ਸਮੱਗਰੀ 'ਤੇ ਜਾਓ

ਪੰਨਾ:ਮਾਨ-ਸਰੋਵਰ.pdf/82

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਪੰਨਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ



ਏਹਦੇ ਸਬਰ ਦੀ ਅੱਗ ਜਦ ਭੜਕ ਉਠੀ,
ਪੰਘਰ ਜਾਏਗੀ ਖ਼ੂਨੀ ਤਲਵਾਰ ਤੇਰੀ ।

ਕੂੜੇ ਰਾਜ ਦੇ ਸ਼ਾਨ ਗੁਮਾਨ ਅੰਦਰ,
ਕਿਤੇ ਹੋਸ਼ ਤੂੰ ਸਾਰਾ ਗਵਾ ਨ ਬਹੀਂ ।
ਏਸ ਆਪਣੀ ਤੇਗ਼ ਦੀ ਧਾਰ ਅੰਦਰ,
ਕਿਤੇ ਆਪਣਾ ਆਪ ਰੁੜ੍ਹਾ ਨ ਬਹੀਂ ।
ਏਸ ਫੁੱਲ ਨੂੰ ਤੋੜਦਾ ਤੋੜਦਾ ਤੂੰ,
ਹਥ ਕੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਪੜਵਾ ਨਾ ਬਹੀਂ ।
ਏਹਨੂੰ ਤਵੀ ਤੇ ਚਾੜ੍ਹਦਾ ਚਾੜ੍ਹਦਾ ਤੂੰ,
ਪੁੱਤ ਪੋਤਰੇ ਸੂਲੀ ਚੜ੍ਹਾ ਨਾ ਬਹੀਂ ।

ਤੌਰ ਭੌਰ ਹੋ ਜਾਣਗੇ ਹੋਸ਼ ਤੇਰੇ,
ਛਿਥੀ ਪਵੇਗੀ ਜਬਰ ਦੀ ਮਾਰ ਤੇਰੀ ।
ਇਹਦੇ ਸਬਰ ਦੀ ਅੱਗ ਜਾਂ ਭੜਕ ਉਠੀ,
ਪੰਘਰ ਜਾਏਗੀ ਖ਼ੂਨੀ ਤਲਵਾਰ ਤੇਰੀ ।

ਕੋਈ ਜਿਸਮ ਨਹੀਂ ਏਹ ਕੋਈ ਦੇਹ ਨਹੀਂਓ,
ਤੇਰੇ ਕਹਿਰ ਤੋਂ ਏਸਦਾ ਮਰੇਗਾ ਕੀ ?
ਏਹ ਤੇ ਜੱਗਦੀ ਜੋਤ ਇਕ ਆਤਮਾ ਏਂ,
ਤੇਰੀ ਅੱਗ ਵਿਚ ਏਸਦਾ ਸੜੇਗਾ ਕੀ ?
ਏਹ ਤੇ ਵੱਸਦੈ ਅੰਬਰੋਂ ਕਿਤੇ ਉੱਚਾ,
ਤੇਰਾ ਤੋਪਖ਼ਾਨਾ ਇਸ ਤੇ ਵਰ੍ਹੇਗਾ ਕੀ ?
ਸਿੱਖ ਸਿੱਖ ਵਿਚ ਵਸ਼ੀ ਜਾਂ ਜੋਤ ਇਹਦੀ,
ਜ਼ਾਲਮ ! ਤੇਰਾ ਜਲਾਦ ਦਸ ਕਰੇਗਾ ਕੀ ?

- ੭੮ -