ਚਿਖਾ ਤੇ ਆਪਨੀ ਆਹੂਤੀ ਦੇ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ--ਮਾਲਕ ਦੇ ਸਾਮਨੇ ਤਾਂ ਤੁਸਾਂ ਨੇ ਅਛੀ ਤਰਾਂ ਸੁਣ ਲਿਆ ਹੈ।
ਗੁਬਿਦ--ਮਾਲਕ ਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਤੂੰ ਜਾਲੀ ਵਸੀਅਤ ਨਾਮਾ ਰਖਕੇ ਅਸਲੀ ਲੈ ਜਾਣਾ ਚਹੁੰਦੀ ਸੈਂ। ਕੀ ਇਹੋ ਗਲ ਹੈ?
ਰਾਣੀ--ਨਹੀਂ ਇਹ ਨਹੀਂ।
ਗੁਬਿਦ-ਫਿਰ ਕੀ ਹੈ?
ਰਾਣੀ--ਕਿਹਾ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ?
ਗੁਬਿਦ-ਤੇਰੀ ਭਲਾਈ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਰਾਣੀ-ਤੁਸੀਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰੋਗੇ ਤਾਈਉਂ ਤੇ?
ਗੁਬਿੰਦ--ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਗਲ ਹੋਵੇਗੀ ਤਾਂ ਕਿਉਂ ਨ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਾਂਗਾ?
ਰਾਣੀ-ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਗਲ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਗੁਬਿੰਦ--ਤੂੰ ਕਿਸਤਰਾਂ ਜਾਣਦੀ ਹੇਂ ਕਿ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਯਗ ਤੇ ਕੀ ਨ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਯੋਗ ਹੈ? ਮੇਂ ਨ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵਾਲੀ ਗਲ ਉਤੇ ਵੀ ਕਦੀ ਕਦੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ।
ਰਾਣੀ ਨੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਕਿਹਾ-ਨਹੀਂ ਤੇ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਲਈ ਮਰਨ ਹੀ ਕਿਉਂ ਜਾਂਦੀ। ਜੋ ਵੀ ਹੋਏ ਮੈਂ ਮਰਨ ਵਾਸਤੇ ਤਿਆਰ ਬੈਠੀ ਹਾਂ, ਪਰ ਤੁਹਾਡੀ ਇਕ ਵਾਰ ਪਰੀਖਿਆ ਕਰਕੇ ਮਰੂੰਗੀ। ਉਹ ਬੋਲੀ--
"ਪਰ ਆਪਣੀ ਦੁਖ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾ ਕੇ ਕੀ ਹੋਏਗਾ?"
ਗੁਬਿੰਦ--ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਂ ਕੁਛ ਉਪਕਾਰ ਕਰ ਸਕਾਂ।
ਰਾਣੀ--ਕੀ ਉਪਕਾਰ ਕਰਗੇ?
ਗੁਬਿੰਦ-ਮਾਲਕ ਨੂੰ ਪਲੋਸਾਂਗਾ, ਫਿਰ ਉਹ ਤੈਨੂੰ ਛੱਡ ਦੇਵੇਗਾ।
ਰਾਣੀ-ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਨਾ ਪਲੋਸੇਗੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਉਹ ਮੇਰਾ ਕੀ ਕਰਨਗੇ?
ਗੁਬਿੰਦ-ਤੂੰ ਸੁਣ ਤੇ ਲਿਆ ਹੈ।
੫੬
