ਤੁਸੀਂ ਪਿੰਡੋ ਪਿੰਡ ਫਿਰ ਨਿਕਲੋ, ਬਣ ਮੋਮਨ ਪੱਕੇ ।
ਤੁਸੀਂ ਜਾਬਰ ਪੁਤ ਪਠਾਣ ਦੇ, ਨਹੀਂ ਚੋਰ ਉਚੱਕੇ ।
ਪਰ ਅੱਜ ਪੰਜਾਬੀ ਲੈਣ ਜੋ, ਪਏ ਇੱਟ ਖੜੱਕੇ ।
ਰਲ ਆਏ ਜੁਲਾਹੇ ਤਖਾਣ ਨੇ, ਕੁਝ ਨਾਈ ਸੱਕੇ ।
ਸਾਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ ਹੋ ਜਾਣਗੇ, ਏਹ ਹੱਕੇ ਬੱਕੇ ।
ਅਸੀਂ ਤਲੀਏ ਰੱਖ ਰੱਖ ਮਾਰਨੇ, ਸਿੰਘਾਂ ਦੇ ਫੱਕੇ ।
ਇਓਂ ਬਹਿ ਕੇ ਖਾਨਾਂ ਯੋਧਿਆਂ, ਕੁਲ ਬਣਤ ਬਣਾਈ ।
ਉਨਾਂ ਸਾਰੀ ਖਿੱਲਰੀ ਖੱਪਰੀ, ਝਟ ਫੌਜ ਬੁਲਾਈ ।
ਜੋ ਖੱਲੀਂ ਖੂੰਜੀਂ ਪਈ ਸੀ, ਬੰਦੂਕ ਮੰਗਾਈ ।
ਗਜ਼ ਫਿਰੇ ਜੰਗਾਲੀਏਂ ਨਾਲੀਏਂ, ਹੋ ਗਈ ਸਫ਼ਾਈ ।
ਫਿਰ ਪਾਈ ਦੀਨ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ, ਹਰ ਪਿੰਡ ਦੁਹਾਈ:-
"ਓਏ ਗ਼ਾਜੀਓ ! ਅੱਜ ਇਸਲਾਮ ਤੇ, ਕੋਈ ਆਫ਼ਤ ਆਈ ।"
"ਤੁਸੀਂ ਤਾਲਬ ਹਜ਼ਰਤ ਅਲੀ ਦੇ, ਨਹੀਂ ਸ਼ੋਹਦੇ ਕਾਈ॥"
"ਪਰ ਅੱਜ ਸ਼ਹਾਦਤ ਜਿਨ੍ਹੇ ਵੀ, ਮੈਦਾਨੇ ਪਾਈ ।"
"ਉਹਨੂੰ ਕੁਰਬ-ਹਜ਼ੂਰੀ ਮਿਲੇਗਾ, ਜੱਨਤਿ ਵਡਿਆਈ ।"
"ਮਿਲੂ ਹਰ ਸ਼ੈ ਮਾਲ-ਗ਼ਮੀਨਤੋਂ, ਜੋ ਹਿਸੇ ਆਈ।"
ਉਥੇ ਉੱਲਰੀ ਮਜ੍ਹਬੀ ਜੋਸ਼ ਦੀ, ਦਏ ਕਾਂਗ ਵਿਖਾਈ।
ਰਣ ਆ ਮੁਲਖੱਈਆ ਨਿਤਰਿਆ, ਉਸ ਧੁਮ ਮਚਾਈ ।
ਓਥੇ ਕੱਠੇ ਹੋਏ 'ਕਲਾਤੀਏ' ਆ ਗਏ 'ਗ਼ਿਲਜ਼ਾਈ' ।
ਕੁਝ 'ਯੂਸਫ਼ ਜਈਏ', 'ਜ਼ਕਰੀਏ', ਪਹੁੰਚੇ 'ਖ਼ਿਸ਼ਗਾਈ' ।
ਕੁਝ 'ਯਾਕੀ' ਅਤੇ 'ਵਜ਼ੀਰੀਏ', ਕੁਝ ‘ਬਾਰਕਜਾਈ' ।
ਦਏ ਕਲਮਾ ਪਾਕ ਮੁਹੰਮਦੀ, ਥਾਂ ਥਾਂ ਸੁਣਾਈ ।
ਓਥੇ ਇਕ ਇਕ ਪੱਗ-ਬੰਨ੍ਹ ਆਗਿਆ, ਘਰ ਰਿਹਾ ਨ ਕਾਈ ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਚੁਕੇ ਛੁਰੇ ਫ਼ੌਲਾਦ ਦੇ, ਖੰਜਰ ਲਮਕਾਈ ।
- ੯੪ -
