ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਜਮ੍ਹਾ ਹੋ ਕੇ ਜਿਗਰ ਦੇ ਹਾਵਿਆਂ ਦੀ,
ਸਾੜ੍ਹ ਦਏ ਨ ਤੇਰੀ ਭੜਾਸ ਤੈਨੂੰ।
ਯਾਂ ਕੀ ਖੇੜਿਆਂ ਦੇ ਗਿਝੇ ਰਾਂਝਣੇ ਦੇ,
ਦਿਲ ਵਿਚ ਉੱਠਿਆ ਫੇਰ ਉਬਾਲ ਹੀਰੇ!
ਛੱਤ ਪਾੜ ਕੇ ਮੌਤ ਨੂੰ ਕੀਲਣੇ ਲਈ,
ਪੱਕੇ ਫ਼ਰਸ਼ ਉਤੇ ਮਾਰੀ ਛਾਲ ਹੀਰੇ।
ਤੈਨੂੰ ਮਾਪਿਆਂ ਨੇ ਦੱਬਿਆ ਦੂਰ ਤਾਂਹੀਏਂ,
ਲਾਗ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜਾਏ ਨ ਲੱਗ ਤੇਰੀ।
ਨਿਕਲ ਨਿਕਲ ਕੇ ਤੱਤੀਏ ਜਿਗਰ ਵਿਚੋਂ,
ਠੰਢੀ ਹੋ ਜਾਏ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਅੱਗ ਤੇਰੀ।
ਯਾਂ ਕੀ ਮੂਸੇ ਦੀ ਮੰਨ ਕੇ ਗਲ ਮੋਈਏ,
ਕਰੇੰ ਰਾਜ ਸਤਵੇਂ ਅਸਮਾਨ ਉੱਤੇ।
ਖ਼ਾਲੀ ਕਬਰ ਵਿਚ ਜਾਣ ਕੇ ਹੀਰ ਸੁੱਤੀ,
ਐਵੇਂ ਰੋਂਦਾ ਨ ਰਹੇ ਜਹਾਨ ਉੱਤੇ।
ਮੇਰੀ ਵਜਦ ਵਿਚ ਆਈ ਹੋਈ ਆਤਮਾ ਨੂੰ,
ਕਿਸੇ ਆਤਮਾ ਆਖਿਆ ਬਸ ਕਵੀਆ।
ਕਿਵੇਂ ਛੱਤ ਪਾਟੀ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸਨੀ ਹਾਂ,
ਐਵੇਂ ਊਤ ਪਟਾਂਗ ਨਾ ਦੱਸ ਕਵੀਆ।
"ਰੱਬ ਘੱਲਿਆ ਲੱਖਾਂ ਫ਼ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨੂੰ,
ਮੈਨੂੰ ਆਏ ਬੁਲਾਣ ਸਨ ਅਰਸ਼ ਉੱਤੇ।
ਪਰ ਮੈਂ ਘੁਟ ਕੇ ਚਮਟ ਗਈ ਰਾਂਝਣੇ ਨੂੰ,
ਸੱਤੀ ਰਹੀ ਮੈਂ ਖ਼ਾਕ ਦੇ ਫ਼ਰਸ਼ ਉੱਤੇ।
-੧੪੧-
