ਨੀਲਮਾ
ਉਹ ਆਪਣੇ ਕੁਆਟਰ ਵੱਲ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਅਚਾਨਕ ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਸਾਹਮਣੇ ਤੋਂ ਆ ਰਹੇ ਇੱਕ ਆਦਮੀ ’ਤੇ ਪਈ।
“ਹੈਂਅ! ਇਹ ਤਾਂ ਕੋਈ ਬਲਵੰਤ ਵਰਗਾ ਜਾਪਦੈ।” ਉਹ ਕੁੱਝ ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਹੋਏ ਤਾਂ ਉਸ ਝੱਟ ਪਹਿਚਾਣ ਲਿਆ, “ਇਹ ਤਾਂ ਬਲਵੰਤ ਹੀ ਹੈ। ਜਦ ਉਹ ਬਿਲਕੁਲ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਹ “ਵੀਰ ਜੀ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ” ਕਹਿ ਕੇ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋ ਗਈ।
ਬਲਵੰਤ ਆਪਣੇ ਹੀ ਖ਼ਿਆਲਾਂ 'ਚ ਗੁਆਚਿਆ ਤੁਰਿਆ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅਚਾਨਕ ਕਿਸੇ ਔਰਤ ਦਾ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਜਾਣਾ ਅਜੀਬ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਇਕਦਮ ਥਾਏਂ ਰੁਕ ਗਿਆ। ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹੀ ਔਰਤ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਸੀ ਪਰ “ਜੀ....ਅ... ਅ ....! ਸਤਿ....ਸ੍ਰੀ....ਅਕਾਲ” ਦੇ ਲਮਕੇ ਜਿਹੇ ਬੋਲ ਆਪ-ਮੁਹਾਰੇ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਤਿਲ੍ਹਕ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਹੱਥ ਵੀ ਜੁੜ ਗਏ ਸਨ।
ਹੈਰਾਨ-ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਖੜ੍ਹੇ ਦੇ ਮਨ ’ਚ ਖ਼ਿਆਲ ਆਇਆ, ‘ਕੀ ਇਸ ਔਰਤ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਸੰਬੋਧਨ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਕਿਤੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਤਾਂ ਨਹੀਂ?’ ਤਸੱਲੀ ਕਰਨ ਲਈ ਉਸ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਵੇਖਿਆ। ਨਜ਼ਦੀਕ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਔਰਤ ਉਸਦੇ ਹੀ ਚਿਹਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਸਿਰ ਦੇ ਵਾਲ ਕੁਝ-ਕੁਝ ਪੱਕੇ ਹੋਏ ਸਨ।
ਬਲਵੰਤ ਦੀ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਨੂੰ ਸਮਝਦਿਆਂ ਉਹ ਆਪ ਹੀ ਬੋਲ ਪਈ, “ਤੁਸੀਂ ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣਿਆ ਨਹੀਂ ਪਰ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣ ਲਿਆ।”
ਬਲਵੰਤ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਜਾਣੀ-ਪਹਿਚਾਣੀ ਲੱਗੀ। ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਗਹੁ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ। ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗਹਿਰਾਈ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਪੁਰਾਣੀ ਯਾਦ ਅਟਕੀ ਪਈ ਹੈ। ਬਲਵੰਤ ਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਨੇ ਕੋਈ ਰਾਹ ਨਾ ਦਿੱਤਾ। ਅਖ਼ੀਰ ਉਸਨੂੰ ਕਹਿਣਾ ਪਿਆ, “ਜੀ ਮੁਆਫ਼ ਕਰਨਾ....ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ।”
“ਅੱਛਾ! ਜ਼ਰਾ ਤੀਹ ਕੁ ਸਾਲ ਪਿੱਛੇ ਜਾਓ ਤੇ ਆਪਣੀ ਸੋਚ ਨੂੰ
83/ਰੇਤ ਦੇ ਘਰ
