ਪੰਨਾ:ਰੇਤ ਦੇ ਘਰ – ਪਰਮਜੀਤ ਮਾਨ.pdf/31

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

ਦੀ ਨੀਂਦ ਸੌਂ ਜਾਏਗਾ।

ਅੱਲੜ੍ਹ ਉਮਰ, ਔਖਾ ਸਮਾਂ ਕਦੇ ਦੇਖਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਘਰ ’ਚ ਸਭ ਦਾ ਲਾਡਲਾ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਭਰ ਆਇਆ। ਹੰਝੂ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਨੂੰ ਵਗਣ ਲੱਗੇ। ਉਹ ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਵਿੱਚ ਐਨਾ ਖੋ ਗਿਆ ਕਿ ਭੁੱਲ ਹੀ ਗਿਆ ਕਿੱਥੇ ਬੈਠਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਹੰਝੂਆਂ ਦਾ ਵਹਿ ਰਿਹਾ ਕੋਈ ਹੜ੍ਹ ਦਿਖਾਈ ਦੇਣ ਲੱਗਾ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਲਈ ਦੇਖੇ ਸਾਰੇ ਸੁਪਨੇ ਹੜ੍ਹ ’ਚ ਰੁੜ੍ਹੇ ਜਾਂਦੇ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੇ। ਐਨਾ ਭਾਵੁਕ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਕੋਈ ਸੁਧ ਹੀ ਨਾ ਰਹੀ। ਫਿਰ ਹੜ੍ਹ ’ਚ ਘਰ, ਸਮਾਨ, ਮਾਪੇ ਤੇ ਹੋਰ ਬੜਾ ਕੁੱਝ ਰੁੜ੍ਹਦਾ ਨਜ਼ਰ ਆਉਣ ਲੱਗਾ।

‘ਹੈਂਅ! ਅਨੀਤਾ, ਮੇਰੀ ਅਨੀਤਾ, ਉਹ ਵੀ ਰੁੜ੍ਹੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਇਕੱਠੇ ਜਿਉਣ-ਮਰਨ ਦੀਆਂ ਕਸਮਾਂ ਖਾਧੀਆਂ ਸੀ। ਸਾਡੀ ਸ਼ਾਦੀ ਹੋਣੀ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਤਾਂ ਰੁੜ੍ਹੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਬਚਾਓ-ਬਚਾਓ ਕਰਕੇ ਚੀਕ ਰਹੀ ਹੈ। ਬਚਾਉ ਲਈ ਹੱਥ-ਪੈਰ ਮਾਰ ਰਹੀ ਹੈ।’

ਸੁਸ਼ੀਲ ਐਨਾ ਘਬਰਾ ਗਿਆ ਕਿ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਲੰਬੀ ਚੀਕ-ਨੁਮਾ ਆਵਾਜ਼, “ਨ....ਹੀਂ....ਅ....ਅ....” ਕਦ ਨਿਕਲ ਗਈ, ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਲੱਗਾ। ਰਾਤ ਦੇ ਸੰਨਾਟੇ ਤੇ ਸ਼ਾਂਤ ਮਾਹੌਲ ਨੂੰ ਚੀਰਦੀ ਇਹ ਆਵਾਜ਼ ਦੂਰ ਤੱਕ ਸੁਣਾਈ ਦਿੱਤੀ। ਚੀਕ ਸੁਣ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਬੈਠੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਘਬਰਾ ਗਏ। ਡਿਉਟੀ ਅਫ਼ਸਰ ਭੱਜਾ-ਭੱਜਾ ਉਸ ਕੋਲ ਆਇਆ।

ਅਚਾਨਕ ਚੀਕ ਵੱਜਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸੁਸ਼ੀਲ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੇਖਣ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ’ਤੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ, ਇਹ ਕੀ? ਕੁੱਝ ਕੁ ਸੰਭਲਿਆ ਤੇ ਹੋਸ਼ ਚ ਪਰਤਿਆ। ਉਹ ਤਣਾਅ ’ਚ ਤਾਂ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਠੀਕ ਸੀ। ਡਿਊਟੀ ਅਫ਼ਸਰ ਉਸ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਹ ਪੁੱਛ ਰਿਹਾ ਸੀ, “ਕੀ ਹੋਇਆ ਸੁਸ਼ੀਲ, ਤੂੰ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਬਹਾਦਰ ਲੜਕਾ ਹੈਂ, ਕੋਈ ਤਕਲੀਫ਼? ਆਹ ਦੇਖ ਸਾਰੇ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਹੀ ਤਾਂ ਬੈਠੇ ਨੇ। ਕੀ ਤੂੰ ਬਾਹਰ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ ਕੁੱਝ ਦੇਖਿਆ?”

ਉਸਨੇ ਹੋਰ ਵੀ ਕਈ ਗੱਲਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਤੇ ਸੁਸ਼ੀਲ ਨੂੰ ਹੌਸਲਾ ਦਿੱਤਾ। ਕੈਬਿਨ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਵੀ ਕਿਹਾ ਪਰ ਸੁਸ਼ੀਲ ਹੁਣ ਤੱਕ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੇਖ ਉਸ ਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ, ਮੈਂ ਇਕੱਲਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਹਾਂ। ਉਸ ਨੇ ਡਿਊਟੀ-ਅਫ਼ਸਰ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦਿਵਾਇਆ, “ਥੋੜੀ ਘਬਰਾਹਟ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਠੀਕ ਹਾਂ। ਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਕਰੋ, ਮੈਂ ਬਿਲਕੁਲ ਠੀਕ ਹਾਂ ਤੇ ਏਥੇ ਹੀ ਰਹਾਂਗਾ।”

ਆਸੇ-ਪਾਸੇ ਵਾਲੀਆਂ ਫਲੱਡ ਲਾਈਟਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਬੈਠੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁੱਝ ਚਿਰ ਘੁਸਰ-ਮੁਸਰ ਹੋਈ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਫੇਰ ਸਾਰੇ ਚੁੱਪ ਸਨ। ਡਿਊਟੀ ਅਫ਼ਸਰ ਵਾਪਿਸ ਜਾ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਸੁਸ਼ੀਲ ਸਭ ਕੁੱਝ ਭੁੱਲ-ਭੁਲਾ ਕੇ ਪੂਰਾ ਸਤਰਕ

31/ਰੇਤ ਦੇ ਘਰ