ਨੌਵਾਂ ਭਾਗ
ਵੱਡੇ ਗਿਰਜਾਘਰ ਵਿੱਚ
ਕੇ. ਨੂੰ ਬੈਂਕ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਖ਼ਾਸ ਕੰਮ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਟਲੀ ਦਾ ਇੱਕ ਵਪਾਰੀ ਜਿਹੜਾ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਆ ਕੇ ਠਹਿਰਿਆ ਸੀ, ਉਸਨੂੰ ਇੱਥੋਂ ਦੀਆਂ ਕੁੱਝ ਖ਼ਾਸ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਥਾਵਾਂ ਵਿਖਾਉਣੀਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਵਪਾਰੀ ਬੈਂਕ ਦਾ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਗਾਹਕ ਸੀ। ਇਸ ਕੰਮ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਵਕਤ ਵਿੱਚ ਕਰਨਾ ਉਸਨੂੰ ਬੜੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦਿੰਦਾ ਪਰ ਇਸ ਸਮੇਂ ਉਸਦਾ ਇਹ ਕਰਨ ਦਾ ਬਿਲਕੁਲ ਮਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਫ਼ਿਰ ਵੀ ਉਹ ਇਹ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੇ ਲਈ ਮੰਨ ਗਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਸਮੇਂ ਬੈਂਕ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਸਥਿਤੀ ਸਨਮਾਨਯੋਗ ਬਣਾਈ ਰੱਖਣ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਵਧੇਰੇ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹਰੇਕ ਘੰਟਾ ਜਿਸਦੇ ਲਈ ਉਹ ਬੈਂਕ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਉਸਦੇ ਲਈ ਪਰੇਸ਼ਾਨੀ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਦਾ ਹੁਣ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਵਰਗਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕਰਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਹ ਕਈ ਘੰਟਿਆਂ ਤੱਕ ਔਖੇ ਹੋ ਕੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਾ ਵਿਖਾਵਾ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਇਸ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਚਿੰਤਾ ਵਿੱਚ ਵਾਧਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਉਦੋਂ ਜਦੋਂ ਉਹ ਦਫ਼ਤਰ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਫ਼ਿਰ ਉਹ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਉਸਨੇ ਡਿਪਟੀ ਮੈਨੇਜਰ ਨੂੰ ਉਸਨੂੰ ਤਾੜਦੇ ਹੋਏ ਵੇਖਿਆ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਸਨੂੰ ਜਕੜਨ ਦੀ ਤਾੜ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਅਕਸਰ ਕਾਗ਼ਜ਼ਾਂ ਦੀ ਪੜਤਾਲ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ, ਖ਼ਾਸ ਕਰਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਗਾਹਕਾਂ ਦੇ ਕਾਗ਼ਜ਼ਾਂ ਦੀ, ਜਿਹੜੇ ਕੇ. ਦੇ ਬਹੁਤ ਗੂੜ੍ਹੇ ਦੋਸਤ ਬਣ ਚੁੱਕੇ ਹਨ। ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਸਤੋਂ ਦੂਰ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਦੀਆਂ ਗ਼ਲਤੀਆਂ ਤਲਾਸ਼ ਕਰਨ ਦੀ ਵੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਰਹਿੰਦਾ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ ਕੇ. ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਕੰਮ ਉੱਪਰ ਹਰ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਖ਼ਤਰਾ ਮੰਡਰਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਚਣ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ
258॥ ਮੁਕੱਦਮਾ
