬੀਰ ਮੈਨੂੰ ਪਛਾਣ ਨਾ ਸਕੇ । ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਲਈ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ ।" ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਅਲਵਿਦਾ ਆਖ , ਉਹ ਭਜ ਗਈ । ਛੇਤੀ ਹੀ ਪਿਛੋਂ ਉਬੀਰ ਜਾਗ ਪਈ । “ਕੀ ਵੇਖਦੀ ਪਈ ਹਾਂ ਮੈਂ ? ਉਹ ਕੂਕੀ। “ਇੰਜ ਲਗਦੈ , ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਦਰਖ਼ਤ ਨੂੰ ਹਥ ਈ ਨਾ ਲਾਇਆ ਉਹਨੇ ਥੁਕ ਸੁੱਟੀ , ਤੇ ਇਕ ਕੁਹਾੜਾ ਆ ਗਿਆ। ਉਹਨੇ ਆਪਣਾ ਅਖ਼ੀਰੀ ਚੰਦ ਪੁਟਿਆ ਤੇ ਕੁਹਾੜੇ : ਲਾਣ ਲਗ ਪਈ , ਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਿਆ , ਸ਼ਾਹ ਬਲੂਤ ਦੇ ਦਰਖ਼ਤ ਨੂੰ ਵੱਢਣ ਲਗ ਪਈ , ਆਪਣੇ ਮ ਲਗੀ ਇਹ ਬੁੜਬੁੜਾਂਦੀ ਗਈ : "ਹੁਣ ਮੈਂ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਮਦਦ ਨਹੀਂ ਲੈਣੀ ! ਮੈਂ 'ਕੱਲਿਆਂ ਈ ਸਾਰ ਲਾਂਗੀ। ' ਛੱਡੇ ਸਭਨਾਂ ਪਾਸੀਂ ਉਡੱਣ ਲਗ ਪਏ , ਤੇ ਸ਼ਾਹ ਬਲੂਤ ਝੂਲਣ ਤੇ ਕਿੜ - ਕਿੜ ਕਰਨ ਲਗ ਪਿਆ ' ਇੰਜ ਜਾਪਣ ਲਗਾ ਜਿਵੇਂ ਢਹਿ ਪਵੇਗਾ। , ਅਲਤਾਨ -- ਸਕਾ ਉਥੇ ਬੈਠਾ ਸੀ, ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਦਿਸ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਬੀਰ ਉਹਨੂੰ ਹੁਣ ਸਚੀ ਮੁਚੀ | ਕਾਬੂ ਕਰ ਲਵੇਗੀ । “ਹੁਣ ਕਰਾਂ ਤੇ ਕੀ ਕਰਾਂ ? ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਪੁਛਿਆ। ਚਾਣਚਕ ਹੀ ਇਕ ਕੋੜ - ਕਾਂ ਉਡਦਾ ਆ ਨਿਕਲਿਆ ਤੇ ਸ਼ਾਹ ਬਤ ਦੇ ਦਰਖ਼ਤ ਦੀ ਟੀਸੀ ਉਤੇ " ਬੈਠਾ । "ਗਲ ਸੁਣ , ਕੱਗੜ - ਕਾਵਾਂ , ਗਲ ਸਣ , ਮੇਰੇ ਚੰਗੇ ਦੋਸਤਾ ! ਅਲਤੀਨ - ਸਕੇ ਨੇ ਮਿੰਨਤ ਕੀਤੀ । ਹਰ ਥਾਂ ਉਡ ਪਹੁੰਚਣੈ ਤੇ ਤੂੰ ਹਰ ਥਾਂ ਜਾਣੈ। ਉਡ ਕੇ ਸਾਡੇ ਨਵੇਂ ਡੇਰੇ 'ਤੇ ਜਾ , ਮੇਰੇ ਦੋਵਾਂ ਤਿਆਂ , ਅਕੂਲਾਕ ਅਕਤੀਰਨਾਕ , ਨੂੰ ਲਭ ਲੈ , ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਖ ਛੇਤੀ ਨਾਲ ਆ ਜਾਣ , ਮੈਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਚਾਹੀਦੀ ਏ। ਮ ਨਹੀ ਜਾਣ ਲਗਾ ! ਕੋਗੜ - ਕਾਂ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿਤਾ।“ਉਮੀਦ ਏ , ਉਬੀਰ ਤੈਨੂੰ ਫੜ ਲਏਗੀ . 'ਫੇਰ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਸ਼ਿਕਾਰ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਮਿਲ ਜਾਏਗਾ।' . ੧੬੯
