(੧੧੯)
ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੇ ਪਾਸ ਲੇ ਜਾਏ ਹੁਸਨਾ ਪਰੀ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਆਗ ਹੋਗਈ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਅਰੇ ਜਵਾਨੀ ਮਰੇਂ ਵੇ ਤੂੰ ਪਹਿਚਾਨ ਤਾਂ ਮਨੁੱਖਯ ਮੇਰੇ ਬਾਗ ਮੇਂ ਕਿਉਂ ਆਯਾ ਔਰ ਕਿਉਂ ਜੀਭ ਚਲਾਤਾ ਹੈਂ ਕਿਆ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜੋ ਇਸ ਮੂਏ ਗਵਾਰ ਕੋ ਮਾਰੇ ਯਿਹ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸਭ ਪਰੀਆਂ ਉਸਪਰ ਦੌੜੀ ਵੁਹ ਡਰਕੇ ਮਾਰੇ ਅਪਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੀ ਓਰ ਭਾਗਾ ਔਰ ਮੂੰਹ ਕਾਲਾ ਕਰ ਰਾਜਦ੍ਵਾਰ ਪਰ ਜਾ ਪੁਕਾਰਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਅਪਨੇ ਲੋਗੋਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਦੇਖੋ ਇਸ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਕੋ ਕਿਸ ਨੇ ਸਤਾਯਾ ਹੈ ਔਰ ਉਸੇ ਆਗੇ ਲਾਓ ਵੁਹ ਤਖ਼ਤ ਕੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚਾ ਔਰ ਹਥ ਜੋੜ ਕਰ ਬਿਨਤੀ ਕਰਨੇ ਲਗਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਮੀਨਾ ਪਰੀਜ਼ਾਦ ਕੀ ਬੇਟੀ ਹੁਸਨਾਪਰੀ ਕੇ ਅਨਯਾਇ ਸੇ ਪੁਕਾਰਤਾ ਹੂੰ ਔਰ ਮੈਂ ਉਸੀ ਲਸ਼ਕਰ ਕਾ ਹੂੰ ਜੋ ਉਸ ਮਨੁਖਯ ਕੋ ਯਹਾਂ ਲਾਤਾ ਥਾ ਰਾਤ ਕੋ ਵੁਹ ਚੁਰਾ ਕਰ ਉਸੇ ਅਪਨੇ ਬਾਗ ਮੇਂ ਲੇ ਗਈ ਅਬ ਉਸ ਸੇ ਭੋਗ ਬਿਲਾਸ ਕਰਤੀ ਔਰ ਮਜ਼ੇ ਉਡਾਤੀ ਹੈ ਮੈਂ ਦੇਖਤੇ ਦੇਖਤੇ ਜੋ ਉਸ ਬਾਗ ਮੇਂ ਜਾ ਨਿਕਲਾ ਤੋ ਉਸੀ ਮਨੁਖਯ ਕੋ ਦੇਖਾ ਔਰ ਵਹਾਂ ਪਰ ਪੁਕਾਰ ਮਚਾਈ ਕਿ ਇਸਕੋ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਬੁਲਾਯਾ ਥਾ ਸੋ ਸ਼ੀਘ੍ਰ ਮੁਝੇ ਦੇਦੇ ਕਿ ਮੈਂ ਵਹਾਂ ਪਹੁੰਚਾਊਂ ਵੁਹ ਤੋਂ ਸ਼ਰਾਬ ਕੇ ਨਸ਼ੇ ਸੇ ਦੂਰ ਹੋ ਰਹੀ ਥੀ ਔਰ ਅਪਨੀ ਪਰੀਓ ਸੈ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸਕੋ ਮਾਰੋ ਵੁਹ ਮੇਰੇ ਉਪਰ ਦੌੜ ਪਵੀਂ ਇਸ ਸੇ ਮੈਂ ਭਾਗ ਆਯਾ ਯਿਹ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਆਗ ਹੋਗਿਆ ਔਰ ਤੀਸ ਹਜ਼ਾਰ ਪਰੀਜ਼ਾਦੋਂ ਕੋ ਆਗਯਾ ਦੀ ਕਿ ਤੁਮ ਮੀਠਾ ਪਰੀ
