(੧੪੩)
ਪਰਾਕ੍ਰਮ ਨਹੀਂ ਜੋ ਅਪਨੀ ਜਨਮ ਭੂਮੀ ਕੋ ਹੀ ਚਲਾ ਜਾਊਂ ਔਰ ਉਸਕੀ ਬਾਤੇਂ ਪੂਰੀ ਕਰੂੰ ਔਰ ਅਪਨੀ ਪਿਆਰੀ ਸੇ ਮਿਲੂੰ ਦੋ ਬਰਸੋਂ ਸੇ ਬਗੁਲਾ ਸਾ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਉਡਤਾ ਫਿਰਤਾ ਹੂੰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਹੇਤ ਤੇਰੀ ਯਿਹ ਬਾਤੇਂ ਪੂਰੀ ਕਰਕੇ ਤੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਸੇ ਤੁਝਕੋ ਮਿਲਾਦੂੰਗਾ ਯਿਹ ਬਾਤ ਮੇਰੀ ਸੱਚ ਸਮਝ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਨੇ ਇਸ ਲੀਏ ਮੁਝਕੋ ਉਤਪੰਨ ਕੀਆ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੀ ਕੇ ਬੁਰੇ ਸਮਯ ਮੇਂ ਉਸਕੇ ਕਾਮ ਆਊਂ ਫਿਰ ਸੋਚਾ ਕਿ ਗੀਦੜ ਮੇਰੇ ਲੀਏ ਪਰੇਰੂ ਕਾ ਸਿਰ ਮਾਜਿੰਦ੍ਰਾਂ ਸੇ ਲਾਯਾ ਥਾ ਅਬ ਮੁਝਕੋ ਭੀ ਉਸ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਅਵੱਸ਼ਯ ਜਾਨਾ ਚਾਹੀਏ ਯਿਹ ਸਮਝਕੇ ਉਸਸੇ ਬਿਦਾ ਹੋ ਕਰਕੇ ਅਪਨਾ ਰਸਤਾ ਲੀਆ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਜਾਕਰ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਲੇ ਕੀ ਖ਼ੰਦਕ ਕੇ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਸ਼ਹੁਤਸੀ ਲਕੜੀਆਂ ਇਕੱਤ੍ਰ ਕਰ ਬਹੁਤਸੇ ਲੋਗ ਆਗ ਲਗਾਨੇ ਕਾ ਬਿਚਾਰ ਕਰ ਰਹੇ ਹੈਂ ਯਿਹ ਦੇਖਕਰ ਬਹੁਤ ਚਿੰਤਾ ਕਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਯਹਾਂ ਆਗ ਲਗਾਨੇ ਕਾ ਕਯਾ ਕਾਰਣ ਹੈ ਕਿਸੀ ਨੇ ਕਹਿ ਦੀਆ ਕਿ ਏਕ ਜੀਵ ਬੜਾ ਮਾਨੁਖ ਘਾਤੀ ਕਿਸੀ ਓਰ ਸੇ ਆ ਕਰਕੇ ਤੀਨ ਚਾਰ ਮਾਨੁਖ ਰੋਜ਼ ਖਾ ਜਾਤਾ ਹੈ ਜੇਕਰ ਯਹੀ ਦਸ਼ਾ ਹੋ ਰਹੀ ਤੋ ਥੋੜੇ ਹੀ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਸਭ ਸ਼ਹਿਰ ਉਜਾੜ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੁਣਕਰ ਹਾਤਮ ਅਪਨੇ ਜੀ ਮੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਇਸ ਉਪਾਧਿ ਕੋ ਇਨ ਦੁਖੀ ਲੋਗੋਂ ਕੇ ਸਿਰ ਪਰ ਸੇ ਟਾਲਾ ਚਾਹੀਏ ਯਿਹ ਸੋਚਕਰ ਸਰਾਇ ਮੇਂ ਆਯਾ ਔਰ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਏਕ ਬੜਾ ਸਾ ਗੜ੍ਹਾ ਖੁਦਬਾਯਾ ਔਰ ਬਹੁਤਸੀ