ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ
ਵਿਕਾਰ॥੧॥ ਰਹਾਉ॥
ਤਬ ਫਿਰਿ ਮਾਤਾ ਕਹਿਆ॥ “ਇਹੁ ਖਿਲਕਾ* ਗਲਹੁਂ ਉਤਾਰਿ॥ ਨਵੈ ਕਪੜੇ ਪਹਿਰ'॥ ਤਬਿ ਬਾਬੇ ਪਉੜੀ ਦੂਜੀ ਆਖੀ:-
ਰਤਾ ਪੈਨਣ ਮਨੁ ਰਤਾ ਸੁਪੇਦੀ ਸਤੁ ਦਾਨੁ॥ ਨੀਲੀ ਸਿਅ ਹੀ ਕਦਾ ਕਰਣੀ ਪਹਿਰਣੁ ਪੈਰ ਧਿਆਨੁ॥ ਕਮਰਬੰਦੁ ਸੰਤੋਖ ਕਾ ਧਨੁ ਜੋਬਨੁ ਤੇਰਾ ਨਾਮੁ ॥ ੨॥ ਬਾਬਾ ਹੋਰੁ ਪੈਨਣੁ ਖੁਸੀ ਖੁਆਰੁ॥ ਜਿਤੁ ਪੈਧੈ ਤਨੁ ਪੀੜੀਐ ਮਨ ਮਹਿ ਚਲਹਿ ਵਿਕਾਰ॥ ੧॥ ਰਹਾਉ॥
ਤਬਿ ਬਾਬੇ ਕਾਲੂ ਨੂੰ ਖਬਰ ਹੋਈ॥ ਤਾਂ ਕਾਲੂ ਘੋੜੇ ਚੜਿ ਕਰਿ ਆਇਆ॥ ਜਾਂ ਆਇਆ॥ ਤਾਂ ਬਾਬਾ ਜੀ ਆਇ ਪੈਰੀਂ ਪਇਆ; ਨਮਸਕਾਰੁ ਕੀਤੋਸੁ
206
