੧੯ ਸਦਾ ਖਾਵਣਾ ਪੀਵਣਾ ਮੌਜ ਲੈਣੀ ਤੂੰ ਤਾਂ ਜੋਗ ਦੀ ਸਾਰ ਕੀ ਜਾਨਣੀਏਂ ਕਿਥੇ ਤਖਤ ਤੇ ਬੈਠਕੇ ਰਾਜ ਕਰਨਾ ਕਿਥੇ ਜੋਗ ਲੈ ਕੇ ਮਿਟੀ ਛਾਨਣੀਏਂ ‘ਗ੍ਯਾਨ ਚੰਦ' ਖਿਆਲ ਕਰ ਜਗ ਦਾ ਤੂੰ ਮੌਜ ਮਾਣ ਲੈ ਮੌਜ ਜੇ ਮਾਨਣੀਏਂ ਰੇ-ਰਾਜ ਚਾਹੁੰਦਾ ਗੋਪੀ ਚੰਦ ਕਿਹਾ ਦਸ ਤੇਰੇ ਦਵਾਰੇ ਤੇ ਆਂਵਦਾ ਕਿਉਂ ਤਖਤ ਤਾਜ ਨੂੰ ਮਨੋ ਭੁਲਾਂਵਦਾ ਕਿਉਂ ਮਨ ਜੋਗਦਾ ਰੋਗ ਲਗਾਂਵਦਾ ਕਿਉਂ ਜੇਕਰ ਖਾਣ ਤੇ ਪੀਣ ਦੀ ਖਾਹਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਤੇਰੇ ਬੂਹੇ ਤੇ ਧੂਣੀ ਰਮਾਂਵਦਾ ਕਿਉਂ ‘ਗਯਾਨ ਚੰਦ’ਵਿਚਜਗਦੇ ਪਿਆਕੀਏ ਹੀਰਾ ਜਨਮ ਏਖਾਕ ਰੁਲਾਂਵਦਾ ਕਿਉਂ ਡਾਲ-ਡੋਰ ਤੂੰ ਜੋਗ ਦੀ ਪਕੜਨਾ ਏਂ ਤੇਰੇ ਵਾਸਤੇ ਜੋਗ ਕਮਾਨ ਮੁਸ਼ਕਲ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਬੱਤੀਆਮਤਾਂ ਮਿਲਣ ਹਰਦਮ ਸੁੱਕੇ ਟੁਕੜੇ ਮੰਗਕੇ ਖਾਣ ਮੁਸ਼ਕਲ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਓੜਨੇ ਲੇਫ ਰਜ਼ਾਈ ਬੱਚਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਜੰਗਲਾਂ ਦੀ ਸਰਦੀ ਖਾਨ ਮੁਸ਼ਕਲ “ਗ੍ਯਾਨ ਚੰਦ ਨੌਕਰ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਕਰਨ ਪਖੇ ਵਿਚਗਰਮੀਆਂ ਧੂਣੀਰਮਾਨ ਮੁਸ਼ਕਲ ਜ਼ੇ-ਜ਼ਰ ਝੂਠਾ ਗੋਪੀ ਚੰਦ ਕਹਿੰਦਾ ਸਚੇ ਰੱਬ ਦਾ ਧਿਆਨ ਲਗਾ ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਭੁਖ ਸ਼ਰੀਰ ਦੀ ਉਤਰ ਜਾਸੀ ਚੁਟਕੀ ਜਦੋਂ ਭਬੂਤ ਦੀ ਖਾਂਗਾ ਕਰਸਨ ਸਰਦੀਆਂ ਗਰਮੀਆਂ ਅਸਰ ਨਹੀਂ ਜਦੋਂ ਬਦਨ ਤੇਭਸਮ ਰੁਮਾਂਗਾ ਮੈਂ ‘ਗਯਾਨ ਚੰਦ` ਏਥੋਂ ਐਵੇ ਹਿਲਣਾ ਨਹੀਂ ਜੋਗ ਲਾਂਗਾ ਮੈਂ ਜੋਗ ਲਾਂਗਾ ਮੈਂ ਸੀਨ-ਸੁਣੀ ਬੱਚਾ ਲੋਕ ਰੰਨ ਲਟੂ ਫ਼ਕਰ ਤਕਦਾ ਵਲ ਨਾ ਪਰੀ ਹੈ ਓ ਤੇਰੇ ਜਿਹੇ ਰੰਨਾਂ ਕਈ ਅਟੇਰਦੇ ਨੇ ਨੱਸ ਜਾਣ ਰਹਿੰਦੀ ਝੋਲੀ ਧਰੀ ਹੈ ਓ ਔਰਤ ਜੋਕ ਵਾਂਗੂ ਖੂਨ ਚੂਸ ਲੈਂਦੀ ਵਿਚੋਂ ਜ਼ਹਿਰ ਤੇ ਬਾਹਰੋਂ ਹਰੀ ਹੈ ਓਏ ਗਯਾਨ ਚੰਦ ਦਿਸੇ ਵਿਰਲਾ ਬ੍ਰਹਮਚਾਰੀਏ ਤਾਂਕਾਮਪਿਛੇ ਦੁਨੀਆਂ ਮਰੀਹੈਓਏ ਸ਼ੀਨ-ਸ਼ਰਮ ਔਂਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦਿਆਂ ਵੀ ਬੁਢੇ ਬੁਢੇ ਵੀ ਕਦੀ ਨਾ ਸੰਗਦੇ ਨੇ ਟੰਗ ਕਬਰ ਦੇ ਵਿਚ ਪਈ ਲਟਕਦੀ ਏ ਉਮਰ ਅਸੀਆਂ ਦੀ ਸੇਹਰੇ ਟੰਗਦੇ ਨੇ ਖਾਵਣ ਦੁਧ ਮਲਾਈ ਤੇ ਮਾਰ ਕੁਸ਼ਤੇ ਦਾੜ੍ਹੀ ਵਸਮਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ੰਗਦੇ ਨੇ ‘ਗਯਾਨ’ ਤੂੰ ਮੂਲੀ ਕੇਹੜੇ ਬਾਗ ਦੀਏ ਅਗੇ ਕਈ ਡੰਗੇ ਇਸ਼ਕ ਡੰਗਦੇ ਨੇ ਸਾਦ-ਸਬਰ ਕਰਕੇਗੋਪੀਚੰਦ ਕਹਿੰਦਾਅਸਾਂ ਖੁਵਾਹਿਸ਼ਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਮਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਸੌ ਸੱਠ ਮੈਂਰਾਣੀਆਂ ਛੱਡ ਆਯਾ ਕਈ ਸੂਰਤਾਂ ਪਿਆਰੀਆਂ ਪਿਆਰੀਆਂ ਨੂੰ ਸੂਰਜ ਚੰਦ ਦੇਖ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦੇ ਆ ਝਾਤੀਆਂ ਮਾਰਦੇ ਬਾਰੀਆਂ ਨੂੰ --
