ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਯਾਦਾਂ
ਮਹਿੰਦੀ ਵਾਲਿਆਂ ਹਥਾਂ ’ਚ ਲਾਲ ਚੂੜਾ,
ਇਕ ਨਵੀਂ ਵਿਆਹੀ ਸੀ ਆਈ ਹੋਈ।
ਲੂੰ ਲੂੰ ਵਿਚ ਉਹਦੇ ਭਰੀਆਂ ਸਧਰਾਂ ਸੀ,
ਮੂੰਹ ਤੇ ਮੋਹਰ ਸੀ ਸ਼ਰਮ ਨੇ ਲਾਈ ਹੋਈ।
ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਸੀ ਓਹਨੇ ਸੁਹਾਗ ਵਾਲੀ,
ਲੇਖਾਂ ਕਾਲਿਆਂ ਵਿਚ ਲਿਖਾਈ ਹੋਈ।
ਸੁਫਨੇ ਵਿਚ ਸ਼ੋਹਧੀ ਰਾਜ ਭੋਗ ਕੇਤੇ,
ਬਗਲ ਜ਼ਲ ਜ਼ਲੇ ਪਿਛੋਂ ਸੀ ਪਾਈ ਹੋਈ।
ਵਖਤਾਂ ਨਾਲ ਰੰਡੇਪੇ ’ਚ ਇਕ ਮਾਈ,
ਪੁਨੀ ਪੁਨੀ ਕਰਕੇ ਪੁਤਰ ਪਾਲਦੀ ਸੀ।
ਮਿੱਠੀ, ਟਲੇ ਸੁਹਾਗ ਦੀ ਯਾਦ ਅੰਦਰ,
ਲੂਨ ਵਾਂਗ ਉਹ ਆਪਨੂੰ ਗਾਲਦੀ ਸੀ।
ਔਨ ਵਾਲਿਆਂ ਸੁਖਾਂ ਦੀ ਆਸ ਉਤੇ,
ਉਹ ਬੇਆਸ ਜ਼ਿੰਦੜੀ ਜਫੇ ਜਾਲਦੀ ਸੀ।
ਐਪਰ ਵਾਂਗ ਸੁਦੈਨਾਂ ਭੁਚਾਲ ਮਗਰੋਂ,
ਇੱਟਾਂ ਵਟਿਆਂ ਚੋਂ ਲਾਲ ਭਾਲਦੀ ਸੀ।
੫੬
