________________
ਕੁਝ ਉੱਚੀਆਂ ਉਡਾਰੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ ਹਨ ਇਸ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ । ਚਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਰੰਗ ਤਮਾਸ਼ਿਆਂ ਦਾ ਕੋਈ ਅੰਤ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਾਣਨਾਂ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਪ੍ਰਫੁੱਲਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਦੁਰ ਰਹਿਨਾਂ ਸਿੱਧੇ ਸਾਦੇ ਜੀਵਨ ਲਈ ਠੀਕ ਹੈ ਤੇ ਵਕਤ ਪਾ ਕੇ ਏਸ ਨਾਲ ਮਨ ਵਿਚ ਸੰਤੁਸ਼ਟਤਾ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ । ਰੱਬ ਨੂੰ ਪਾਣਾ ਔਖਾ ਹੈ ਜਾਂ ਸੌਖਾ । ਉਸ ਸ਼ਾਂਤ-ਨਗਰ ਤੇ ਸਾਡੇ ਵਿਚਾਲੇ ਕਿਹੜੀਆਂ ਦੀਵਾਰਾਂ ਹਨ । ਅਸੀ ਖੇੜਾ ਲੱਭਦੇ ਹਾਂ । ਜਣੇ ਜਣੇ ਤੋਂ ਆਸ ਰਖਦੇ ਹਾਂ ! ਸੁੱਖ, ਸ਼ਾਨਤੀ, ਧਨ, ਇੱਜ਼ਤ, ਮਸ਼ਹੁਰੀ-ਅਸੀ ਕੀ ਕੀ ਉਮੋਦ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਦੁਨੀਆਂ ਪਾਸੋਂ । ਨਵਾਂ ਜੁੱਗ ਤਰੱਕੀ ਦਾ ਯੁੱਗ ਹੈ । ਅਸੀ ਕਈ ਅਸੰਭਵ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਵ ਬਣਾ ਲਿਆ ਹੈ। ਕੀ ਸਾਨੂੰ “ਵਧੇਰੇ ਚਾਨਣ' ਯਕੀਨ ਦੇ ਦਰ ਤਕ ਲਿਆ ਸਕਿਆ ਹੈ ਯਾ ਨਹੀਂ ? ਕੀ ਸਾਡੀ ਸੂਝ ਅੱਖਾਂ-ਮੀਟੀ ਨਹ ? ਅਸੀ ਅਸਲੀਅਤ ਤਾਈਂ ਨਹੀਂ ਵੇਖ ਸਕਦੇ । ਏਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਏਓ ਗੁਆਚੇ ਹੋਏ ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਬਾਲ ਮੇਲੇ ਅੰਦਰ; ਖੇਡਾਂ ਦੇਖ ਦੇਖ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਪਰ ਖਿਡਾਰੀ ਤਕ ਅੱਖ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਦੀ । ਰੱਬੀ ਹੋਂਦ ਕਿਸ ਚੀਜ਼ ਤੋਂ ਪਰਗਟ ਨਹੀਂ ? ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਏਸ ਨਜ਼ਮ ਦੇ ‘ਪਰਦੇ ਪਿੱਛੇ ਹਨ । ਵਿਧਾ ** ਹਰ
