੧੭ ਤੁਲਾਂਕੰਤਾਂ ਨੂੰ ਗਲੇ ਲਗਾਨਾ ਸਈਓ ਅਸਾਂ ਰੋਂਦਿਆਂ ਵਕਤ ਲੰਘਾਨਾ ਸਈਓ ਤੁਸੀਂ ਹਸਿਉ ਸਿਉ ਖੇਡਿਆਨੀ ਅਸਾਂ ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਈ ਮਰਜਾਨਾ ਸਈਓ ‘ਗ੍ਯਾਨ ਚੰਦ’ ਤੋਤਾ ਹਥੋਂ ਉਡਿਆਜੇ ਮੇਰਾ ਪਤੀ ਪਿਆਰਾ ਮਿਲਾਨਾ ਸਈਓ ਗਾਫ-ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਰਜ ਕੇ ਕੀਤੀਆਂ ਨਾ ਸੇ ਮੇਰੀਏ ਜੁਲਮ ਕਮਾਯਾ ਨੀ ਜੇਕਰ ਪੁਤ ਨੂੰ ਸਾਈਂ ਫਕੀਰ ਕਰਨਾ ਪਹਿਲੇ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਕਾਹਨੂੰ ਵਿਆਯਾ ਨੀ ਇਹਦੇ ਪਿੰਡੇ ਬਿਭੂਤ ਨਹੀਂ ਫਬਦੀਏ ਕਹੀ ਚੰਦ ਵਰਗੀ ਸੋਹਣੀ ਕਾਯਾ ਨੀ ‘ਗ੍ਯਾਨ ਚੰਦ’ ਤੂੰ ਜਾਣਕੇ ਕਹਿਰ ਕੀਤਾ ਪੁਤ੍ਰ ਤੜੀਏ ਢਿੱਡ ਦਾ ਜਾਯਾ ਨੀ ਲਾਮ-ਲੱਗੀ ਸਮਝਾਵਨੇ ਮੈਨਾਂਵੰਤੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾਵੰਤੀਏ ਦਿਲੋਂ ਕੀ ਠਾਨੀਏ ਨੀ ਝੂਠ ਮੋਹ ਪਿਆਰ ਏ ਜੱਗ ਦਾ ਏ. ਕਰ ਹੋਸ਼ ਕਿਉਂ ਬਣੀ ਦੀਵਾਨੀਏ ਨੀ ਜੋਬਨ ਧੁੱਪ ਦੇ ਵਾਂਗ ਹੈ ਅੰਤ ਢਲਨਾ ਤੈਨੂੰ ਵੇਖ ਨਾ ਚੜ੍ਹੀ ਜਵਾਨੀਏ ਨੀ ‘ਨ’ਆ ਜਾਨੀ ਯਾਦ ਨਾਨੀ ਏਂ ਨੀ ਜਦੋਂ ਜਮਾਂਨੇ ਸ਼ਕਲ ਵਖਾਨੀਏ ਨੀ ਮੀਮ-ਮੌਤ ਨੇ ਜਦੋਂ ਆ ਰੰਗ ਲਾਣਾ ਏਹ ਰੰਗ ਰਹਿਣਾ ਨਾਏ ਲਾਲੀਆਂਨੀ ਇਕ ਰੋਜ ਏਹ ਮਿੱਟੀਦੇ ਵਿਚਰੂਲਸਨ ਜ਼ੁਲਫ਼ਾਂ ਨਾਗਨਾਂ ਵਾਂਗਜੋ ਪਾਲੀਆਂਨੀ ਏਸ ਦੇਹ ਜਲ ਜਾਵਨਾ ਖਾਕ ਹੋਣਾ ਉਪਰ ਜਿਵੇਂ ਤੂੰ ਪਾਨੀਏਂ ਜਾਲੀਆਂ ਨੀ 'ਗਯਾਨ ਚੰਦ' ਕਲ ਝੁਰੜੀਆਂ ਪੈਣਗੀਆਂ ਅਜਰੂਰਤਾਂ ਭੋਲੀਆਂਭਾਲੀਆਂ ਨੀ ਨੂਨ-ਨਾਕਰ ਹੁਸਨ ਦਾ ਫਿਕਰ ਐਡਾ ਉਤੋਂ ਗੋਰੀਏ ਤੇ ਵਿਚੋਂ ਕਾਲੀਏ ਨੀ ਤਿੰਨ ਹੱਥ ਹੈ ਕਫਨ ਔਕਾਤ ਤੇਰੀ ਬਣਤਣ ਪਈ ਫਿਰਨੀ ਏਂ ਪਾਹਲੀਏ ਨੀ ਕਦੋਂ ਤੀਕ ਏਹ ਐਸ਼ ਬਹਾਰ ਰਹਿਸੀ ਮਰ ਜਾਏਂਗੀ ਅੰਤ ਮਤਵਾਲੀਏ ਨੀ ‘ਗਯਾਨ' ਜਗਦੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਪਾਕੇ ਐਵੇਂ ਜਨਮ ਮਨੁਖ ਨਾ ਗਾਲੀਏ ਨੀ ਵਾ-ਵਾਪਸ ਹੋਯਾ ਗੋਪੀ ਚੰਦ ਫੌਰਨ ਮਾਤਾ ਰਾਣੀ ਤੋਂ ਭਿਛਿਆ ਲੈਕੇ ਤ ਜੋ ਵੀ ਭਿਛਿਆ ਮਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਲੈ ਆਂਦੀ ਅਗੇ ਗੁਰੂ ਦੇ ਰਖੀ ਸੂ ਬਹਿਕੇ ਤੇ ਪਾਸ਼ ਹੋ ਗਿਉਂ ਵਿਚ ਇਮਤਿਹਾਨ ਦੇ ਤੂੰ ਦਿਤੀ ਥਾਪੀ ਏ ਗੁਰੂਨੇ ਕਹਿਕੇ ਤੇ ‘ਗਯਾਨ ਚੰਦ ਡੇਰਾ ਕਿ ੇਰ ਲਾਈਏ ਏਥੇ ਅੱਕ ਗਏ ਹਾਂ ਬਹੁਤਾ ਰਹਿਕੇ ਤੇ ਹੇ-ਹੱਸਦੇ ਹੱਸਦੇ ਟੂਰੇ ਸਾਰੇ ਉਗਰਸੈਨ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ ਚੇਲੇ ਨਵੇਂ ਨਵੇਂ ਰਾਗ ਗਾ ਰਹੇ ਨੇ ਕਈ ਗੁਰੂ ਦਾ ਜੀ ਬਹਿਲਾ ਰਹੇ ਨੇ ਸਾਰੇ ਨਾਮ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਮਨਾ ਰਹੇ ਨੇ ਅਤੇ ਗੀਤ ਗੋਵਿੰਦ ਦੇ ਗਾ ਰਹੇ ਨੇ
