(੧੫੧)
ਸਭੀ ਉਸਕੇ ਜੀਵ ਹੈਂ ਵੁਹ ਪਰਮ ਪਵਿੱਤ੍ਰ ਜਗਤ ਕੀ ਪਾਲਨਾ ਕਰਤਾ ਹੈ ਯਿਹ ਨਹੀਂ ਚਾਹਤਾ ਕਿ ਕੋਈ ਮੇਰਾ ਜੀਵ ਕਿਸੀ ਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਸਤਾਯਾ ਜਾਇ ਕੇਕੜੇ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਭਲਾ ਅਬ ਤੋ ਮੈਂ ਇਸਕੇ ਕਹਿਨੇ ਛੋਡ ਦੇਤਾ ਹੂੰ ਫਿਰ ਮੁਝੇ ਯਿਹ ਪਾਵੇਗਾ ਜੋ ਹਮਾਇਤੀ ਬਣਾ ਕਰਕੇ ਲਾਵੇਗਾ ਮੁਝੇ ਇਸੇ ਯਹੀਂ ਰਹਿਨਾ ਹੈ ਔਰ ਯਿਹ ਬਾਤ ਕਿਆ ਹੈ ਕਿ ਪਾਣੀ ਮੇਂ ਰਹਿਕਰ ਮਗਰਮੱਛ ਸੇ ਬੈਰ, ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਦੁਸ਼ਟ ਮੈਨੇ ਜਾਨਾ ਕਿ ਤੂ ਕਿਸੀ ਪਰ ਦਯਾ ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ ਔਰ ਨਾ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਸੇ ਡਰਤਾ ਹੈ ਭਲਾ ਅਬ ਭੀ ਕਛ ਨਹੀਂ ਗਿਆ ਜੋ ਅਪਨਾ ਜੀਨਾ ਚਾਹਤਾ ਹੈਂ ਤੋ ਸਭ ਕੋ ਦੁਖ ਦੇਨਾ ਛੋਡ ਦੇਹ ਔਰ ਯਹਾਂ ਨਾ ਰਹੁ ਨਹੀਂ ਤੋ ਅਬ ਪਿੰਜੀਆ ਕਰਕੇ ਉਡਾ ਦੇਤਾ ਹੂੰ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਕੇਕੜਾ ਹੰਸ ਪੜਾ ਔਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਪਰੇ ਹਟ ਨਹੀਂ ਤੋ ਮੈਂ ਉਸਕੋ ਔਰ ਤੁਝਕੋ ਦੋਨੋਂ ਕੋ ਨਾ ਛੋਡੂੰਗਾ ਯਿਹ ਕਹਿਕਰ ਚਾਹਤਾ ਥਾ ਕਿ ਅਪਨੇ ਡੰਗ ਸੇ ਪਕੜ ਕਰ ਹਾਤਮ ਕੇ ਦੋ ਟੁਕੜੇ ਕਰ ਡਾਲੇ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਵੁਹ ਜਿੰਨ ਵਾਲੀ ਐਸੀ ਛੜੀ ਮਾਰੀ ਕਿ ਉਸਕੇ ਦੋਨੋਂ ਡੰਗ ਖੀਰੇ ਸੇ ਕਟਕੇ ਧਰਤੀ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜੇ ਔਰ ਵੁਹ ਕਿਸੀ ਕੇ ਸਤਾਨੇ ਯੋਗਯ ਨਹੀਂ ਰਹਾ ਜਬ ਕੇਕੜੇ ਨੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਸੇ ਹਥਿਆਰ ਜਾਤਾ ਰਹਾ ਤਬ ਜੀਅ ਲੇ ਕਰਕੇ ਭਾਗਾ ਔਰ ਸੰਸਾਰ ਉਸਕੇ ਪੀਛੇ ਭਾਗਾ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਡਾਟ ਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਨਪੁੰਸਕ ਕਹਾਂ ਜਾਤਾ ਹੈ ਔਰ ਉਸਕੋ ਕਿਉਂ ਸਤਾਤਾ
