ਕੇ ਉਤਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਰਾਤ ਦੇ ਸ਼ਾਹ ਹਨੇਰੇ ਵਿਚ ਇਕਬਾਲ ਨੂੰ ਉਹ ਆਪਣੀ ਜੇਬ੍ਹ ਵਿਚ ਪਾ ਪਾ ਦੇਖਦਾ ਹੈ।
ਦੋਸਤੀ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਲੰਘ ਕੇ ਮਦਨ ਮੋਹਨ ਨਿਰਮਲ ਦੀ ਦਿਲੋਂ ਇੱਜ਼ਤ ਵੀ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਵੱਡਾ ਭਰਾ ਤੇ ਮੁੱਖ ਉਪਦੇਸ਼ਕ ਸਮਝਦਾ ਸੀ। ਨਿਰਮਲ ਸਿੰਘ ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਚਿੱਠੀ ਲਿਖਦਾ ਤੇ ਕਹਿੰਦਾ-'ਦੋਸਤ, ਮੈਂ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ ਕਿ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਮੰਜ਼ਲ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾ ਲਿਆ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਤੇਰੀ ਸ਼ਖ਼ਸ਼ੀਅਤ ਹੁਣ ਫੁੱਟੇ ਭਾਂਡੇ ਵਾਂਗ ਖੜਕਣ ਲੱਗ ਪਈ ਹੈ। ਜਿਸ ਦਿਨ ਇਸ ਭਾਂਡੇ ਦਾ ਪਾਜ ਉੱਖੜ ਗਿਆ, ਤੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸਾਰਾ ਰਸ ਚਿਉਂ ਜਾਏਗਾ ਤੇ ਤੈਨੂੰ ਵਸਾਖੀ ਵਾਲੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਜਵਾਕ ਦੇ ਚਿੱਤੜ ਪੂੰਝੀ ਲੀਰ ਵਾਂਗ ਰੂੜੀਆਂ 'ਤੇ ਵਘ੍ਹਾ ਮਾਰੇਗੀ।' ਮਦਨ ਮੋਹਨ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਉਪਦੇਸ਼ਾਂ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਭਾਵੇਂ ਪੂਰਾ ਸੀ, ਪਰ ਇਸਰਤੀ ਸਰੀਰ ਦੀ ਸੁਗੰਧ ਵਿਚ ਉਸ ਦੇ ਦਿਮਾਗ਼ 'ਤੇ ਕੋਈ ਅਸਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ। ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਚਿੱਠੀ ਵਿਚ ਲਿਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਸੁਖਦੇਵ ਸਿੰਘ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ-'ਨਿਰਮਲ ਵਰਗੇ ਲਿਖਾਰੀ ਦੇ ਕਾਗਜ਼ੀ ਫੁੱਲਾਂ ਵਿਚ ਈ ਸਾਲਿਆ ਹੁਣ ਤਾਈਂ ਉਲਝਿਆ ਰਿਹਾ, ਸਾਡਾ ਤਾਅ ਵੀ ਦੇਖ-ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਇਕਬਾਲ ਦੇ ਸੁਰਗ 'ਚ ਭੇਜ ਦੇਈਂਦੈ ਤੇ ਕੁੱਤੀ ਵੀ ਨੀ ਭੌਂਕਦੀ।
ਵਸਾਖੀ ਵਿਚ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਨਿਰਮਲ ਸਿੰਘ ਹੁਣ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਵਸਾਖੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਉਹ ਉੱਥੇ ਜਾਵੇਗਾ।
ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੀ ਨਾ ਕੋਈ ਚਿੱਠੀ ਆਉਂਦੀ ਐ ਤੇ ਨਾ ਉਹ ਕਦੇ ਮਿਲੀ ਹੈ। ਫੇਰ ਵੀ ਉਸ ਦਾ ਨਿੱਘਾ ਨਿੱਘਾ, ਮਿੱਠਾ ਮਿੱਠਾ ਜਿਹਾ ਅਨੁਭਵ ਨਿਰਮਲ ਦੇ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿਚ ਅਟਕਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਵਸਾਖੀ ਦੇ ਮੇਲੇ 'ਤੇ ਜੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਮਿਲੀ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਮੋਟੀਆਂ ਮੋਟੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਝੀਲ ਵਿਚ ਵੜ ਕੇ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਪੁੱਛੇਗਾ-'ਤੇਰਾ ਸਰੀਰ ਤਾਂ ਸਾਬਤ ਐ?' ♥
