ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਅਸੀਂ ਕਲੀਆਂ ਵਾਂਗੂ ਹੱਸਾਂਗੇ,
ਅਸੀਂ ਬੁਲਬੁਲ ਵਾਂਗੂ ਗਾਵਾਂਗੇ।
ਅਸੀਂ ਵਿਆਕੁਲ ਹੋਏ ਸਾਰੰਗ ਦੀ,
ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਪਿਆਸ ਬੁਝਾਵਾਂਗੇ।
ਬਸ ਫਿਰ ਤੋਂ ਕੱਠੇ ਕਰ ਦੇਵਾਂ,
ਇਕ ਪਿਆਰ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਬਣ ਜਾਵੇ।
ਉਸ ਦੁਨੀਆ ਉਤੇ ਹਰ ਇਕ ਲਈ,
ਇੱਕ ਦਰਦ ਅਨੋਖਾ ਤਣ ਜਾਵੇ।
ਜੋ ਪਿਆਰ ’ਚ ਪਗਲੀ ਹੋ ਜਾਵੇ,
ਜਹੀ ਦੁਨੀਆਂ 'ਮਾਨ' ਵਸਾਵਾਂ ਮੈਂ।
ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਵਿਚ ਫੁੱਲਿਆ ਹੋਇਆ ਫਿਰ,
ਤਦ ਤੇਰੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਆਵਾਂ ਮੈਂ।
ਲੈ ਰੱਬਾ ਸਾਂਭ ਖ਼ੁਦਾਈ ਨੂੰ,
ਮੈਂ ਪ੍ਰੇਮ ਨਗਰ ਨੂੰ ਜਾਣਾ ਏਂ।
ਤੂੰ ਆਖੇਂ ਰਖ ਖ਼ੁਦਾਈ ਨੂੰ,
ਮੈਂ ਤੈਥੋਂ ਪਹਿਲੋਂ ਜਾਣਾ ਏਂ।
-੧੭੨-
