(੧੩੧)
ਕਰ ਫਿਰ ਉਸੀ ਬ੍ਰਿਖ ਪਰ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਔਰ ਮਨੁੱਖਯ ਹੋਕਰ ਹਾਤਮ ਕੋ ਝੁਕ ਝੁਕ ਕਰ ਸਲਾਮ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਯਿਹ ਦਸ਼ਾ ਦੇਖ ਕਰਾ ਹਾਤਮ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੂਆਔਰ ਮਨ ਮੇਂ ਬਿਚਾਰਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਯਿਹ ਕਿਆ ਭੇਦ ਹੈ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਸਾਂਪ ਬੋਲਾ ਕਿ ਤੁਮ ਅਚੰਭਾ ਮਤ ਕਰੋ ਮੈਂ ਜਿੰਨ ਹੂੰ ਔਰ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਕਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਮੇਰੇ ਬਾਪ ਕਾ ਗੁਲਾਮ ਹੈ ਬਹੁਤ ਬਰਖ ਸੇ ਯਿਹ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਾਣੋਂ ਕਾ ਬੈਰੀ ਹੂਆ ਹੈ ਆਜ ਘਾਤ ਪਾਕਰ ਮਾਰ ਡਾਲਨਾ ਚਾਹਤਾ ਥਾ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਨੇ ਮੇਰੀ ਰੱਖਿਆ ਕੇ ਲੀਏ ਤੁਝੇ ਭੇਜਾ ਹੈ ਜੋ ਮੈਂ ਇਸ ਦੁਸ਼ਟ ਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਛੂਟਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਭਲਾ ਮੈਨੇ ਅਬ ਜਾਨਾ ਅਬ ਤੂੰ ਜਹਾਂ ਚਾਹੇ ਵਹਾਂ ਜਾਹ ਕਿਉਂਕਿ ਮੁਝੇ ਭੀ ਏਕ ਕਾਮ ਹੈ ਬਹੁਤ ਚਿਰ ਨਹੀਂ ਠਹਿਰ ਸਕਤਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹੇ ਦੀਨੋਂ ਕੇ ਸਹਾਇ ਕਰਨੇ ਵਾਲੇ ਮੇਰਾ ਘਰ ਯਹਾਂ ਸੇ ਸਮੀਪ ਹੈ ਜੋ ਆਪ ਦਯਾ ਕਰਕੇ ਚਲੇਂ ਤੋ ਮੇਰੇ ਊਪਰ ਆਪ ਕੀ ਬਡੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਹੋ ਹਾਤਮ ਉਸ ਕੇ ਸਾਥ ਚਲਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਬਤਾ ਭਾਰੀ ਲਸ਼ਕਰ ਸਾਮਨੇ ਸੇ ਦਿਖਾਈ ਦੀਆ ਹਾਤਮ ਮੇ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਲਸ਼ਕਰ ਕਿਸ ਕਾ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੁਝ ਫ਼ਕੀਰ ਕਾ ਹੈ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਕੋ ਲੀਏ ਹੂਏ ਅਪਨੇ ਘਰ ਆਯਾ ਔਰ ਏਕ ਜੜਾਊ ਤਖਤ ਪਰ ਬੈਠਾਲਾ ਔਰ ਬਡੇ ਆਦਰ ਸਨਮਾਨ ਸੇ ਖਾਨਾ ਖੁਲਾ ਬਹੁਤਸਾ ਧਨ ਰਤਨ ਉਸਕੇ ਆਗੇ ਰੱਖਾ ਔਰ ਰਾਤ ਭਰ ਨਾਚ ਰੰਗ ਕੀ ਸਭਾ ਰਹੀ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਧਨ ਰਤਨ ਮੁਝੇ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਏ