ਜਿਵੇਂ ਹਿੱਕ 'ਤੇ ਪੱਥਰ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਹੀ ਆਥਣ ਨੂੰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਆ ਗਏ।
ਮੁੜ ਕੇ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਹੋਈ। ਉਹ ਅਮੀ ਜਮੀ ਵਸਦੇ ਰਹੇ। ਮੁੜ ਕੇ ਜੀਤੋ ਕਦੇ ਵੀ ਪੇਕੀਂ ਨ ਗਈ। ਮੁਕੰਦਾ ਉਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ। ਸਮਾਂ ਪਾ ਕੇ ਜੀਤੋ ਦੀ ਹੂੰ ਹਾਂ ਹੁਣ ਚੰਗੀ ਹੋ ਗਈ, ਪਰ ਉਹ ਉੱਖੜੀ-ਉੱਖੜੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਦੇ ਕਲਬੂਤ ਵਿੱਚੋਂ ਰੂਹ ਕੱਢ ਲਈ ਹੋਵੇ। ਮੁਕੰਦਾ ਭਾਵੇਂ ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਣਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਂਭ-ਸਾਂਭ ਰੱਖਦਾ, ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਕਿ ਹੁਣ ਇਸ ਨੇ ਕਿੱਧਰ ਜਾਣਾ ਹੈ।
ਓਧਰ ਮਾਲੀ ਦੇ ਕਤਲ ਵਿੱਚ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਸੱਤ-ਅੱਠ ਸਿਰਕੱਢ ਦਸ ਨੰਬਰੀਏ ਫੜੇ ਹੋਏ ਸਨ।
ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ, 'ਸੰਗਤਰੇ ਤੋੜਨ ਆਏ ਚੋਰ ਸ਼ੇਰੂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਸਿੱਟ ਗਏ।'
ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ, 'ਸ਼ੇਰੂ ਦੀ ਲਾਗ-ਡਾਟ ਸੀ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਕੱਢੀ ਐ ਪੁਰਾਣੀ ਕਿਸੇ ਨੇ।"
ਕੋਈ ਕੁਝ, ਕੋਈ ਕੁਝ ਤੇ ਕਈ ਸਾਲ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਦਸ ਨੰਬਰੀਏ ਘੜੀਸੀਂਦੇ ਫਿਰੇ।
ਦਸ-ਬਾਰਾਂ ਸਾਲ ਲੰਘ ਗਏ। ਜੀਤੋ ਦੇ ਤਿੰਨ ਜਵਾਕ ਹੋ ਗਏ। ਤੀਵੀਂ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਨਿਭ ਰਹੀ ਸੀ।
ਇੱਕ ਦਿਨ-
ਆਥਣੇ ਹਨੇਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ਕਾਫ਼ੀ। ਮਹਿੰ ਦੀ ਧਾਰ ਅਜੇ ਕੱਢਣੀ ਸੀ। ਮੁਕੰਦੇ ਨੇ ਜੀਤੋ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਸਬ੍ਹਾਤ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਲਟੀ ਲੈ ਆਵੇ।
'ਡਰ ਲਗਦੈ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਅੰਦਰੋਂ। ਨ੍ਹੇਰਾ ਘੁੱਪ ਪਿਐ।' ਜੀਤੋ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
'ਡਰ ਕਾਹਦੈ ਆਪਣੇ ਘਰੋਂ?' ਮੁਕੰਦਾ ਬੋਲਿਆ।
'ਦਿਨ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਲੈ ਆਵਾਂ, ਨ੍ਹੇਰੇ 'ਚ ਸੌਂ ਸੱਪ ਸਲੂਤੀ ਹੁੰਦੀ ਐ।' ਜੀਤੋ ਨੇ ਫੇਰ ਇਨਕਾਰ ਕੀਤਾ।
'ਦਿਨ ਵੇਲੇ ਵੀ ਤਾਂ ਇਹੀ ਘਰ ਹੁੰਦੈ?' ਮੁਕੰਦੇ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਰੋਬ੍ਹ ਸੀ।
'ਤੂੰ ਈ ਲੈ ਆ ਆਪੇ।'
ਜੀਤੋ ਨੇ ਸਾਫ਼ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
ਵੱਡੀ ਆ ਗਈ ਡਰਨ ਆਲੀ-ਮੁਕੰਦਾ ਜਿਵੇਂ ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਹੀ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਨੀ ਸੀ ਡਰ ਲਗਦਾ ਜਦੋਂ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਉੱਠ ਕੇ ਮਾਲੀ ਕੋਲ ਗਈ ਸੀ? ਗੱਲ ਕਹਿ ਕੇ ਮੁਕੰਦਾ ਖੁਰਲੀ ਵਿੱਚ ਮਹਿੰ ਦੀ ਸੰਨ੍ਹ ਲੋਟ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਜੀਤੋ ਦੇ ਭੜੱਕ ਦੇ ਕੇ ਕੰਨ ਖੁੱਲ੍ਹ ਗਏ। ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਅੰਦਰ ਗਈ ਤੇ ਕਿੱਲੇ ਉੱਤੋਂ ਲਟਕਦੀ ਕਿਰਪਾਨ ਲਾਹ ਲਿਆਈ।'
'ਤੂੰ ਹੀ ਐਂ ਜੀਹਨੇ ਮੇਰਾ ਯਾਰ ਮਾਰਿਐ?'
ਅੱਖ ਦੀ ਝਮਕ ਵਿੱਚ ਮੁਕੰਦੇ ਦਾ ਸਿਰ ਮਹਿੰ ਦੇ ਖੁਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮਤੀਰੇ ਵਾਂਗ ਰੁੜ੍ਹਿਆ ਪਿਆ ਸੀ।♦
208
ਰਾਮ ਸਰੂਪ ਅਣਖੀ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ
