ਸਮੱਗਰੀ 'ਤੇ ਜਾਓ

ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/158

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੧੫੭)

ਬੈਠਾ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਪੁਕਾਰ ਮਰ ਗਈ ਕਿ ਰਾਤ ਕੇ ਸਮੇ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਔਰ ਵਜ਼ੀਰ ਕੇ ਬੇਟੇ ਕੋ ਸਾਂਪ ਨੇ ਕਾਟਾ ਯਿਹ ਬਡੇ ਸੋਚ ਕੀ ਬਾਤ ਹੈ ਕਿ ਉਨਕੇ ਪ੍ਰਾਨ ਬ੍ਰਿਥਾ ਗਏ ਇਤਨੇ ਮੇ ਸਾਂਝ ਹੋ ਗਈ ਔਰ ਸਾਂਪ ਫਿਰ ਬਿੱਲ ਸੇ ਨਿਕਲਾ ਔਰ ਕਿਸੀ ਓਰ ਚਲਾ ਉਸਕੇ ਪੀਛੇ ਹਾਤਮ ਭੀ ਆਂਖ ਬਚਾਏ ਚਲਾ ਜਾਤਾ ਥਾ ਔਰ ਅਪਨੇ ਜੀ ਮੇਂ ਕਹਿਤਾ ਜਾਤਾ ਥਾ ਕਿ ਅਬ ਕਿਆ ਕਰਤਾ ਹੈ ਔਰ ਕਹਾਂ ਜਾਤਾ ਹੈ ਨਿਦਾਨ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਹੋਤੇ ਹੋਤੇ ਏਕ ਨਦੀ ਕੇ ਤੀਰ ਜਾ ਪਹੁੰਚਾ ਕਿ ਵੁਹ ਸਿੰਘ ਹੋ ਗਿਆ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਦਸ ਬਾਰਾਂ ਮਨੁੱਖਯ ਪਾਣੀ ਪੀਨੇ ਆਏ ਉਨਮੇਂ ਏਕ ਲੜਕਾ ਚੌਦਾਂ ਪੰਦ੍ਰਹ ਬਰਸ ਕਾ ਪਰਮ ਸੁੰਦ੍ਰ ਥਾ ਉਸਪਰ ਜਾ ਪੜਾ ਉਨਮੇਂ ਸੇ ਉਸਕੋ ਉਠਾ ਕਰ ਏਕ ਕੋਨੇ ਮੇਂ ਲੇ ਗਿਆ ਵਹਾਂ ਉਸਕਾ ਪੇਟ ਫਾੜ ਡਾਲਾ ਔਰ ਕਲੇਜੇ ਕੇ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਕਰਕੇ ਏਕ ਜੰਗਲ ਕੀ ਓਰ ਚਲਾ ਗਿਆ ਹਾਤਮ ਭੀ ਉਸਕੇ ਸਾਥ ਚਲਾ ਥਾ ਕਿ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਜਾ ਕਰਕੇ ਏਕ ਸੁੰਦਰ ਇਸਤ੍ਰੀ ਬਨ ਗਿਆ ਔਰ ਰਸਤੇ ਮੇਂ ਜਾ ਬੈਠਾ ਹਾਤਮ ਫਿਰ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੂਆ ਔਰ ਏਕ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਨੀਚੇ ਤਾਕ ਲਗਾ ਕਰ ਬੈਠ ਰਹਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਦੋ ਸਿਪਾਹੀ ਕੇ ਬੇਟੇ ਭਾਈ ਭਾਈ ਸ਼ਹਿਰ ਸੇ ਨੌਕਰੀ ਕੀ ਤਲਾਸ਼ ਕੇ ਲੀਏ ਨਿਕਲੇ ਥੇ ਔਰ ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਨੌਕਰੀ ਕਰਕੇ ਕਮਾਈ ਕੀਏ ਅਪਨੇ ਅਪਨੇ ਘਰੋਂ ਕੋ ਜਾਤੇ ਥੇ ਅਨਾਯਸ ਉਸ ਮਾਰਗ ਮੇਂ ਆ ਨਿਕਲੇ ਜਬ ਉਸ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕੇ ਪਾਸ ਪਹੁੰਚੇ ਤਬ ਵੁਹ ਰੋਨੇ ਲਗੀ ਉਸਕਾ ਰੋਨਾ ਉਨੋਂ ਨੇ ਸੁਨ ਬਡਾ ਭਾਈ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਆ ਕੇ