੨੧
‘ਗਯਾਨ ਚੰਦ' ਮੈਂ ਸਤੀ ਤੇ ਜਤੀ ਜੋਗੀ ਏਥੇ ਚਲਣੀ ਕੋਈ ਵੀ ਵਾਹਨਾਹੀਂ
ਤੋਏ-ਤਾਬਿਆ ਸਾਰਾ ਜਹਾਨ ਕੀਤਾ ਏਸੇ ਗੁਣ ਵਿਚ ਜੋਗੀਆਂ ਭੋਲੀਏ ਨੀ
ਤੁਧ ਜਹੀ ਜੋ ਆਪ ਨੂੰ ਪਰੀ ਸਮਝੇ ਸਾਡੀ ਗੋਲੀਆਂ ਦੀ ਓਹ ਤਾਂ ਗੋਲੀਏ ਨੀ
ਹੂਰਾਂ ਉਡਕੇ ਔਣ ਚਾਹੇ ਅਰਸ਼ ਉਤੋਂ ਬਧੇ ਕਦੀ ਲੰਗੋਟ ਨਾ ਖੋਲੀਏ ਨੀ
‘ਗਯਾਨ ਚੰਦ’ ਇਕ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਹੋ ਰਾਣੀ ਰੰਨੇ ਏਹ ਕਰਤੂਤ ਨ ਘੋਲੀਏ ਨੀ
ਜ਼ੋਏ-ਜ਼ਾਹਰਾ ਸੁੰਦਰੀ ਆਖਦੀ ਏ ਗਲ ਮੰਨ ਵੀ ਵਾਸਤਾ ਰਬ ਦਾ ਈ
ਜਾਨ ਬੁਝ ਮੁਬਾਹਿਸਾ ਠਾਨ ਨਾਹੀਂ ਕੰਮ ਘੜੀ ਦੀ ਘੜੀ ਯਾ ਝੱਬਦਾ ਈ
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਹੈ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰੀਤ ਮੇਰੀ ਗਲੇ ਲਾ ਮੈਨੂੰ ਕੰਮ ਫਬਦਾ ਈ
‘ਗਯਾਨ' ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਸਦਾ ਨਹੀਂ ਰੰਗ ਲਾਣਾ ਰਾਹ ਜੋਗੀਆਂ ਮੇਲ ਸਬਬ ਦਾ ਈ
ਐਨ-ਅਰਜ਼ ਕੀਤੀ ਹੱਥ ਬੰਨ੍ਹ ਜੋਗੀ ਕਾਹਨੂੰ ਸ਼ੇਖੀਆਂ ਏਡੀਆਂ ਮਾਰਨੀ ਏਂ
ਜ਼ੁਲਫਾਂ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਅਸੀਂ ਹਾਂ ਫਸਣ ਵਾਲੇ ਬਾਰ ਬਾਰ ਕਿਉਂ ਵਾਲ ਖਲਾਰਨੀ ਏਂ
ਅਸਾਂ ਵੇਂਹਦਿਆਂ ਸਾਰ ਨਿਹਾਰ ਲੀਤਾ ਅੱਖਾਂ ਮਾਰਨੀ ਏਂ ਰੰਨ ਯਾਰਨੀ ਏਂ
‘ਗਯਾਨ’ ਹੁਸਨ ਦਾ ਮਾਨ ਗੁਮਾਨ ਤੈਨੂੰ ਮੁੜ ਮੁੜ ਛਾਤੀਆਂ ਪਈ ਉਭਾਰਨੀ ਏਂ
ਗੈਨ-ਗੌਰ ਕਿਆਸ ਕਰ ਸੁਣੀ ਰਾਣੀ ਚਾਰ ਰੋਜ਼ ਦਾ ਹੁਸਨ ਪ੍ਰਾਹੁਣਾ ਈ
ਅਜ ਘੁਟ ਗਲਵਕੜੀਆਂ ਪੈਂਦੀਆਂ ਨੀ ਕਲ ਕਿਸੇ ਨਾਹੀਂ ਗਲੇ ਲਾਉਨਾ ਈ
ਜਦੋਂ ਗੁਲ ਰੁਖਸਾਰ ਮੁਰਝਾ ਜਾਸਣ ਵੇਖ ਆਸ਼ਕਾਂ ਨੱਕ ਚੜ੍ਹਾਉਣਾ ਈ
‘ਗਯਾਨ’ ਰਹੇਗੀ ਰੱਬ ਨ ਬੰਦਿਆਂ ਦੀ ਫੇਰ ਅੰਤ ਵੇਲੇ ਪਛਤਾਉਣਾ ਈ
ਫੇ-ਫੇਰ ਇਹ ਵੱਤ ਨਹੀਂ ਹੱਥ ਆਵੇ ਪਏ ਰੋਵੀਏ ਤੇ ਪਛੋਤਾਵੀਏ ਨੀ
ਹਰ ਕੋਈ ਹੈ ਮਤਲਬੀ ਸਾਕ ਹੁੰਦਾ ਆਵੇ ਪਾਸ ਨ ਜਿਨੂੰ ਬੁਲਾਵੀਏ ਨੀ
ਓਹ ਵੀ ਰਾਣੀਏਂ ਅੱਖਾਂ ਭੁਆ ਲੈਂਦੇ ਜਿੰਦ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਘੋਲ ਘੁਮਾਵੀਏ ਨੀ
'ਗਯਾਨ ਚੰਦ' ਨਹੀਂ ਮੂਰਖਾਂ ਅਕਲ ਮਾਸਾ ਘੜੀ ਰਬ ਦਾ ਨਾਮ ਧਿਆਵੀਏ ਨੀ
ਕਾਫ–ਕਹੀ ਗੋਪੀ ਚੰਦ ਗੱਲ ਜਿਸ ਦਮ ਰਾਣੀ ਹੋਸ਼ ਅੰਦਰ ਤੁਰਤ ਆਈਏ ਜੀ
ਮੈਨੂੰ ਬਖਸ਼ਦੇ ਜੋਗੀਆ ਭੁਲ ਹੋ ਗਈ ਗਿੱਚੀ ਸ਼ਰਮ ਦੇ ਨਾਲ ਝੁਕਾਈਏ ਜੀ
ਓਸੇ ਰੋਜ਼ ਤੋਂ ਈਂ ਬਾਲ ਸੁੰਦਰਾਂ ਨੇ ਨਾਲ ਰਬ ਦੇ ਲਗਨ ਲਗਾਈਏ ਜੀ
‘ਗਯਾਨ ਚੰਦ’ ਵਿਚ ਘੜੀ ਦੇ ਤਾਰ ਦੇਂਦੇ ਏਹੋ ਜੋਗੀਆਂ ਹੱਥ ਸਫਾਈਏ ਜੀ
ਗਾਫ-ਗੁਰੂ ਚੇਲਾ ਉਗਰਸੈਨ ਪਹੁੰਚੇ ਗੋਪੀ ਚੰਦ ਦੀ ਸੀ ਜਿਥੇ ਭੈਣ ਬੇਲੀ
