ਸਮੱਗਰੀ 'ਤੇ ਜਾਓ

ਪੰਨਾ:ਯਾਦਾਂ.pdf/120

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਪੰਨਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ

ਯਾਦਾਂ

ਸੁਫਨਾ ਸੀ

ਰੇਤ ਅੰਦਰ ਜਲ ਦਾ ਲਿਸ਼ਕਾਰਾ
ਸਾਗਰ ਦਾ ਮਾਰੇ ਝਲਕਾਰਾ
ਫਾਥਾ, ਤਕਕੇ, ਮਿਰਗ ਵਿਚਾਰਾ
ਡਿਗਿਆ ਮੂੰਹ ਦੇ ਭਾਰ-ਸਭ ਸੁਫਨਾ ਹੀ ਸੁਫਨਾ ਸੀ।
ਮੈਂ ਜਿਸਨੂੰ ਕੀਤਾ ਪਿਆਰ-ਸਭ ਸੁਫਨਾ ਹੀ ਸੁਫਨਾ ਸੀ।

ਨੈਣ ਕਿਸੇ ਦੇ ਮੱਧ ਮਤਵਾਲੇ
ਵਾਲ ਕਿਸੇ ਦੇ ਘੁੰਗਰਾਂ ਵਾਲੇ
ਹੋਠ ਕਿਸੇ ਦੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪਿਆਲੇ
ਲਾਰੇ, ਕੌਲ, ਇਕਰਾਰ-ਸਭ ਸੁਫਨਾ ਹੀ ਸੁਫਨਾ ਸੀ।
ਮੈਂ ਜਿਸਨੂੰ ਕੀਤਾ ਪਿਆਰ-ਸਭ ਸੁਫਨਾ ਹੀ ਸੁਫਨਾ ਸੀ।

ਸੱਸੀ ਥਲ ਵਿਚ ਫਿਰੇ ਤਿਹਾਈ
ਯਾਰ ਨਾ ਦੇਵੇ ਕਿਤੇ ਦਿਖਾਈ
ਜਾਨ ਜਦੋਂ ਨਿਕਲਨ ਤੇ ਆਈ
ਕਹਿੰਦੀ ਢਾਈਂਂ ਮਾਰ-ਸਭ ਸੁਫਨਾ ਹੀ ਸੁਫਨਾ ਸੀ।
ਮੈਂ ਜਿਸਨੂੰ ਕੀਤਾ ਪਿਆਰ-ਸਭ ਸੁਫਨਾ ਹੀ ਸੁਫਨਾ ਸੀ।

ਸੁਫਨੇ ਤੋਂ ਅੱਖ ਜਿਸਦੀ ਖੁਲੇ
ਭਾਵੇਂ ਸੁਫਨਾ ਨਾਹੀਂ ਭੁਲੇ
ਪਰ ਨਾ ਸੁਫਨੇ ਉਤੇ ਡੁਲੇ
ਆਖੇ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ-ਸਭ ਸੁਫਨਾ ਹੀ ਸੁਫਨਾ ਸੀ।

ਮੈਂ ਜਿਸਨੂੰ ਕੀਤਾ ਪਿਆਰ-ਸਭ ਸੁਫਨਾ ਹੀ ਸੁਫਨਾ ਸੀ।

੧੧੨.