ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਯਾਦਾਂ
ਆਪਨੇ ਸੀਨੇ ਦੇ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਉਤੇ,
ਏਸ ਹੀਰ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਬਹਾਈਂ ਚੱਨਾਂ।
ਭੁਲ ਜਾਨ ਸਾਰੇ ਲਾਡ ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ,
ਐਸੇ ਰੀਝ ਦੇ ਲਾਡ ਲਡਾਈਂ ਚੱਨਾਂ।
ਨਾਰੀ ਨਾਲ, ਅਨਿਯਾਂ ਜੋ ਹੋਇ ਹੋਇ ਨੇ,
ਕਸਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਖੂਬ ਕਢਾਈਂ ਚੱਨਾਂ।
ਜੁਤੀ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਸਮਝਦੇ ਆਏ ਜਿਸਨੂੰ,
ਉਹਨੂੰ ਸੀਸ ਦਾ ਤਾਜ ਬਨਾਈਂ ਚੱਨਾਂ।
ਐਸੀ ਇਸ਼ਕ ਮਿਜਾਜ਼ੀ ਦੀ ਖੇਡ ਖੇਡੀਂ,
ਇਕ ਜੋਤ ਦੋ ਮੂਰਤਾਂ ਨਜ਼ਰ ਆਵਨ।
ਉੱਚੀ ਕਰੀਂ ਗਰਿਸਤ ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਐਸੀ,
ਮਿੱਟੀ ਏਸਦੀ ਮਥੇ ਤੇ ਸਾਧ ਲਾਵਨ।
੬੮.
