(੧੫੩)
ਹੈ ਇਸ ਲੀਏ ਤੂੰ ਯਹਾਂ ਆਯਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਯਿਹ ਤੁਮ ਨੇ ਸਚ ਕਹਾ ਹੈ ਜੋ ਤੁਮ ਅਪਨਾ ਏਕ ਜੋੜਾ ਮੁਝੇ ਦੋ ਤੋ ਮੈਂ ਉਸ ਅਧਮਰੇ ਕੋ ਜੀਤਾ ਕਰੂੰ ਔਰ ਮੁਝੇ ਬਿਨ ਦਾਮ ਮੋਲ ਲੇ ਲੋ ਮੈਂ ਜਬ ਤਕ ਜੀਤਾ ਰਹੂੰਗਾ ਤਬ ਤਕ ਤੁਮ ਸੇ ਉਰਿਣ ਨ ਹੂੰਗਾ ਔਰ ਵੁਹ ਨਿਰਾਸ ਅਪਨਾ ਅਭਿਲਾਖ ਪੂਰਨ ਕਰਕੇ ਤੁਮਾਰਾ ਭਲਾ ਮਨਾਵੇਗਾ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨ ਉਨੋਂ ਨੇ ਆਪਸ ਮੇਂ ਸਲਾਹ ਕੀ ਕਿ ਕੋਈ ਐਸਾ ਹੈ ਕਿ ਅਪਨੇ ਬੱਚੋਂ ਕਾ ਏਕ ਜੋੜਾ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਹੇਤ ਇਸਕੋ ਦੇ ਕਿ ਧਰਮ ਕਾ ਕਾਰਯ ਹੈ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਉਨ ਪੰਖੀਓਂ ਮੇਂ ਸੇ ਏਕ ਨੇ ਉਠ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਔਰ ਏਕ ਜੋੜਾ ਅਪਨੇ ਬੱਚੋਂ ਕਾ ਹਾਤਮ ਕੋ ਦੇ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਇਸਕੋ ਜੋ ਚਾਹੇਂ ਸੋ ਕਰ ਔਰ ਜਹਾਂ ਚਾਹੇਂ ਵਹਾਂ ਲੇ ਜਾ ਹਾਤਮ ਉਸੇ ਲੇਕਰ ਉਨਸੇ ਬਿਦਾ ਹੋ ਮਸਖਰ ਜਾਦੂਗਰ ਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੀ ਓਰ ਚਲਾ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਚਲਤਾ ਦੁਖ ਸਹਿਤਾ ਉਸ ਮਾਨੁਖ ਤਕ ਆ ਪਹੁੰਚਾ ਜੋ ਸਿਰ ਝੁਕਾਏ ਬੈਠਾ ਕਰਾਹ ਰਹਾ ਥਾ ਉਸ ਸੇ ਮਿਲ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਪਰਸੰਨ ਹੋ ਤੇਰਾ ਮਨੋਰਥ ਹੂਆ ਵੁਹ ਜੋੜੇ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਗਿਰ ਪੜਾ ਔਰ ਉਸਕੋ ਗਲੇ ਲਗਾਯਾ ਔਰ ਵਹਾਂ ਕਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਔਰ ਮਾਰਗ ਕਾ ਦੁਖ ਸਭ ਉਸਕੋ ਕਹਿ ਸੁਨਾ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਸਖਰ ਜਾਦੂਗਰ ਕੇ ਆਗੇ ਕਹਿਨਾ ਕਿ ਯਿਹ ਜੋੜਾ ਮੈਂ ਲਾਯਾ ਵੁਹ ਸਿਪਾਹੀ ਉਸ ਜੋੜੇ ਕੋ ਲੇ ਮਸਖਰ ਜਾਦੂਗਰ ਕੇ ਪਾਸ ਗਿਆ ਵੁਹ ਉਸੇ ਦੇਖ ਪਰਸੰਨ ਹੋਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ
