ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਮੈਂ ਤਾਂ ਝੱਟ ਪਛਾਣ ਲਿਆ ਕਿ ਇਹ ਲਾਲੀ ਹੈ। ਉਹੀ ਪਟਿਆਲੇ-ਸ਼ਾਹੀ ਪੱਗ, ਉਹੀ ਮੁੱਛਾਂ, ਛੋਟੇ-ਛੋਟੇ ਮਰੋੜਾਂ ਵਾਲੀਆਂ, ਉਹੀ ਦਾੜ੍ਹੀ-ਥੋੜ੍ਹੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਛਾਂਟੀ ਹੋਈ। ਅੱਖਾਂ ਓਹੀ। ਓਹੀ ਸੀ ਇਹ ਲਾਲੀ। ਜੀ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਉਹਦੇ ਭੋਗ ’ਤੇ ਜਾਵਾਂ। ਅਕੀਦਤ ਦੇ ਫੁੱਲ ਭੇਟ ਕਰਕੇ ਆਵਾਂ।
ਪਰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਰੁਝੇਵੇਂ ਕਾਰਨ ਮੈਂ ਜਾ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ। ਇਹ ਵੀ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉੱਥੇ ਮੈਨੂੰ ਕੌਣ ਜਾਣਦਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਕੀ ਗੱਲ ਕਰਾਂਗਾ। ਐਨਾ ਪਤਾ ਜ਼ਰੂਰ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹਦਾ ਪਿੰਡ ਕਿਹੜਾ ਹੈ।
ਕੁਝ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਨਥਾਣੇ ਵੱਲ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਬੰਦਾ ਮਿਲਿਆ। ਲਾਲੀ ਦੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਨਾਉਂ ਲੈ ਕੇ ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਹ ਕੌਣ ਸੀ, ਉਸਦੇ ਪਿੰਡ ਦਾ। ਉਹਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਉੱਥੋਂ ਦੇ ਸਰਦਾਰਾਂ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਸੀ। ਜ਼ਮੀਨ ਜਾਇਦਾਦ ਬਹੁਤ ਸੀ ਉਸ ਕੋਲ।
ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ, “ਉਹ ਆਪ ਕੰਮ ਵੀ ਕਰਦਾ ਸੀ?”
ਨਥਾਣੇ ਵੱਲ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦਾ ਉਹ ਆਦਮੀ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਸਿਰਫ਼ ਝਾਕਿਆ ਹੀ, ਦੱਸਿਆ ਕੁਝ ਨਹੀਂ।♦
ਸੁਗੰਧਾਂ ਜਿਹੇ ਲੋਕ
153
