ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਇਕ ਹੋਰ ਆਵਾਜ਼ ਆਂਦੀ ਹੈ।
"ਓ। ਤੂੰ ਰੋ ਰਹੀ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਜਾਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾ ਰੋ। ਮੈਂ ਫਨਾਹ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗਾ।"
ਫੇਰ ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।
"ਓ ਤੈਨੂੰ ਜੰਗ ਦਾ ਡਰ ਹੈ ਸ਼ਾਇਦ? ਘਬਰਾਉਣ ਦੀ ਉੱਕੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਜੰਗ ਇਥੇ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦਾ। ਮੇਰੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਕਾਫ਼ੀ ਬਲਵਾਨ ਹਨ।"
ਤੇ ਕੁੜੀ ਸਹਿਮੀ ਹੋਈ, ਡਰੀ ਹੋਈ, ਬਿਟ ਬਿਟ ਤਕਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਮੁਰਝਾਏ ਪੱਤੇ ਵਾਂਗ ਉਸਦਾ ਪੀਲਾ ਰੰਗ, ਪੀਲਾ ਭੂਕ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਥਾਂ ਤੇ ਅਹਿਲ ਖੜੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬਿਟ ਬਿਟ ਤਕਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ।
"ਐਪੀਅਰਜ਼ ਟੂ ਬੀ ਅਨਟੇਮਡ ਹੈ! (ਅਣਸਿਧਾਈ ਜਾਪਦੀ ਹੈ) ਤਮਾਕੂ ਚਬਦਾ ਹੋਇਆ ਬੁਢਾ ਕਾਰਪੋਰਲ ਜੋ ਕਿਤਨੀ ਦੇਰ ਤੋਂ ਟਿੱਕ ਟਿੱਕੀ ਬੱਨ੍ਹਕੇ ਉਸ ਵਲ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਬੋਲਦਾ ਹੈ।
"ਹੂੰ ਜੰਗਲੀ ਹੈ ਨਿਰੀ।"
"ਨਹੀਂ ਨੀਮ ਵਹਿਸ਼ੀ ਹੈ।"
"ਸ਼ਟ ਅਪ। ਫੇਰ ਕੀ ਹੋਇਆ। ਵੇਖਦਾ ਨਹੀਂ ਚੰਗੀ ਭਲੀ ਕੁੜੀ ਹੈ।"
ਤਬਾਕੂ ਚਬਦਾ ਹੋਇਆ ਬੁਢਾ ਕਾਰਪੋਰਲ ਫੇਰ ਬੋਲਦਾ ਹੈ।
ਵਰ ਤੇ ਸਰਾਪ
੧੨੩.
