'ਨਹੀਂ, ਤੁਸੀਂ ਲਿਖਿਆ ਈ ਸੁਣ ਲਓ।'
'ਇੱਕ ਦਿਨ ਬਹੁਤ ਦੁਖੀ ਹੋ ਕੇ ਉਹ ਨੇ ਨਿਸ਼ਾ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ, 'ਜਦ ਆਪਣੀ ਮੰਜ਼ਲ ਈ ਕੋਈ ਨ੍ਹੀਂ, ਇਹ ਪਿਆਰ ਫ਼ਜੂਲ ਐ। ਆਪਾਂ ਮਿਲਣਾ ਛੱਡ ਦਿੰਨੇ ਆਂ। ਤੈਨੂੰ ਕਿਲ ਕੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਗੋਂ ਹੋਰ ਉਦਾਸ ਹੋ ਜਾਨਾਂ।'
'ਤੇਰੀ ਮਰਜ਼ੀ ਐ, ਦਿਨੇਸ਼। ਪਰ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਰਹਿ ਨ੍ਹੀਂ ਸਕਦੀ। ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਬੋਲੇਂਗਾ, ਮੇਰੀ ਖੁਸ਼ੀ। ਪਰ ਉਸੇ ਸੁੱਚੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਮੈਂ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖੂੰਗੀ।'
'ਨਹੀਂ ਬੱਸ, ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਬੁਲਾਈਂ, ਨਾ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਬਲਾਵਾਂ।'
'ਇੱਕ ਹਫ਼ਤਾ ਉਹ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਨਾ ਹੋਏ। ਦਿਨੇਸ਼ ਨਿੱਤ ਰਾਤ ਨੂੰ ਡਾਇਰੀ ਲਿਖਦਾ। ਕਦੇ ਉਹ ਨਿਸ਼ਾ ਨੂੰ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢਣ ਲੱਗਦਾ, ਕਦੇ ਉਹ ਦੇ ਲਈ ਬੇਹੱਦ ਪਿਆਰੇ ਸ਼ਬਦ ਵਰਤਦਾ। ਆਪਣਾ ਜੀਵਨ ਉਹ ਨੂੰ ਬੰਜਰ ਧਰਤੀ ਲੱਗਦਾ ਤਾਂ ਨਿਸ਼ਾ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਉਹ ਦੇ ਦਿਮਾਗ਼ 'ਚ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬੂੰਦ ਵਾਂਗ ਆ ਉਤਰਦਾ। ਉਹ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ, ਉਹ ਆਦਮੀ ਨਹੀਂ, ਵਹਿਸ਼ੀ ਹੈ। ਨਿਸ਼ਾ ਤਾਂ ਖ਼ੁਦਾ ਦਾ ਰੂਪ ਹੈ, ਜੋ ਵਹਿਸ਼ੀ ਦੇ ਵੀ ਨੇੜੇ ਹੈ। ਵਿਆਹ ਤਾਂ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਬੱਝੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਦਾ ਬੇਲਾਗ ਪਿਆਰ ਵੀ ਤਾਂ ਇੱਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੇ-ਆਪ 'ਤੇ ਲਾਹਣਤਾਂ ਪਾਉਣ ਲੱਗਿਆ।'
'ਸੱਤਾਂ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਡਾਇਰੀ ਲੈ ਕੇ ਉਹ ਨਿਸ਼ਾ ਕੋਲ ਗਿਆ। ਉਹ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਨਿਸ਼ਾ ਉਹ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਪਿਆਰ ਕਰੇ। ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ, ਤਾਂ ਨਾ ਸਹੀ। ਉਹ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਇੱਕ-ਦੂਜੇ ਲਈ ਜਿਉਣਗੇ। ਜਿਸ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਉਹ ਵਿਆਹੀ ਜਾਵੇਗੀ, ਉਹ ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਨਿਸ਼ਾ ਜਿੰਨਾ ਹੀ ਪਿਆਰ ਕਰੇਗਾ। ਨਿਸ਼ਾ ਉਹ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਬਣੀ ਰਹੇ ਤਾਂ ਉਹ ਨੂੰ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਔਰਤ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਪਵੇਗੀ। ਉਹ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਨਿਸ਼ਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਹੋਰ ਆਵੇ। ਪਰ ਉਹ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਵੇਲੇ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਭੁੱਲ ਗਿਆ। ਉਹ ਐਨਾ ਹੀ ਕਹਿ ਸਕਿਆ, ਨਿਸ਼ਾ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਸਰਿਆ ਨ੍ਹੀਂ।'
'ਦੁਖੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਰਹੀ। ਤੈਨੂੰ ਇੱਕ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਾਵਾਂ?'
'ਕੀ?-ਦਿਨੇਸ਼ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਜਗਦੇ-ਬੁਝਦੇ ਦੀਵੇ ਦੀ ਲਾਟ ਵਾਂਗ ਕੰਬਣ ਲੱਗਿਆ।'
'ਮੰਮੀ ਨੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਮੁੰਡਾ ਲੱਭ ਲਿਐ।'
'ਦਿਨੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਹਨੇਰਾ ਸੀ। ਉਹ ਦੀ ਥਿੜਕਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਨੇ ਉਹ ਨੂੰ ਮੁਬਾਰਕ ਆਖੀ। ਉਹ ਤੁਰੰਤ ਹੀ ਪੁੱਛਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਮਿਲਦੀ ਰਹੇਂਗੀ ਮੈਨੂੰ? ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਦਾ ਇਹ ਸਵਾਲ ਘਟੀਆ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਜਾਵੇਗਾ। ਤੇ ਨਿਸ਼ਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਦਾ ਕੀ ਜਵਾਬ ਦੇਵੇ।'
'ਬਸ?' ਇੱਕ ਕੋਈ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ।
'ਨਹੀਂ....'
'ਚੰਗਾ, ਬੁਝਾ ਦੇ ਬੱਤੀ।'
ਅਧੂਰੀ ਬਹਿਸ ਦਾ ਜ਼ਹਿਰ
223