ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਯਾਦਾਂ
ਸੁਫਨਾ ਸੀ
ਰੇਤ ਅੰਦਰ ਜਲ ਦਾ ਲਿਸ਼ਕਾਰਾ
ਸਾਗਰ ਦਾ ਮਾਰੇ ਝਲਕਾਰਾ
ਫਾਥਾ, ਤਕਕੇ, ਮਿਰਗ ਵਿਚਾਰਾ
ਡਿਗਿਆ ਮੂੰਹ ਦੇ ਭਾਰ-ਸਭ ਸੁਫਨਾ ਹੀ ਸੁਫਨਾ ਸੀ।
ਮੈਂ ਜਿਸਨੂੰ ਕੀਤਾ ਪਿਆਰ-ਸਭ ਸੁਫਨਾ ਹੀ ਸੁਫਨਾ ਸੀ।
ਨੈਣ ਕਿਸੇ ਦੇ ਮੱਧ ਮਤਵਾਲੇ
ਵਾਲ ਕਿਸੇ ਦੇ ਘੁੰਗਰਾਂ ਵਾਲੇ
ਹੋਠ ਕਿਸੇ ਦੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪਿਆਲੇ
ਲਾਰੇ, ਕੌਲ, ਇਕਰਾਰ-ਸਭ ਸੁਫਨਾ ਹੀ ਸੁਫਨਾ ਸੀ।
ਮੈਂ ਜਿਸਨੂੰ ਕੀਤਾ ਪਿਆਰ-ਸਭ ਸੁਫਨਾ ਹੀ ਸੁਫਨਾ ਸੀ।
ਸੱਸੀ ਥਲ ਵਿਚ ਫਿਰੇ ਤਿਹਾਈ
ਯਾਰ ਨਾ ਦੇਵੇ ਕਿਤੇ ਦਿਖਾਈ
ਜਾਨ ਜਦੋਂ ਨਿਕਲਨ ਤੇ ਆਈ
ਕਹਿੰਦੀ ਢਾਈਂਂ ਮਾਰ-ਸਭ ਸੁਫਨਾ ਹੀ ਸੁਫਨਾ ਸੀ।
ਮੈਂ ਜਿਸਨੂੰ ਕੀਤਾ ਪਿਆਰ-ਸਭ ਸੁਫਨਾ ਹੀ ਸੁਫਨਾ ਸੀ।
ਸੁਫਨੇ ਤੋਂ ਅੱਖ ਜਿਸਦੀ ਖੁਲੇ
ਭਾਵੇਂ ਸੁਫਨਾ ਨਾਹੀਂ ਭੁਲੇ
ਪਰ ਨਾ ਸੁਫਨੇ ਉਤੇ ਡੁਲੇ
ਆਖੇ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ-ਸਭ ਸੁਫਨਾ ਹੀ ਸੁਫਨਾ ਸੀ।
੧੧੨.
