ਗੁਬਿਦ ਲਾਲ ਸਮਝ ਗਿਆ, ਬੋਲਿਆ-ਰਾਣੀ, ਤੇਰੇ ਲਈ ਮਰਨਾ ਹੀ ਚੰਗਾ ਹੈ। ਪਰ ਮਰਨਾ ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ। ਸਾਰੇ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਕੰਮ ਕਰਨ ਆਏ ਹਨ, ਆਪਣਾ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਪੂਰਾ ਕਰੇ ਬਿਨਾ ਕੋਈ ਕਿਉਂ ਮਰੇਗਾ?
ਰਾਣੀ-ਫਿਰ ਦਸੋ ਕੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਗੁਬਿਦ-ਏਥੋਂ ਚਲੀ ਜਾ।
ਰਾਣੀ-ਕਿਉਂ?
ਗੁਬਿਦ-ਤੂੰ ਆਪ ਹੀ ਤੇ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੈਂ ਕਿ ਮੈਂ ਪਿੰਡ ਛਡ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ।
ਰਾਣੀ-ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਨ ਹੋਵੇ।
ਰਾਣੀ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਗੁਬਿੰਦ ਉਸਦਾ ਖਿਆਲ ਸਮਝ ਗਿਆ ਹੈ। ਮਨ ਵਿਚ ਬੜੀ ਸ਼ਰਮਾਈ, ਉਸਨੂੰ ਬੜਾ ਸੁਖ ਮਿਲਿਆ, ਮਨ ਦੀਆਂ ਸਭ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਦੂਰ ਹੋ ਗਈਆਂ, ਫਿਰ ਜੀਊਣ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਪੈਦਾ ਹੋਈ। ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਦੀ ਇਛਿਆ ਹੋਈ। ਆਦਮੀ ਬੜਾ ਪਰਾਧੀਨ ਹੈ!
ਰਾਣੀ ਨੇ ਕਿਹਾ-ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹਾਂ, ਪਰ ਜਾਵਾਂ ਕਿਥੇ?
ਗੁਬਿੰੰਦ-ਕਲਕਤੇ ਚਲੀ ਜਾ। ਮੈਂ ਉਥੇ ਇਕ ਮਿਤਰ ਕੋਲ ਚਿਠੀ ਲਿਖ ਦੇਂਦਾ ਹਾਂ, ਉਹ ਤੇਰੇ ਲਈ ਇਕ ਮਕਾਨ ਖਰੀਦ ਦੇਵੇਗਾ। ਰੁਪਿਆ ਤੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ ਪਵੇਗਾ।
ਰਾਣੀ-ਮੇਰੇ ਚਾਚੇ ਦਾ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ?
ਗੁਬਿਦ-ਉਹ ਵੀ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਜਾਣਗੇ, ਨਹੀਂ ਤੇ ਤੈਨੂੰ ਕਲਕਤੇ ਜਾਣ ਲਈ ਨ ਕਹਿੰਦਾ।
ਰਾਣੀ-ਉਥੇ ਦਿਨ ਕਿਸਤਰਾਂ ਕੱਟਾਂ ਗੀ?
ਗੁਬਿੰਦ--ਮੇਰਾ ਮਿਤ੍ਰ ਤੇਰੇ ਚਾਚੇ ਦੀ ਉਥੇ ਨੌਕਰੀ ਲਵਾਦਵੇਗਾ।
