१८ ‘ਗਯਾਨ' ਮੋਹ ਪਿਆਰ ਹਟਾ ਰਹੇ ਨੇ ਦਿਲੋਂ ਖੁਦੀ ਹੰਕਾਰ ਗਵਾ ਰਹੇ ਨੇ ਸਿਹਰਫੀ ਚੌਥੀ ਅਲਫ-ਆ ਗਏ ਓਹ ਵਿਚਕਾਰ ਪੈਂਡੇ ਰਾਤ ਕਟਣੇ ਨੂੰ ਡੇਰਾ ਲਾਯਾ ਜੀ ਪਾਸ ਸ਼ੈਹਰ ਹੈਸੀ ਬਾਲ ਸੁੰਦਰਾਂ ਦਾ ਵਿਚ ਬੜਾ ਅਨੰਦ ਲਗਾਯਾ ਜੀ ਬੀਤੀ ਰਾਤ ਤੇ ਖੇਰ ਦੀ ਸੂਬਾ ਹੋਈ ਗੋਪੀ ਭਿਛਿਆ ਲੈਣ ਨੂੰ ਧਾਯਾ ਜੀ ‘ਗਯਾਨ ਚੰਦ’ ਕੀ ਖੇਲ ਰਚਾਂਵਦਾ ਏ ਵੇਖੀ ਚਲ ਤੂੰ ਰੱਬ ਦੀ ਮਾਯਾ ਜੀ ਬੇ-ਬੜੀ ਹੱਛੀ ਗੱਲ ਸੁਣਨ ਵਾਲੀ ਬਾਲ ਸੁੰਦਰਾਂ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਆਯਾ ਜੀ ਭੌਂਦਾ ਲੈਂਦਾ ਆ ਰਾਣੀ ਦੇ ਮਹਿਲ ਥਲੇ ਨਾਲ ਜ਼ੋਰਦੇ ਅਲਖ ਜਗਾਯਾ ਜੀ ਸਾਰੇ ਮਹਿਲ ਦੇ ਵਿਚ ਪੁਕਾਰ ਪੈ ਗਈ ਜਦੋਂ ਜੋਗੀ ਨੇ ਨਾਦ ਵਜਾਯਾ ਜੀ ਰਾਣੀ ਖੈਰ ਭੇਜੀ ਜਦ ਹਥ ਗੋਲੀ ਗੋਪੀ ਚੰਦ ਕੀ ਸੁਖਨ ਸੁਨਾਯਾ ਜੀ ਪੇ-ਪਾਵਨੀ ਖੈਰ ਜੇ ਪਾਏ ਰਾਣੀ ਕੇਹੜੀ ਗੱਲ ਦਾ ਉਹਨੂੰ ਹੰਕਾਰ ਹੈ ਨੀ ਚੌੜਾਂ ਸਾੜਦੀ ਤਖਤ ਤੇ ਤਾਜ ਉਤੇ, ਏਹ ਤਾਂ ਮੌਜ ਮੇਲਾ ਦਿਨ ਚਾਰ ਹੈ ਨੀ ਫਕਰ ਬਾਦਸ਼ਾਹਾਂ ਦਾ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਹੁੰਦਾ ਗੱਲ ਜਾਣਦਾ ਸਾਰਾ ਸੰਸਾਰ ਹੈ ਨੀ “ਯਾਨ ਚੰਦ’ਫਕੀਰਾਂ ਤੋਂ ਕਿਹਾ ਪਰਦਾਮਨ ਅਪਨਾ ਲਿਆ ਜਿਨਮਾਰ ਹੈਨੀ ਤੇ-ਤੁਰਤ ਈ ਗੋਲੀ ਪਾਸ ਰਾਣੀ ਜਾਕੇ ਫਕਰ ਦੀ ਗਲ ਸੁਣਾਈ ਏ ਜੀ ਬਾਲ ਸੁੰਦਰਾਂ ਕਿਹਾ ਹੈ ਕੌਣ ਨਾਹਡੂ ਆਪ ਭਿੱਛਿਆ ਪਕੜਕੇ ਆਈਏਜੀ ਸੂਰਤ ਵੇਂਹਦਿਆਂਸਾਰ ਨਿਹਾਲ ਹੋਈ ਰਾਣੀ ਜਦੋਂ ਆਭਿੱਛਿਆਪਾਈਏ ਜੀ ‘ਗਯਾਨ ਰਾਣੀ ਨੇ ਅੱਖ ਮਿਲਾਈਏ ਜੀ ਗੋਪੀ ਚੰਦ ਨੇ ਧੌਣ ਨਿਵਾਈਏ ਜੀ ਟੇ-ਟੋਹਲ ਕਰਾਂ ਤੇਰੀ ਜੋਗੀਆ ਵੇ ਆ ਜਾ ਮਹੱਲ ਉਤੇ ਤੇਰੀ ਥਾਂ ਵਾਰੀ ਬਾਂਦੀ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਤਖ਼ਤੋਂ ਤਾਜ ਤੇਰਾ ਵੇ ਮੈਂ ਘੋਲ ਘੱਤੀ ਸਦਕੇ ਜਾਂ ਵਾਰੀ ਤੇਰੇ ਬਦਨ ਬਿਭੂਤ ਨਾ ਫੱਬਦੀ ਏ ਤੇਰੇ ਲਈ ਮੈਂ ਛੇਜ ਵਿਛਾਂ ਵਾਰੀ ‘ਗਯਾਨ ਚੰਦ ਤੂੰ ਆਯਾ ਮੰਨ ਜਾ ਵੇ ਹੱਥ ਜੋੜਕੇ ਵਾਸਤਾ ਪਾਂ ਵਾਰੀ ਸੇ-ਸਾਬਤੀ ਦੇ ਨਾਲ ਸੱਚ ਆਖਾਂ ਬਣਦੀ ਰੁਤੀ ਨਹੀਂ ਖਸਮ ਦੇਨਾਲ ਮੇਰੀ ਅਜੇ ਤੀਕ ਨਾ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹੱਥ ਲਾਯਾ ਦੇਹ ਗੁਲ ਹੈਂ ਗੁਲ ਮਿਸਾਲ ਮੇਰੀ ਮਿਰਗ ਨੈਣ ਵਖਣ ਮੇਰੇ ਸ਼ਰਮ ਖਾਵਣ ਮੋਰ ਟੋਰ ਭਲੇ ਵੇਖ ਚਾਲ ਮੇਰੀ
