ਤਾਰਿਆਂ, ਅਗ ਦੇ ਲਾਂਬੂ ਨਿਕਲਦੇ ਭਾਸਦੇ,
ਡੌਰੇ ਭੌਰੇ ਹੋ ਗਏ ਸੀ ਤੋਰ ਬਿਰਧ ਅਕਾਸ ਦੇ।
ਜਗਤ ਸੜਦੇ ਬਲਦੇ ਦੋਜ਼ਖ ਦਾ ਨਮੂਨਾ ਜਾਪਦਾ,
ਗਰਮੀ ਬਨ ਆਈ ਸੀ ਬਦਲਾ ਆਦਮੀ ਦੇ ਪਾਪ ਦਾ।
ਹੋਗਿਆ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸੀ ਡਾਹਢਾ ਸੌਣਾ ਮੇਰੇ ਵਾਸਤੇ,
ਰਾਤ ਸੀ ਜਾਂ ਸੋਚ ਅੰਦਰ ਭੌਨਾ ਮੇਰੇ ਵਾਸਤੇ।
ਦੁਖ ਸਮੇਂ ਦੁਖ ਯਾਦ ਔਂਂਦੇ, ਹੈ ਸੁਭਾ ਇਨਸਾਨ ਦਾ,
ਆਇਆ ਉਨੋਂ ਖਿਆਲ ਅਰਜਨ ਗੁਰੂ ਦੇ ਇਮਧਾਨ ਦਾ।
ਏਹੋ ਖੂਨੀ ਰੁੱਤ ਸੀ ਇਹੋ ਹੀ ਸ਼ਹਿਰ ਲਾਹੌਰ ਸੀ,
ਡੇਮੂਆਂ ਨੇ ਏਥੇ ਹੀ ਅਜ਼ਮਾਇਆ ਅਰਸ਼ੀ ਭੌਰ ਸੀ।
ਏਥੇ ਹੀ ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਖੋਟਾ ਖਰਾ ਪਰਖਨ ਦੇ ਲਈ,
ਚਾੜੀਆਂਂ ਘਸਵੱਟੀਆਂ ਤੇ ਭੱਠੀਆਂ ਤਾਈਆਂ ਕਈ।
ਨਿਭ ਗਏ ਕੀਤੇ ਸੁਖਨ ਏਥੇ ਸਿਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਸੀ,
ਕਹਿਣੀ ਬਹਿਣੀ ਰੈਹਨੀ ਵਿਚ ਆਇਆ ਫਰਕ ਨਾ ਵਾਲ ਸੀ।
ਗੱਦੀ ਗੁਰਯਾਈ ਤੇ ਬਹਿਕੇ ਕੀਤੇ ਜੋ ਉਪਦੇਸ਼ ਸੀ,
ਖੁਦ ਕਮਾ ਦਸੇ ਜਦੋਂ ਆਈ ਜ਼ਰੂਰਤ ਪੇਸ਼ ਸੀ।
ਆਤਮਾਂ ਤੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਏਥੇ ਹੀ ਹੋਈ ਜੰਗ ਸੀ,
'ਹੌਮੇਂ’ ਠੁਕਰਾਈ ਗਈ ‘ਭਾਨੇ' ਨੂੰ ਲੱਗੇ ਰੰਗ ਸੀ।
ਰਿਦੀ, ਸਿਦੀ, ਕਰਾਮਾਤਾਂ, ਸ਼ਕਤੀਆਂ, ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ,
ਭਾਨੇ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਰੌਸ਼ਨ ਕੀਤੇ ਕੁਲ ਜਹਾਨ ਤੇ।
੯੫.