ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/157

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੧੫੬)

ਉਸੀ ਪੱਥਰ ਕੇ ਨੀਚੇ ਛਿਪ ਰਹਾ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਹੋਤੇ ਹੀ ਉਸ ਗਾਂਵ ਕੇ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲੇ ਜੋ ਉਸ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਪਹੁੰਚੇ ਤੋ ਕਿਆ ਦੇਖਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਵੁਹ ਦੋਨੋਂ ਗੱਲੇ ਰਾਖਿਓਂ ਸਮੇਤ ਮਰੇ ਪੜ੍ਹੇ ਹੈਂ ਔਰ ਸਭਕੇ ਪੇਟ ਸੇ ਨੀਲਾ ਪਾਣੀ ਬਹਿਆ ਜਾਤਾ ਹੈ ਤਬ ਨਿਉਲੇ ਨੇ ਹਾਤਮ ਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਅਰੇ ਬਟੋਹੀ ਤੂ ਕੈਸੇ ਜੀਤਾ ਬਚਾ ਤਬ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਹੇ ਮਿੱਤ੍ਰੋ ਮੈਨੇ ਐਸਾ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਦੇਖਾ ਹੈ ਕਿ ਕਬੀ ਨਹੀਂ ਦੇਖਾ ਥਾ ਕਿ ਏਕ ਸਾਤ ਰੰਗ ਕਾ ਬਿੱਛੂ ਕੁਲੰਗ ਚਿੜੀਆ ਕੇ ਸਮਾਨ ਆਯਾ ਔਰ ਉਸੀ ਨੇ ਯਿਹ ਕੌਤਕ ਕੀਆ ਹੈ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਫਿਰ ਉਸ ਬਿੱਛੂ ਨੇ ਉਸ ਪੱਥਰ ਕੇ ਨੀਚੇ ਸੇ ਨਿਕਲ ਔਰ ਉਨਕੇ ਸਰਦਾਰ ਕੇ ਸਿਰ ਪਰ ਡੰਗ ਮਾਰਾ ਵੁਹ ਭੀ ਤੜਫਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਬਿੱਛੂ ਜੰਗਲ ਕੋ ਚਲਾ ਗਿਆ ਵੇ ਲੋਗ ਰੋਨੇ ਲਗੇ ਔਰ ਹਾਤਮ ਉਸ ਬਿੱਛੂ ਕੇ ਪੀਛੇ ਹੋ ਲੀਆ ਥੋੜੀ ਹੀ ਦੂਰ ਚਲਾ ਥਾ ਕਿ ਇਕ ਸ਼ਹਿਰ ਨਜ਼ਰ ਪੜਾ ਔਰ ਬਿੱਛੂ ਲੋਟ ਪੋਟ ਕੇ ਕਾਲਾ ਸਾਂਪ ਬਨਗਿਆ ਹਾਤਮ ਔਰ ਭੀ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੂਆ ਔਰ ਅਪਨੇ ਜੀ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਇਹ ਤੋ ਬਿੱਛੂ ਥਾ ਸਾਂਪ ਕੈਸੇ ਹੋ ਗਿਆ ਔਰ ਕਿਸੀ ਬਿੱਲ ਮੇਂ ਜਾ ਬੈਠਾ ਜਬ ਪਹਿਰ ਰਾਤ ਗਈ ਤਬ ਸਾਂਪ ਬਿੱਲ ਸੇ ਨਿਕਲ ਸ਼ਹਿਰ ਕੀ ਓਰ ਚਲਾ ਹਾਤਮ ਭੀ ਉਸਕੇ ਪੀਛੇ ਹੋ ਲੀਆ ਵੁਹ ਸਾਂਪ ਪਾਦਸ਼ਾਹੀ ਮਹਿਲ ਮੇਂ ਮੋਰੀ ਸੇ ਘੁਸ ਗਿਆ ਔਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੋ ਡਸ ਕਰਕੇ ਵਜ਼ੀਰ ਕੀ ਹਵੇਲੀ ਮੇਂ ਪੈਠਾ ਵਹਾਂ ਉਸਕੇ ਬੇਟੇ ਕੋ ਕਾਟ ਕਰਕੇ ਨਿਕਲ ਔਰ ਉਸੀ ਬਿੱਲ ਮੇਂ ਜਾ