(੧੦੪)
ਮਾਂਗਤੀ ਹੈ ਉਸੀ ਲੜਕੀ ਨੇ ਮੁਝੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸਮਾਚਾਰ ਲਾਨੇ ਕੋ ਭੇਜਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੇ ਵੁਹ ਕਾਮ ਨ ਕੀਆ ਜੋ ਆਜ ਕੀ ਬਾਤ ਮੇਰੇ ਕਾਮ ਆਤਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੱਚ ਹੈ ਔਰ ਮੈਂ ਭੀ ਉਸੀ ਸ਼ਹਿਰ ਕਾ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲਾ ਹੂੰ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਇਸ ਕੀਲ ਕੋ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਰਹਿਨੇ ਦੇ ਜੋ ਤੇਰਾ ਜੀਅ ਬਦਲਾ ਲੋਨੇ ਕੋ ਚਾਹੇ ਤੋ ਘਾਤ ਪਾਇ ਕਰਕੇ ਅਪਨੀ ਜੋਰੂ ਕੇ ਸਿਰ ਮੇਂ ਯਹੀ ਮੇਖ਼ ਬਹੁਤ ਜਲਦ ਗਾਡ ਦੇਨਾ ਵੁਹ ਕੁਤੀਆਂ ਹੋ ਜਾਏਗੀ ਇਸੀ ਢਬ ਕੀ ਬਾਤੇਂ ਕਰਤੇ ਹੂਏ ਵੁਹ ਦੋਨੋਂ ਵਹਾਂ ਸੇ ਚਲੇ ਔਰ ਤੀਨ ਦਿਨ ਮੇਂ ਵਹਾਂ ਆਨ ਪਹੁੰਚੇ ਵੁਹ ਸੌਦਾਗਰ ਬਚਾ ਹਾਤਮ ਕੋ ਅਪਨੇ ਸਾਥ ਲੇਕਰ ਅਪਨੇ ਘਰ ਆਇਆ ਔਰ ਉਸਕੋ ਡੇਉਢੀ ਮੇਂ ਬੈਠਾਇਕਰ ਆਪ ਭੀਤਰ ਗਿਆ ਸਭ ਲੌਂਡੀਆਂ ਬਾਂਦੀਆਂ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜੀ ਔਰ ਬੀਵੀ ਮੇਰੀ ਉਸ ਹਬਸ਼ੀ ਸੇ ਲਪਟੀ ਹੂਈ ਸੋਤੀ ਪੜੀ ਥੀ ਯਿਹ ਦਸ਼ਾ ਦੇਖਕਰ ਉਸਨੇ ਤਲਵਾਰ ਨਿਕਾਲ ਕਰ ਉਸ ਗ਼ੁਲਾਮ ਕਾ ਗਲਾ ਕਾਟ ਡਾਲਾ ਫਿਰ ਵੁਹ ਮੇਖ਼ ਬੀਵੀ ਕੇ ਸਿਰ ਮੇਂ ਠੋਕੀ ਵੋਹ ਉਸੀ ਘੜੀ ਕੁਤੀਆ ਹੋ ਗਈ ਤਬ ਉਸਕੋ ਰੱਸੀ ਸੇ ਬਾਂਧ ਕਰ ਬਾਹਰ ਨਿਕਾਲ ਲਾਯਾ ਔਰ ਹਾਤਮ ਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਕਰਕੇ ਭੀਤਰ ਲੇ ਗਿਆ ਔਰ ਏਕ ਬਹੁਤ ਅੱਛੀ ਮਸਨਦ ਪਰ ਬੈਠਾਲ ਕਰਕੇ ਉਸ ਕੁਤੀਆ ਕੋ ਦਿਖਾ ਦੀਆ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਵਹੀ ਬਿਭਚਾਰਣੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਮੁਝੇ ਮਨੁੱਖਯ ਸੇ ਕੁਤਾ ਬਨਾਯਾ ਥਾ ਔਰ ਇਹ ਹਬਸ਼ੀ ਵਹੀ ਮੇਰਾ