(੧੪੫)
ਔਰ ਹਾਤਮ ਸੇ ਪੂਛਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਊਪਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਥੀ ਉਸਨੇ ਬਚਾ ਲੀਆ ਉਸ ਜੀਵ ਕਾ ਨਾਮ ਮਸਮਨ ਥਾ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸੇ ਮੈਨੇ ਉਸਕੋ ਮਾਰਾ ਔਰ ਤੁਮਾਰੇ ਸਿਰ ਸੇ ਭਾਰ ਦੂਰ ਕੀਆ ਉਨੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਮਕੋ ਕੈਸੇ ਵਿਸਵਾਸ ਆਵੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਆਜ ਕੀ ਰਾਤ ਤੁਮ ਸਭ ਕਿਲੇ ਕੀ ਛੱਤ ਪਰ ਬੈਠਕੇ ਜਾਗੋ ਜੇਕਰ ਵੁਹ ਆਵੇ ਤੋ ਮੁਝ ਕੋ ਝੂਠਾ ਜਾਨੀਓ ਨਹੀਂ ਤੋ ਸੱਚ ਉਨੋਂ ਨੇ ਹਾਤਮ ਕੇ ਕਹਿਨੇ ਸੇ ਵੈਸਾ ਹੀ ਕੀਆ ਵੁਹ ਜ਼ੀਵ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਤਕਨਾ ਆਯਾ ਤਬ ਵੁਹ ਸਭ ਕੇ ਸਭ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜੇ ਲਾਖ਼ੋਂ ਰੁਪੱਯੇ ਔਰ ਸੈਂਕੜੇ ਰਤਨੋਂ ਕੇ ਭਰੇ ਥਾਲ ਲਾ ਲਾ ਕੇ ਉਸਕੇ ਆਗੇ ਧਰੇ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਕੇਲਾ ਇਸ ਧਨ ਰਤਨ ਕੋ ਲੇਕਰ ਕਿਆ ਕਰੂੰਗਾ ਤੁਮਕੋ ਚਾਹੀਏ ਕਿ ਇਸਕੋ ਬਾਂਟ ਦੋ ਬਾਂਟ ਦੋ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਭਲਾ ਮਾਨੇ ਔਰ ਸੰਸਾਰ ਮੇਂ ਯਸ ਹੋ ਯਿਹ ਕਹਿ ਕਰ ਵਹਾਂ ਸੇ ਵਿਦਾ ਹੂਆ ਔਰ ਕਿਸੀ ਓਰ ਚਲ ਦੀਆ ਏਕ ਦਿਨ ਮਾਰਗ ਮੇਂ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਏਕ ਸਾਂਪ ਨਿਉਲੇ ਸੇ ਲੜ ਰਹਾ ਹੈ ਔਰ ਦੇਖ ਪੜਾ ਕਿ ਕੋਈ ਨ ਕੋਈ ਇਨਮੇਂ ਸੇ ਮਾਰਾ ਜਾਏਗਾ ਹਾਤਮ ਦੇਖਕਰ ਬੋਲਾ ਔਰ ਲਲਕਾਰ ਕੇ ਦੌੜਾ ਕਿ ਅਰੇ ਪਸ਼ੂਓ ਤੁਮ ਦੋਨੋਂ ਮੇਂ ਕਿਆ ਬੈਰ ਹੈ ਜੋ ਤੁਮ ਦੋਨੋਂ ਲੜ ਰਹੇ ਹੋ ਔਰ ਅਪਣੇ ਪ੍ਰਾਣ ਖੋਤੇ ਹੋ ਸਾਂਪ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸਨੇ ਮੇਰੇ ਬਾਪ ਕੋ ਮਾਰਾ ਹੈ ਮੈਂ ਇਸਕੋ ਮਾਰੂੰਗਾ ਨਿਉਲਾ ਬੋਲਾ ਕਿ ਵੁਹ ਮੇਰਾ ਭੋਜਨ ਥਾ ਮੈਨੇ ਉਸਕੋ ਖਾਯਾ ਹੈ ਅਰ
