ਕਾਲਜ ਦਾ ਇੱਕ ਚੱਕਰ ਲਗਵਾਓ।” ਬੜੇ ਹੀ ਸਹਿਜ ਭਾਵ ਉਹ ਬੋਲੀ।
ਕਾਲਜ ਦਾ ਨਾਮ ਸੁਣਦੇ ਹੀ ਬਲਵੰਤ ਨੂੰ ਇਕਦਮ ਸਭ ਕੁੱਝ ਯਾਦ ਆ ਗਿਆ। ਉਹ ਚੌਂਕਿਆ, “ਓ ਮਾਈ ਗਾਡ! ਨੀਲਮਾ! ਭਾਬੀ ਜੀ ਤੁਸੀਂ। ਏਥੇ ਕੋਈ ਕਾਲਜ ਦਾ ਸਾਥੀ ਮਿਲ ਪਵੇਗਾ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਦੇ ਸੋਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦਾ।” ਬਲਵੰਤ ਚਹਿਕਿਆ ਤੇ ਹੁਣ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ’ਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਸੀ।
“ਹਾਂ ਨੀਲਮਾ! ਉਹੀ ਨੀਲਮਾ, ਦੇਖ ਲੈ ਮੈਂ ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਪਹਿਚਾਣ ਲਿਆ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੁਰੇ ਆਉਂਦਿਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖ, ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਹੈਰਾਨ ਹੋਈ। ਮਨ ’ਚ ਆਇਆ, ਕੋਈ ਬਲਵੰਡ ਵਰਗਾ ਲਗਦੈ। ਫੇਰ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਝੱਟ ਪਹਿਚਾਣ ਲਿਆ।”
“ਆਹ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਕੀਤਾ, ਵਰਨਾ ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਹੀ ਧਿਆਨ ’ਚ ਕੋਲ ਦੀ ਲੰਘ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਣਾ। ਹੋਰ ਸੁਣਾਓ, ਕੀ ਹਾਲ ਹੈ? ਅਮਰੀਕ ਦਾ ਕੀ ਹਾਲ ਹੈ, ਏਥੇ ਕਿਵੇਂ?” ਬਲਵੰਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇਪਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਣ ਲੱਗਾ।
ਅਮਰੀਕ ਦਾ ਨਾਮ ਸੁਣ ਉਹ ਇਕਦਮ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਜਿਹੀ ਹੋ ਗਈ। ਚਿਹਰਾ ਗੰਭੀਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦਿਆਂ ਉਹ ਬੋਲੀ, “ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ?” ਨੀਲਮਾ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਉਦਾਸ ਸੀ।
“ਕਾਹਦਾ?” ਹੁਣ ਬਲਵੰਤ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਵੀ ਗੰਭੀਰ ਸੀ।
“ਅਮਰੀਕ ਬਾਰੇ।”
“ਕੀ....ਨਹੀਂ ਤਾਂ।” ਬਲਵੰਤ ਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਹੋਇਆ, “ਕੋਈ ਗੱਲ ਹੈ?”
ਉਹ ਕੁਝ ਚਿਰ ਚੁੱਪ ਰਹੀ। ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਖੜਾ ਬਲਵੰਤ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਹ ਬੋਲੀ, “ਉਹ ਹੁਣ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਰਹੇ।” ਉਸ ਬੜੇ ਭਰੇ ਮਨ ਨਾਲ ਐਨੀ ਗੱਲ ਕਹੀ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਆਈਆਂ।
“ਹੈਂਅ....ਓ ਮਾਈ ਗਾਡ।” ਬਲਵੰਡ ਨੂੰ ਝਟਕਾ ਲੱਗਾ। ਸੁਣ ਕੇ ਸੁੰਨ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ।
ਦੋਵੇਂ ਚੁੱਪ....ਹੁਣੇ-ਹੁਣੇ ਬਲਵੰਤ ਨੂੰ ਜੋ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਮਿਲੀ ਸੀ, ਇਕਦਮ ਅਫ਼ਸੋਸ ਤੇ ਗ਼ਮ ’ਚ ਬਦਲ ਗਈ। ਫਿਰ ਨੀਲਮ ਸੰਭਲੀ ਤੇ ਚੁੱਪ ਨੂੰ ਤੋੜਦਿਆਂ ਬੋਲੀ, “ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਇੱਕ ਫ਼ਿਲਮੀ ਰੀਲ੍ਹ ਦੀ ਤਰਾਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਦੀ ਘੁੰਮ ਗਏ। ਕਾਲਜ ਦੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਭਰੇ ਉਹ ਦਿਨ, ਪਿਆਰ ਭਰੀਆਂ ਯਾਦਾਂ, ਸਾਡੀ ਸ਼ਾਦੀ, ਆਪਣਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਦਿੱਤੇ ਜ਼ਖ਼ਮ, ਪਿਆਰੇ-ਪਿਆਰੇ ਬੱਚੇ ਤੇ ਵੀਰਾਨ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਇਹ ਸਾਲ।” ਭਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਨੀਲਮਾ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਹਵਾ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।
ਬਲਵੰਤ ਤੇ ਅਮਰੀਕ ਇੱਕੋ ਕਾਲਜ ’ਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਨ। ਅਮਰੀਕ
84/ਰੇਤ ਦੇ ਘਰ
