ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਭੁੱਬ ਜਿਸਦੀ ਪਰਬਤੀਂ ਗੂੰਜਦੀ ਸੀ,
ਜੀਹਦੀ ਧਾਕ ਸੀ ਕਦੇ ਅਸਮਾਨ ਅੰਦਰ ।
ਪੱਤੇ ਜਿਹਦੀਆਂ ਪੌਂਦੇ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੀ,
ਹਰ ਇਕ ਬਾਗ਼ ਅੰਦਰ ਗੁਲਸਤਾਨ ਅੰਦਰ ।
ਖੈਬਰ ਵੇਖ ਕੇ ਜਿਹਨੂੰ ਸੀ ਕੰਬ ਉਠਦਾ,
ਸਹਿਮ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਗਿੱਠ ਜ਼ਬਾਨ ਅੰਦਰ ।
ਖਬਰੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਮਾਣ ਕਰਕੇ,
ਘੂਕ ਸੌਂ ਗਿਆ ਉਹ ਬੀਆਬਾਨ ਅੰਦਰ ।
ਨਿਕਲ ਖਡਾਂ ਚੋਂ ਹਿਕ ਤੇ ਚੜ੍ਹੇ ਚੂਹੇ,
ਮਹਿਫਲ ਨਾਚ ਦੀ ਉਤੇ ਆਬਾਦ ਹੋ ਗਈ ।
ਚੂਹਿਆਂ ਫੇਰੀਆਂ ਪੂਛਲਾਂ ਮੂੰਹ ਉਤੇ,
ਕਿਉਂਕਿ ਸ਼ੇਰ ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਬਰਬਾਦ ਹੋ ਗਈ ।
ਲਾਇਆ ਤਾਜ ਦੇ ਵਿਚ ਕੋਹਨੂਰ ਏਹਨੇ,
ਏਹਦੀ ਤਾਬ ਨ ਸ਼ਹਿਨਸ਼ਾਹ ਝੱਲਦੇ ਸੀ ।
ਗਲਾਂ ਕਰਨ ਜੇ ਕਈਂ ਕਰਨੈਲ ਏਦ੍ਹੇ,
ਸਾਹਵਂੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਨ ਹੱਲਦੇ ਸੀ।
ਅਟਕ ਜਹੇ ਅਟਕਾਊ ਦਰਿਆ ਵੱਡੇ,
ਕਦੀ ਏਦ੍ਹੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਤੇ ਚੱਲਦੇ ਸੀ ।
ਏਦੀ ਆਗਿਆ ਬਿਨਾ ਧਨਾਢ ਭਾਰੇ,
ਫੌਜਾਂ ਸਤਲੁਜੋਂ ਪਾਰ ਹੀ ਠੱਲਦੇ ਸੀ ।
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਪਰ ਭਾਣਾ ਕੀ ਵਰਤਿਆ ਏ,
ਕਿਸਮਤ ਆਪਣੀ ਇਹਦੀ ਜੱਲਾਦ ਹੋ ਗਈ ।
- ੬੬ -
