ਜੱਟੀ:-(ਵੇ! ਮੈਂ) ਅੱਲ੍ਹੜ ਕੁੜੀ ਪੰਜਾਬ ਦੀ, (ਮੈਂ) ਲਗਰੀਂ ਵੱਧਦੀ ਜਾਂ।
(ਮੈਂ) ਕੰਢੇ ਪੀਂਘਾਂ ਝੂਟਦੀ, (ਮੈਨੂੰ) ਵੇਂਹਦਾ ਰਹੇ ਝਨਾਂ।
(ਵਿਚ) ਮਸਤੀ ਝੂਲਣ ਰੁੱਖ ਵੀ, ਮੈਂ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਝੂਟੇ ਲਾਂ।
(ਮੇਰਾ) ਲੈਂਹਗਾ 'ਚ ਉਡਦਾ, (ਜਿਉਂ) ਵਗਦੀ ਨੈਅ ਵਿਚ ਛਾਂ।
ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਪਿਪਲੀ ਦੇ ਪੱਤ ਵੇ, ਚੰਨ-ਪਹਿਲੀ ਵਾਂਗ 'ਭਵ੍ਹਾਂ'।
(ਵੇ) ਮੇਰੇ ਜਹੀ ਸੋਹਣੀ ਪਰੀ, ਕੋਈ ਪਰੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਨਾ।
ਜੱਟ:-{ਮੇਰੀ) ਚਰਚਾ ਪਰ੍ਹਿਆਂ ਵਿਚ ਨੀ, ਮੇਰੀ ਥਾਂ ਥਾਂ ਹੁੰਦੀ ਗੱਲ।
(ਨੀ) ਲੱਖ ਲੱਖ ਪਰੀਆਂ ਦੇਵੀਆਂ, ਝਾਕਣ ਮੇਰੇ ਵੱਲ।
ਮੈਂ ਕਰਨੀ ਵਾਲਾ ਸਾਧ ਨੀ, ਮੈਂ ਮੱਲਾਂ ਵਿਚੋਂ ਮੱਲ।
ਮੈਂ ਪੂਰਨ ਵਰਗ ਜਤੀ ਨੀ, ਮੈਂ ਪਰਬਤ ਵਾਂਗ ਅਟੱਲ।
ਜੱਟ ਜਿਧਰ ਅੱਖੀਂ ਫੇਰਦਾ, ਪਾ ਦੇਂਦਾ ਤੜਥੱਲ।
ਇਸ ਜਤ ਸਤ ਵਾਲੇ ਸ਼ੇਰ ਦੀ, ਕੋਈ ਡਾਂਗ ਨ ਸਕਦਾ ਝੱਲ।
ਜੱਟੀ:-ਮੇਰੀ ਚਰਖੀ ਗੂੰ ਗੂੰ ਗੂੰਜਦੀ, ਉਹਦੇ ਧੂੰ ਧੂੰ ਕਰਦੇ ਫੱਟ।
ਵੇ ਸੋਹਣੀ ਘੂਕਰ ਏਸਦੀ ਜਾ ਪਹੁੰਚੇ ਦਿਲੀ ਝੱਟ।
ਵੇ ਮੈਂ ਗਿਣ ਗਿਣ ਤੰਦਾਂ ਪਾਉਂਦੀ, ਮੈਂ ਕੱਤਦੀ ਪਤਲਾ ਪੱਟ।
ਮੈਂ ਤ੍ਰਿਞਣੀ ਨੱਚ ਨੱਚ ਘੁਮਦੀ, ਜਿਵੇਂ ਧਾਗੇ ਚੜ੍ਹਦਾ ਵੱਟ।
(ਮੈਂ) ਪਾਇਲਾਂ ਪਾਉਂਦੀ ਮੋਰਨੀ, ਮੋਰਾਂ ਨੂੰ ਜਾਂਦੀ ਪੱਟ।
ਮੇਰੀ ਝਾਂਜਰ ਜਿਸਦਮ ਛਣਕਦੀ, ਲਏ ਉਡਦੇ ਪੰਛੀ ਸੱਟ।
ਜੱਟ:-ਮੇਰੀ ਬੱਕੀ ਆਈ ਅਕਾਸ਼ ਤੋਂ, ਨੀ ਉਹ ਨੱਚਦੀ ਜ਼ੋਰੋ ਜ਼ੋਰ।
ਉਹਦੇ ਹਾਰ ਹਮੇਲਾਂ ਪਾਈਆਂ, ਮੇਰਾ ਲਗਿਆ ਲੱਖ ਕਰੋੜ।
ਉਹ ਤਾਰੇ ਤੋੜੇ ਅਰਸ਼ ਦੇ, ਜੇ ਮੈਨੂੰ ਹੋਵੇ ਲੋੜ।
ਉਹ ਨੱਚ ਨੱਚ ਧਰਤੀ ਪੁੱਟਦੀ, ਉਹਦੀ ਪਰੀਆਂ ਵਰਗੀ ਟੋਰ।
-੧੧੯-
