(੧੩੨)
ਫਿਰ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੇ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਉਸ ਗੁਲਾਮ ਕੋ ਮਾਰਡਾਲਾ ਔਰ ਹਾਤਮ ਬਿਦਾ ਹੋਕਰ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਕੀ ਓਰ ਚਲਾ ਢਾਈ ਬਰਖ ਪੰਦ੍ਰਹ ਦਿਨ ਮੇਂ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਮੇਂ ਪਹੁੰਚਾ ਔਰ ਸੁਦਾਗਰੋਂ ਕੀ ਸਰਾਇ ਮੇਂ ਉਤਰਾ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਸੇ ਮਿਲਾ ਯਿਹ ਸਮਾਚਾਰ ਕਿਸੀ ਨੇ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਕੋ ਪਹੁੰਚਾਯਾ ਉਸਨੇ ਵਹੀਂ ਉਸਕੋ ਬੁਲਵਾ ਔਰ ਏਕ ਚੰਗੇ ਮਕਾਨ ਮੇਂ ਪਰਦਾ ਡਾਲ ਆਪ ਬੈਠੀ ਔਰ ਬਾਹਰ ਉਸੇ ਬੈਠਾਕੇ ਸਮਾਚਾਰ ਪੂਛਾ ਕਿ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਤੁਮ ਆਏ ਕਹੋ ਕਿਆ ਸਮਾਚਾਰ ਲਾਏ ਹੋ ਹਾਤਮ ਨੇ ਜੋ ਦੇਖਾ ਥਾ ਔਰ ਪਰੇਰੂ ਕੇ ਮੂੰਹ ਸੇ ਸੁਨਾ ਥਾ ਸੋ ਚੰਗੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਵਰਨਨ ਕੀਆ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਉਸ ਬ੍ਰਿਧ ਮਨੁੱਖਯ ਨੇ ਇਸ ਲੀਏ ਅਪਨੇ ਦ੍ਵਾਰ ਪਰ ਲਿਖਕਰ ਲਗਾ ਦੀਆ ਹੈ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਯਿਹ ਸਮਾਚਾਰ ਸੁਨਕਰ ਬਹੁਤ ਪਰਸੰਨ ਹੂਈ ਔਰ ਹਾਤਮ ਕੋ ਸਰਾਹਨ ਕਰ ਬੋਲੀ ਕਿ ਤੁਮ ਹੀ ਐਸੇ ਥੇ ਜੋ ਐਸਾ ਸਮਾਚਾਰ ਲਾਏ ਹੋ ਨਹੀਂ ਤੋ ਐਸਾ ਕਾਮ ਕਰਨੇ ਕੋ ਕਿਸਕਾ ਮੂੰਹ ਥਾ ਫਿਰ ਕਈ ਮੇਵੇ ਕੇ ਥਾਲ ਹਾਤਮ ਕੇ ਉਤਰਨੇ ਕੀ ਜਗਹ ਭਿਜਵਾ ਦੀਏ ਉਸਨੇ ਆਕਰ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਕੇ ਸਾਥ ਖਾਨਾ ਖਾਕਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਧੰਨਯਬਾਦ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੁਨੀਰਸਾਮੀ ਤੂੰ ਮਤ ਘਬਰਾਉ ਅਬ ਥੋੜੇ ਦਿਨ ਮੇਂ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸੇ ਤੇਰੀ ਪਯਾਰੀ ਕੋ ਤੁਝੇ ਮਿਲਾ ਦੇਤਾ ਹੂੰ ਉਸਕੋ ਐਸਾ ਧੀਰਜ ਦੇ ਆਪ ਹਸਨਬਾਨੋ ਕੇ ਪਾਸ ਗਿਆ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਅਬ ਤੁਮਾਰੀ ਕੌਣਸੀ ਬਾਤ ਹੈ ਸੋ ਕਹੁ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸਕੇ ਢੂੰਡਣੇ ਕਾ ਪਰਿਸ਼੍ਰਮ
