ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/150

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੧੪੯)

ਮੁਰਾਦ ਦੇਤਾ ਹੂੰ ਉਸਕੋ ਭੀ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਰੱਖ ਉਸਮੇਂ ਇਤਨਾ ਗੁਣ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਮਾਰਗ ਮੇਂ ਲਾਲ ਉਜਲ ਕਾਲਾ ਸਾਂਪ ਮਿਲੇ ਤੋ ਉਸ ਸਮਯ ਇਸਕੋ ਅਪਨੇ ਮੂੰਹ ਮੇਂ ਰਖ ਲੇਨਾ ਔਰ ਨਿਰਭੈ ਰਹਿਨਾ ਕਿਸੀ ਕਾ ਬਿਖ ਨਾ ਬਿਆਪੇਗਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਨ ਦੋਨੋਂ ਕੋ ਲੇ ਲੀਆ ਔਰ ਉਸ ਸੇ ਬਿਦਾ ਹੂਆ ਔਰ ਰਾਤ ਦਿਨ ਚਲਨਾ ਛੋਡ ਕੁਛ ਕਾਮ ਨ ਕੀਆ ਕਈ ਦਿਨ ਪੀਛੇ ਏਕ ਬਡਾ ਨਦ ਦਿਖਾਈ ਦੀਆ ਕਿ ਉਸਕੀ ਲਹਿਰ ਆਕਾਸ਼ ਪਰ ਜਾਤੀ ਥੀ ਹਾਤਮ ਨੇ ਚਿੰਤਾ ਕਰ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਦੇਖਾ ਤੋ ਕੋਈ ਆਤਾ ਜਾਤਾ ਨਾ ਦਿਖਾਈ ਦੀਆ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਉਸ ਛੜੀ ਕਾ ਗੁਣ ਕਾ ਸਮਰਣ ਹੂਆ ਉਸੀ ਸਮਯ ਉਸਕੋ ਪਾਣੀ ਮੇਂ ਡਾਲ ਦੀਆ ਵੁਹ ਨਾਵ ਸੀ ਬਨ ਗਈ ਉਸ ਪਰ ਚੜ੍ਹ ਕਰਕੇ ਚਲਾ ਜਬ ਵੁਹ ਬੀਚੋਂ ਬੀਚ ਧਾਰ ਘਰ ਪਹੁਚੀ ਤਬ ਪਾਨੀ ਸੇ ਏਕ ਸੰਸਾਰ ਨਿਕਲਾ ਔਰ ਉਸਕੋ ਖੀਂਚ ਕਰ ਸਾਤ ਕੋਸ ਤਕ ਨੀਚੇ ਲੇ ਗਿਆ ਕਹੀਂ ਸਾਂਸ ਭੀ ਨਾ ਲੀ ਜਬ ਉਸਕਾ ਪੈਰ ਧਰਤੀ ਪਰ ਲਗਾ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਆਂਖ ਖੋਲ੍ਹ ਕਰ ਦੇਖਾ ਤੋ ਏਕ ਸੰਸਾਰ ਪਰਬਤ ਸਾ ਦੇਖ ਪੜਾ ਹਾਤਮ ਉਸਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਘਬਰਾਯਾ ਔਰ ਵੁਹ ਦੀਨਤਾ ਸੇ ਬਿਨਤੀ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਯਿਹ ਮੇਰਾ ਘਰ ਹੈ ਇਸ ਪ੍ਰਬਲਤਾ ਸੇ ਕੇਕੜੇ ਨੇ ਛੀਨ ਲੀਆ ਹੈ ਇਸ ਲੀਏ ਤੁਮ ਸੇ ਯਿਹ ਬਿਨਤੀ ਕਰਤਾ ਹੂੰ ਕਿ ਮੁਝਕੋ ਮੇਰਾ ਘਰ ਦਿਲਵਾ ਦੋ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੁਝੇ ਯਿਹ ਜਾਨ ਪੜਤਾ ਹੈ ਕਿ ਵੁਹ ਤੁਝਸੇ ਬਹੁਤ ਬਲੀ ਹੈ ਔਰ ਨਿਰਬਲ ਸੰਸਾਰ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੈਂ ਦੁਖੀ ਕਿਆ ਕਹੂੰ ਤੁਮ ਦੋਖੋਗੇ ਤੋ ਜਾਨੋਗੇ