‘ਗਯਾਨ` ਕਦੀਵੀ ਨਾਮਨਾ ਲੈਣ ਦੇਂਦੀ ਅਵੱਸਥਨੀ ਉਮਰ ਗੁਵਾਨੜੀ ਏ ਹੋ ਹੱਸ ਬੋਲ ਤਦੋਂ ਤੀਕ ਔਰਤ ਜਦੋਂ ਤੀਕ : ਸ਼ਰੀਰ ਤੇ ਮਾਸ ਹੋਵੇ ਰਹਿੰਦਾ ਚੰਬੜੀ ਵਾਂਗ ਚਮਚਿਚੜਾਂ ਦੇ ਭਾਵ ਕਿਤੇ ਜਾਈਏ ਸਦਾ ਪਾਸ ਹੋਵੇ ਓਸ ਕੰਮ ਨੂੰ ਹੋਣ ਨਾ ਦੇਂਦੀਆਂ ਨੇ ਜੇਹੜਾ ਵੇਹਦੀਆਂ ਨੇ ਕੰਮ ਰਾਸ ਹੋਵੇ ਮਗਰ ਜੇਹੜੇ ਜਨਾਨੀਆਂ ਲੱਗਦੇ ਨੇ ਵਾਂਗੂੰ ਰਾਵਣ ਦੇ ਓਨਾਂ ਦਾ ਨਾਸ ਹੋਵੇ ਯੋ-ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਹੋਵਣੀ ਮੂਲ ਮੈਥੋਂ ਮਾਤਾ ਰੱਬ ਦਾ ਨਾਮ ਧਿਆਨ ਮੁਸ਼ਕਲ ਪਖੇ ਝਲਦੇ ਨੇ ਦਿਨੇ ਰਾਤ ਨੌਕਰ ਮੈਥੋਂ ਅੱਗ ਦੀ ਧੂਣੀ ਰਮਾਨ ਮੁਸ਼ਕਲ ਮੱਤਾਂ ਪਾਂਵਦਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਖੀਨਖ਼ਾਬਾਂ ਮੈਥੋਂ ਗੋਰੀ ਦੇ ਕਪੜੇ ਪਾਠ ਮੁਸ਼ਕਲ ‘ਗਯਾਨ ਖਾਂਵਦਾ ਰਿਹਾ ਨਿਆਮਤਾਂ ਜੋ ਪੱਤਰਬਨਾਂਦੇ ਉਸਨੂੰ ਖਾਨਮੁਸ਼ਕਲ ਅਲਫ਼-ਆ ਬੱਚਾ ਰਤੀ ਹੋਸ਼ ਅੰਦਰ ਕਦੋਂ ਤੀਕ ਤੂੰ ਐਸ਼ ਉਡਾਏਂਗਾ ਵੇ ਕਦੋਂ ਤੀਕ ਏ ਨੈਨ ਪ੍ਰਾਣ, ਰੋਹਸਨ | ਇਕ ਰੋਜ਼ ਬੱਚਾ ਮਰ ਜਾਏਂਗਾ ਵੇ ਹੁਣ ਪੋਹਣ ਲੈ ਅਤਲਸਾਂ ਖੀਨਖਾਬਾਂ ਮਰ ਜਾਏਗਾ ਕਫਨ ਹੰਢਾਏਂਗਾ ਏ . ‘ਗਯਾਨ ਚੰਦ` ਜਗੀਰਾਂ ਤੂੰ ਮਲਨਾ ਏਂ ਚਾਰ ਗਜ਼ਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਸਮਾਏਂਗਾ ਦੇ ਸਿਹਰਫੀ ਦੂਸਰੀ ਅਲਫ-ਓਹਨਾਂ ਵੀ ਬਚਿਆ ਖਾਕ ਹੋਣਾ ਗਲੇ ਗਲ ਜੋ ਸ਼ੇਖੀਆਂ ਮਾਰਦੇ ठू ਝੁੱਗੀ ਕੱਖਾਂ ਦੀ ਹੋਵੇ, ਨਸੀਬ ਨਾਹੀਂ ਉਚੇ ਲੰਮੇ, ਜੋ ਮਹਿਲ ਉਸਾਰਦੇ ਨ ਨਾਲ ਸੂਈ ਲੈ ਜਾਵਨੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣੀ ਵਾਲੀ ਬਨੇ ਜੋ ਕਈ ਹਜ਼ਾਰ ਦੇ ਨ ‘ਗਯਾਨਚੰਦ’ਤੂੰ ਜੰਗਦਾ ਰੋਗ ਲਾਲੇ ਸੰਤ ਅਗਲੀਆਂ ਪਿਛਲੀਆਂ ਤਾਰਦੇ ਨ ਬੇ-ਬੜਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਮਾਤਾ ਸੰਤ ਬਣਨਾ ਫ਼ਕਰ ਹੋ ਕੇ ਰਤ ਸੁਕਾਈਦੀ ਏ ਵੇਖੋ ਸੰਤ ਨਾ ਸਰਦੀਆਂ ਗਰਮੀਆਂ ਨੂੰ ਜੰਡ - ਬਾਲਕੇ ਧੂਣੀ ਰੁਮਾਈਦੀ ਏ ਹੋਵੇ ਦੇਹ ਸੋਹਣੀ ਭਾਵੇਂ ਚੰਦ ਵਰਗੀ ਸਾਰੇ ਤਨ ਤੋ ਭਸਮ ਰੁਮਾਈਦੀ ਏ ‘ਗਯਾਨ` ਕਦੀ ਸੁਕੇ ਟੁਕੜੇ ਕਦੀ ਖੀਰਾਂ ਕਦੀ ਭੁਖਿਆਂ ਰਾਤ ਲੰਘਾਈਦੀ ਏ -ਪਰੇ ਸੁੱਟਾਂ ਤਾਜ ਤਖ਼ਤ ਕਿਵੇਂ ਰਾਜਾ ਹੋਏ ਕੇ ਤੇ ਮੌਜਾਂ ਮਾਣੀਏ ਜੀ ਹੋਣਾ ਓਸਤੋਂ ਬੜਾ ਫਕੀਰ ਮੁਸ਼ਕਲ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਸਦਾ ਕੀਤੀ ਹੁਕਮ ਰਾਨੀਏ ਜੀ ਛੱਡ ਮਖਮਲਾਂ ਅਤਲਸਾਂ ਬਨਾਂ ਜੋਗੀ ਮਾਤਾ ਅਜਕੀ ਦਿਲੀਂ ਤੂੰ ਨਾਨੀਏ ਜੀ
