ਅਧੂਰੀ ਬਹਿਸ ਦਾ ਜ਼ਹਿਰ
'ਅੱਜ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਸ ਆਦਮੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਣ ਲੱਗਿਆ ਹਾਂ, ਜੋ ਆਦਮੀ ਘੱਟ ਹੈ ਤੇ ਵਹਿਸ਼ੀ ਜ਼ਿਆਦਾ, ਮਤਲਬ ਕਿ ਬਹੁਤ ਵਹਿਸ਼ੀ। ਉਹ ਦੇ ਬੱਚੇ ਹਨ। ਉਹ ਦੀ ਪਤਨੀ ਮਰ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਉਹ ....'
'ਬੰਦ ਕਰ, ਯਾਰ, ਏਸ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ। ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਚਿਰ ਤੂੰ ਇਸੇ ਬੰਦੇ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਰਹੇਂਗਾ?' ਤੁਹਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਕੋਈ ਬੋਲਦਾ ਹੈ।
'ਨਹੀਂ ਬਈ, ਇਹ ਉਸ ਦੀ ਹੋਰ ਕਹਾਣੀ ਹੈ। ਉਹ ਦੀ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਮੁੱਕਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਹੋਰ ਇਕ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਉਹ ਦੀ ਨਵੀਂ ਕਹਾਣੀ ਹੈ।'
'ਚੰਗਾ ਸੁਣਾ, ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਜਗਾਈਂ ਨਾ।'
'ਆਪਣੇ ਨਾ-ਮੁਕੰਮਲ ਜਿਹੇ ਮਕਾਨ ਵਿੱਚ ਉਹ ਉਦਾਸ ਬੈਠਾ ਹੈ। ਕਮਾਲ ਹੈ, ਮਕਾਨ ਤਾਂ ਅਜੇ ਪੂਰਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ, ਗੋਲੇ ਕਬੂਤਰ ਪਹਿਲਾਂ ਆ ਬੈਠੇ। ਚਿੜੀਆਂ ਨੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਪਾ ਲਏ ਹਨ। ਆਲ੍ਹਣੇ ਮੁਬਾਰਕ।'
'ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਦੀ ਪਤਨੀ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਪਈ ਆਪਣੇ ਆਖ਼ਰੀ ਸਾਹ ਗਿਣ ਰਹੀ ਸੀ, ਉਹ ਦਾ ਸੰਪਰਕ ਨਿਸ਼ਾ ਨਾਲ ਹੋ ਗਿਆ। ਨਿਸ਼ਾ ਉਹ ਦੀਆਂ ਦੁੱਖ ਭਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਦੀ ਤਾਂ ਹਉਂਕਾ ਲੈਂਦੀ ਤੇ ਉਹ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ, 'ਤੂੰ ਉਦਾਸ ਨਾ ਰਿਹਾ ਕਰ।'
'ਕੋਲ-ਕੋਲ ਬੈਠ ਕੇ ਉਹ ਢੇਰ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ। ਨਿੱਕੀਆਂ-ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਖੁਸ਼ੀ ਤੇ ਹਾਸੇ-ਮਖੌਲ ਦੀਆਂ ਚਿੱਪਰਾਂ ਵੀ ਝੜਦੀਆਂ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ-ਦੂਜੇ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦਾ ਕੋਈ ਨਾਉਂ ਨਹੀਂ ਧਰਿਆ ਸੀ। ਤੇ ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸ ਨਿਸ਼ਾ ਦੇ ਨਾਉਂ ਇੱਕ ਲੰਮੀ ਸਾਰੀ ਚਿੱਠੀ ਲਿਖੀ। ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦਾ ਸਾਰਾ ਗੁਬਾਰ ਕੱਢਿਆ। ਨਿਸ਼ਾ ਤਾਂ ਅੱਗ ਭਬੂਕਾ ਹੋ ਉੱਠੀ, ਹੋਰ ਕੋਈ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਜੁੱਤੀਆਂ ਖਾ ਲੈਂਦਾ, ਦਿਨੇਸ਼। ਇਹ ਵੀ ਕੀ, ਕਿ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਹੋਠਾਂ ਤੱਕ ਜਾ ਪਹੁੰਚਿਆ। ਫੇਰ ਕਦੇ ਅਜਿਹੀ ਗੱਲ ਸੋਚੀ ਤਾਂ...'
ਦਿਨੇਸ਼ ਢਿੱਲਾ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਸੱਚੀਂ ਹੀ ਉਹ ਦੇ ਜੁੱਤੀਆਂ ਪੈ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਪਰ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਨਿਸ਼ਾ ਉਹ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ, 'ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਗਿਐਂ, ਮੇਰੇ ਨਾਲ?'
'ਤਾਂ ਫੇਰ ਮੂੰਹ ਕਿਵੇਂ ਬਣਾਇਐ?'
'ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਗੁੱਸੇ ਕਾਹਨੂੰ ਆਂ?'
218
ਰਾਮ ਸਰੂਪ ਅਣਖੀ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ
