ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/153

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੧੫੨)

ਹੈ ਜੋ ਅਬ ਤੂੰ ਉਸਕੋ ਕੁਛ ਦੁਖ ਦੇਵੇਗਾ ਤੋ ਮੈਂ ਤੁਝੇ ਅਬੀ ਭਸਮ ਕਰਤਾ ਹੂੰ ਯਿਹ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਡਰਾ ਔਰ ਵਹੀਂ ਖੜਾ ਰਹਾ ਹਾਤਮ ਆਂਖੇਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਉਸ ਬੇੜੇ ਪਰ ਚੜ੍ਹਾ ਔਰ ਨਦੀ ਕੇ ਤੀਰ ਜਾ ਨਿਕਲਾ ਔਰ ਮਾਜਿੰਦਰਾਂ ਕੋ ਚਲਾ ਔਰ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਜਬ ਪਹੁੰਚਾ ਤੋ ਏਕ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਨੀਚੇ ਬੈਠ ਕਰਕੇ ਸੋਚਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸੇ ਮੈਂ ਯਹਾਂ ਤਕ ਆ ਪਹੁੰਚਾ ਅਬ ਉਸ ਪੰਖੀ ਕੇ ਜੋੜੇ ਕੋ ਢੂੰਡਨਾ ਚਾਹੀਏ ਕਿ ਵੁਹ ਕਹਾਂ ਹੈ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਰਾਤ ਹੋ ਗਈ ਔਰ ਵੁਹ ਪੰਖੀ ਜੋ ਚਰਨੇ ਗਏ ਹੂਏ ਥੇ ਸੋ ਵਹਾਂ ਸੇ ਫਿਰੇ ਔਰ ਏਕ ਬ੍ਰਿਖ ਪਰ ਬੈਠ ਕੇ ਆਪਸ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਆਜ ਕੀ ਰਾਤ ਏਕ ਮਨੁੱਖਯ ਪਰਮਾਰਥੀ ਦੂਸਰੇ ਕੇ ਲੀਏ ਕਲੇਸ਼ ਸਹਿਤਾ ਹੂਆ ਯਹਾਂ ਆਯਾ ਹੈ ਔਰ ਹਮਨੇ ਅਪਨੇ ਬਾਪ ਦਾਦਾ ਸੇ ਉਸਕਾ ਨਾਮ ਸੁਨਾ ਹੈ ਵੁਹ ਤੈਂ ਕਾ ਬੇਟਾ ਹਾਤਮ ਹੈ ਔਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਜਿਨ ਜਨ ਹੈ ਐਸਾ ਨ ਹੋ ਕਿ ਕਹੀਂ ਹਮਾਰਾ ਮਿਲਾਪ ਉਸਕੋ ਨ ਹੋ ਯਿਹ ਬਾਤ ਠਹਿਰਾ ਕਰਕੇ ਵੇ ਸਭ ਆਏ ਔਰ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜੇ ਵੁਹ ਉਨ ਕੋ ਦੇਖ ਕਰਕੇ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ ਕਾ ਮੂੰਹ ਮਾਨੁਖ ਕਾ ਥਾ ਔਰ ਸਾਰਾ ਬਦਨ ਮੋਰ ਕਾ ਥਾ ਜੋ ਅਪੱਛਰਾਂ ਭੀ ਉਨੇਂ ਦੇਖੇਂ ਤੋ ਮੋਹਿਤ ਹੋ ਜਾਏਂ ਔਰ ਵੁਹ ਪੰਖੀ ਐਸੀ ਸੁਘੜ ਬੋਲੀ ਸੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਤੁਝੇ ਔਰ ਤੇਰੇ ਸਾਹਸ ਔਰ ਸੂਰਤਾ ਕੋ ਜੋ ਤੂੰ ਨੇ ਪਰਾਏ ਲੀਏ ਅਪਨੇ ਤਾਈਂ ਕਲੇਸ਼ ਔਰ ਪਰਿਸ਼੍ਰਮ ਮੇਂ ਡਾਲਾ ਐਸਾ ਜਾਨ ਪੜਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮਸਖਰ ਨੇ ਹਮਾਰਾ ਏਕ ਜੋੜਾ ਮਾਂਗਾ