ਸੀਤਲ ਕੋਲ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤੀ। ਸੀਤਲ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਕੋਲ ਤੇ ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਹੇਲੀ ਉਰਵਸ਼ੀ ਕੋਲ। ਉਵਰਸ਼ੀ ਮੇਰੀ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਬਣ ਗਈ। ਬਣਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ।
ਅਸੀਂ ਪਿਆਰ ਦਾ ਨਾਟਕ ਰਚਨ ਲੱਗੇ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸ ਨੇ ਪੀਲੀ ਪਾਪਲੀਨ ਦਾ ਇੱਕ ਟੋਟਾ ਮੈਨੂੰ ਲਿਆ ਕੇ ਦਿੱਤਾ। ਮੇਰੇ ਬੁਸ਼ਰਟ ਲਈ। ਹਦਾਇਤ ਸੀ-ਜਦ ਕਦੇ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਾਂ, ਇਹੀ ਬੁਸ਼ਰਟ ਪਾਇਆ ਹੋਵੇ। ਓਦੋਂ ਤਾਂ ਹਾਸੀ ਆਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ। 'ਬੁਸ਼ਰਟ ਐ ਕਿ ਸਕੂਲ ਦੀ ਵਰਦੀ। ਨਹੀਂ ਪਾਈ ਤਾਂ ਹੋ ਜਾਓ ਕਮਰਿਓਂ ਬਾਹਰ।
ਉਰਵਸ਼ੀ ਮੈਥੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।
ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਂ ਹੀ ਉਸ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।
ਵਰ੍ਹੇ ਬੀਤ ਗਏ।
ਬੁਸ਼ਰਟ ਨੂੰ ਹੰਢਾ ਕੇ ਮੈਂ ਕਿੱਲੇ 'ਤੇ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਕਈ ਵਾਰ ਇਸ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਤੇ ਕੂੜੇ ਵਾਲੇ ਬੱਠਲ ਵਿਚ ਦੇ ਮਾਰਦੀ। ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਚੰਗਿਆੜੀ ਜਿਹੀ ਬਲਦੀ, ਬੱਠਲ ਵਿਚੋਂ ਚੁੱਕ ਕੇ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਤੇ ਲੁਕੋ ਦਿੰਦਾ। ਪੰਜੀਂ ਚੌਹੀਂ ਮਹੀਨੀਂ ਬੁਸ਼ਰਟ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਫਿਰ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ ਜਾਂਦੇ। ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਰਹੱਸਯ ਦਾ ਕੋਈ ਪਤਾ ਨਾ ਹੁੰਦਾ। ਉਹ ਉਸ ਨਾਲ ਚਰਖੇ ਤੋਂ ਗਰਦ ਝਾੜਦੀ, ਤੌੜੇ ਪੂੰਝਦੀ, ਤਵਾ ਰਗੜਦੀ ਤੇ ਆਖ਼ਰ ਬੱਠਲ ਵਿਚ ਕੂੜੇ ਦੇ ਢੇਰ 'ਤੇ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦੀ ਦੋ ਵਾਰ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਰੂੜੀ ਤੋਂ ਚੁੱਕ ਕੇ ਲਿਆਂਦਾ ਸੀ।
***
ਚੌਦਾਂ ਸਾਲ ਪੁਰਾਣਾ ਚਿੱਥੜਾ!
ਸੁੱਥਣ ਨਾਲੋਂ ਹੀ ਅਖ਼ੀਰ ਇੱਕ ਲੀਰ ਪਾੜ ਕੇ ਬੋਰੀ ਵਿਚ ਕੀਤੀ ਗਲੀ ਨੂੰ ਮੈਂ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਅੰਦਰਲੇ ਘਰ ਆਇਆ ਹਾਂ। ਪਤਨੀ ਘਰ ਨਹੀਂ ਕਾਕਾ ਅਜੇ ਵੀ ਪਟਾਕਿਆਂ ਦੀ ਰਿਹਾੜ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਜਿੰਨੇ ਮਰਜ਼ੀ, ਰੇਲੂ ਦੀ ਹੱਟੀ ਤੋਂ ਲੈ ਆਈ। ਆਪੇ ਦੇ ਦਿਆਂਗੇ, ਪੈਸੇ। ਕੰਨ ਨਾ ਖਾ, ਐਵੇਂ, ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਹੱਸਦਾ, ਕੁਦਾੜੀਆਂ ਮਾਰਦਾ, ਉਹ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਬਾਹਰ ਦੌੜ ਗਿਆ ਹੈ।
ਸਾਬਣ ਦੀ ਟਿੱਕੀ ਲੈ ਕੇ ਮੈਂ ਚਿੱਥੜੇ ਨੂੰ ਧੋਤਾ ਹੈ। ਜੰਗਲੇ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁੱਕਣਾ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਪਤਨੀ ਬਾਹਰੋਂ ਆਈ ਹੈ। ਮੈਂ ਪਾਗ਼ਲ ਹਾਂ। ਉਹ ਹੱਸ ਰਹੀ ਹੈ।
ਪਤਨੀ ਤੋਂ ਚੋਰੀਓਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਚਿੱਥੜੇ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕੁਰਸੀ ਦੀ ਗੱਦੀ ਵਿਚ ਭਰਵਾ ਲਿਆ ਹੈ।
58
ਰਾਮ ਸਰੂਪ ਅਣਖੀ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ
